martes, 27 de octubre de 2020

Mosica #Inktober 27

Conoixiemos a Chaime Borinas en un concierto de Zoo en 2019. La embotada, le’n metiemos nusatros. Ell nomás nos dició “Chaime” quan le preguntemos lo nombre. Yera bufino, con la uellada perdida. Pareixeba canso, pero no nomás por la cansera propia d’o festival que yera a pocas d’acabar. Yera atra mena de cansera. Creyebanos que le heba dau un mal por pasar-se con los porros u qualcosa asinas. Le saquemos lo pozal d’hordio que agafaba con una man quasi sin que’n parase cuenta, y le’n cambiemos por un refresco. “Te cal zucre, mocet”, le decibanos sin que en primeras nos fese guaire caso. Mormostiaba, terne que terne: “ya no puedo, ya no puedo”.

Olga consiguió que salise d’ixe estau semicatatonico. Nos dició lo suyo nombre, recuperó la suya biera, y empecipió a recontar-nos una historia que dengún no creyiemos. Heba empecipiau en 1997. Yera lo suyo primer festival. Los diners que s’heba ganau con los suyos primers chornals los heba gastau en ir-ie dimpués de quantos anyos deseyando-lo. Astí, en lo recinto de conciertos, en l’acampada y en cada barra, heba trobau la suya felicidat. Tot lo día sentindo a los suyos grupos favoritos, charrando con atros fans, zorriando dica que se feba de días… No quereba que acabase nunca. Y no acabó. La zaguer nueit de conciertos, nos recontó, yera fendo pogo en Reincidentes. Ixos pogos eternos que sabeban creyar a on que se pasaba sin saber guaire bien cómo d’una canción t’a siguient. Entre un blinco y atro, Chaime amaneixió, de bote y voleyo, en unatro concierto. Ixorrontau, cayió por tierra. Atro festivaler le aduyó de camín a salir-ne. Se’n fue t’a barra. Yera unatra ciudat y unatro festival. Heba pasau mas d’un mes. Talment por la zorrera, u porque no veyeba garra motivo pa penar por lo que acababa de pasar, Chaime no se fació mas preguntas y, pocas cancions dimpués, yera bailando con toda la resta d’o publico.

La zaguer nueit d’ixe nuevo festival, le tornó a pasar lo mesmo. D’un pogo viachó t’atro. D’un festival a lo siguient. Por toda la peninsula, por conciertos de toda mena. Conoixió las modas mosicals de decadas en bell mes. Vido cambiar la ropa de totz entre que ell seguiba con las mesmas quatre cosas con que heba empecipiau lo festival aquell de 1997. Conoixió chent a boticiegas y sintió parlar de drogas que nian existiban quan yera chiquet.

“Pero ya no puedo”, nos repetiba caricacho. Ixa nueit yera la zaguer d’o festival. S’heba proposau fer servir la suya habilidat de viachar en lo tiempo vía pogo quan Zoo fese sonar “Esbarzers”. Encara quedaba bell grupo mas por tocar, pero Chaime s’estimaba mas rematar-lo asinas. A l’atro costau d’o pogo temporal le aguardaría dos u tres nueitz de mas mosica y borina. Pero quan prebó a fer-lo, se trobó con que no podeba. Seguiba astí. Lo cantaire no sabeba “porqué acababa siempre en la tuya carrera quan saliba a buscar l’alegría” y ell no sabeba porqué no podeba blincar de festival.

“No quiero tornar t’a mía vida. No quiero lo mío treballo de mierda, ni la casa a on que no fan que fer-me la tana. Aquí soi feliz, de concierto en concierto, de borina en borina, sin preocupar-me de res”, ploramiquiaba entre trago y trago de biera.

Nusatros, ye claro, no le creyiemos. Quan lo deixemos, deseyando-le suerte, nos ridiemos a-saber-lo. ¿Qué s’habrá ficau? nos preguntabanos. A l’atro anyo no bi habió festivals por lo d’a pasa. Los canceloron totz. La nuestra colla, que i yeranos bien aficionaus, nos encarranyemos prou. Tot un anyo sin conciertos. Bi’n heba por streaming. Y dimpués d’acusticos, quan empecipioron a poder fer-se. Pero no yera lo mesmo. Querebanos bailar, blincar, sudar, agafar-nos los uns a los atros, sentir la mosica como tantas vegadas la hebanos sentida.

Lo d’a pasa remató, afortunadament, y totz nusatros hebanos sobreviviu. Lo día que salioron las entradas pa lo primer festival ibanos varrenaus. No nos creyebanos que a la fin podesenos tornar a sentir tot aquello. Yeranos bien niervudos. Bell mes dimpués calabanos la tienda de campanya y brindabanos con latas de biera de marca blanca por los conciertos que ibanos a veyer. Bella hora dimpués ubriban puertas. La primer banda empecipiaba a sonar. Olga en paró cuenta. “Miratz-tos, ¿no ye ixe Chaime Borinas?”. En primer ringlera, con un pozal de tinticola, escacilando los temas que sonaban y vestindo la suya ropa de finals d’os novanta. Sí que yera ell. Nos miremos entre nusatros, contentos de tornar a veyer-lo. Barruntabanos que no sería lo zaguer festival a on que nos trobaríanos.

Talment ise drogau y tot fuese una faloria producto de bella sustancia. U talment, a la fin, ixa nueit, dimpués d’o concierto de Zoo, Chaime heba prebau suerte en atro pogo. Talment le heba costau mas porque heba de viachar mas luent en lo tiempo. En tot caso, lo heba conseguiu y tornaba a estar feliz.

Iste relato fa parte de l'Inktober literario en aragonés de 2020.

No hay comentarios: