martes, 22 de diciembre de 2020

Cancions pa una nueva rebelión aragonesa. Tierra de barrenaus 7x07

En 1591, con l'asesinato de Chuan V de Lanuza, remataba la rebelión aragonesa contra Felipe II. Quatre sieglos dimpués beluns seguimos remerando ixa parte d'a nuestra historia como un d'os feitos clau que explican la nuestra realidat actual. Como tantas atras, lo relato s'ha esbafau de tot, quedando en unas "alteracions" que se deixan sin conteniu. Un acto institucional y los actos que organiza l'aragonesismo, en lo sentiu mas amplo que se le puet dar a ixa parola, ye tot lo que remera lo 20 d'aviento en unas calendatas a on que la mayoría d'a población no piensa que en turrons y presents pa la familia y amigas.

D'Aragón, se'n ha cantau a-saber-lo. D'a suya tierra y las chents que i vivimos. D'as cosas que tenemos, las que nos mancan y las que aprecisamos. Y, prou que sí, s'ha reivindicau. Barrunto que cada vegada se le canta menos, pero pa poder asegurar-lo probablement me falte datos y envista historica. En bell anyo aspero poder tornar a leyer isto y pensar que m'entivocaba. Tanimientres habremos de disfrutar d'as cancions que ya tenemos. Ixas que le cantan a la tierra y a lo país. Ixas que muitas hemos cantau con rasmia en manifestacions, conciertos y borinas. De toda mena, porque qualsequier mosica ye capable d'emocionar si se sabe cómo.

En iste nuevo programa tos proposo bella canción pa una nueva rebelión aragonesa. Temas que regular que conoixeretz y que fan parte d'a nuestra cultura mosical y politica. Aspero con isto meter la mía parte en un momento a on que l'aragonesismo no ye precisament en los suyos millors tiempos. En i falta muitos. Podría fer quantos programas como iste, y talment los faiga. Pero cuento que tot lo que suena ye mereixedor d'o titol d'o programa. 

Nota: Pa mas información sobre la rebelión aragonesa de 1591, puetz sentir tamién iste programa.

Programa #90

sábado, 12 de diciembre de 2020

Luitar solenco

Fa poco leyeba a un conoixiu fer-se a bamba de “estar un francotirador” y de “no casar-se con dengún”, prebando de fer veyer una suposada independencia u neutralidat en un conflicto. Ixa ye una actitut bien común y que cada día cuento que s’ixemena mas. L’individualismo, potenciau por lo trunfant neoliberalismo, ye ganando espacios por cada día y la organización y lo colectivo resiste de mala manera. Me sorprende, manimenos, las personas d’izquierdas que prenen ista actitut como buena u mesmo rebelde, proclamando-se lupos solitarios, ronins, James Deans d’a nuestra era.

Mesmo la metafora ye mala. Un francotirador, por un regular, ye una parte mas d’un exercito u un cuerpo armau y, como tal, fa parte d’un equipo y cumple las ordens d’os superiors u d’a persona que los organice. No s’adedica a foter tiros concieterament a qui le rote. Los lupos solitarios pateixen a-saber-lo ya que, igual como los humans, son sers socials que aprecisan d’atros companyers pa poder vivir. La prioridat d’un lupo solitario, precisament, ye trobar companyers pa formar una nueva familia. Mesmo los ronins, samurais sin amo, no ye que no en tenesen porque no queresen servir a dengún. La mayoría yeran por herencio u por haber estau refusaus por lo suyo sinyor.

Los sers humans somos sers socials. Aprecisamos d’atros d’a nuestra especie pa sobrevivir y relacionar-nos. La soledat ye causa de muitismas malotías. Ye toda una pasa d’o nuestro tiempo que prebamos, conscientement u no pas, de combatir por cada día. Prou que aprecisamos momentos pa nusatras mesmas y que i hai chent mas solitaria que no atras. Pero ixa necesidat ye present y incontestable.

La izquierda radical ye una opción minoritaria. D’ixa circumstancia, indeseyable por definición, pareixe que se'n haiga feito virtut. Femos, a sobén, un exercicio de superioridat moral a on que somos las que “nos salimos d’o rabanyo”, las que hemos “ubierto los uellos”, como si toda la chent que fa parte d’as opcions mayoritarias no tenese criterio propio. Que en muitos casos ye asinas y no pas en muitos atros. Ixe sentimiento d’estar mas agudo que no dengún se leva ta l’entorno cercano y, qui no milita en garra cabo se veye a ormino a si mesmo como un ser de luz, immaculau, que puet y quasi ye en la obligación de sinyalar tot lo que fan mal los colectivos y los "sers alienaus" que en fan parte.

Fer parte d’un colectivo u d’una organización sí que ye una virtut. Significa estar capable de chuntar-te con atras personas con los mesmos intreses, de debatir, de construyir chuntas y de conseguir cambiar la realidat. Nomás en colectivo se pueden cambiar las cosas. Lo mito de “la persona que lo cambea tot” ye por un regular ixo: un mito. Acatar decisions colectivas no significa renunciar a los prencipios d’un. No ye casualidat que los neoliberals y lo cunyadismo de toda mena se califiquen tant a sobén como “librepensadors”, acumulando-se una pretendida independencia ideyolochica que les aparta d'a resta, corderetz que repetimos lo que diz l'asembleya, comité u lo que tiengamos. L’individualismo ye precisament lo que define a uns y atros.

Las organizacions d’izquierda no son, u no habrían d’estar, que medios pa conseguir los nuestros obchectivos. No son, u no habrían d’estar, capilletas dogmaticas a on que respuliar un amén a lo que digan los liders - electos u “naturals” - si no espacios de debat. Fer parte d’una no ye un voto relichioso que te i vincle pa cutio, sino entender a on se puet fer mas honra en cada momento d’a vida y d’a luita. Garra organización no ye perfecta, igual como garra human no’n ye. Pero la fuerza d’a clase treballadora ye precisament en lo suyo numbro y en la suya capacidat organizativa. Cadaún no puet guaire, chuntas lo podemos tot.

Treballar en colectivo ye dificil, prou que sí. Implica renunciar a cosas, aguantar a chent que talment no estomagues, haber d’explicar un ciento de vegadas cosas que veyes caboliosas, tricolotiar-te, perder tiempo, niervols y mesmo diners. Ye en muitas ocasions una fuent de stress emocional. Pero lo capitalismo ye un enemigo bien poderoso y dengún no dició que fuese facil redotar-lo. No ye casualidat que dende lo neoliberalismo, a traviés de toda la suya producción ideyolochica y cultural, se fomente terne que terne ixas actitutz en contra d’a organización colectiva. Lo raro ye que tanto royo comparta ixa envista.

miércoles, 9 de diciembre de 2020

Aviento, mes d'o comic. Tierra de barrenaus 7x06

Encara que iste anyo no tendremos salón d'o comic de Zaragoza, las aficionadas a iste arte no imos a ixuplidar que aviento ye lo mes d'o comic en la nuestra ciudat. D'actividatz, se'n sigue fendo y de novedatz, se'n sigue editando, asinas que de lectura, no nos ne faltará. En iste mes he quiesto recuperar a dos d'os participants de l'anterior Tierra de barrenaus especial comics pa charrar-ne.

En la primer parte, torna t'o programa Elena que, dende lo sur aragonés, nos recuenta la suya experiencia con los comics y nos ne recomienda tres. Totz protagonizaus por bad-ass girls, pero de tematica y ambientacions bien diferents. En la segunda, nos visita Fernando, ganador d'o I Premio Braulio Foz de comic en aragonés y autor d'o tebeo dichital "The Black Sheep" que se puet leyer en Faneo. Con ell parlamos d'ixa obra y d'as suyas preferencias comiqueras. 

En la parte mosical, ubrimos lo zaguer calaixo de cancions con un d'una tematica que regular que tos fará goyo: "la canción en atra luenga", un espacio a on que sentiremos temas que bella banda decidió de fer en una luenga que no yera la suya de comunicación cutiana. Y en la sección d'a canción d'o programa, tornaremos a viachar t'o pasau pa remerar a un d'os grupos mas importants d'os 90 aragoneses y que deixó buen rastro en la nuestra identidat mosical.

Programa #89