viernes, 17 de junio de 2016

O sexo. Historias d'un cole de mosens V

No sé guaire bien en qué momento d'a historia, a ilesia catolica prencipió a centrar buena parte d'o suyo mensache en decidir qué practicas sexuals yeran aprebadas por o sinyor de l'espacio y quals no. O caso ye que hue, un d'os alazetz d'o suyo mensache pende precisament en ixo, condenando a l'infierno a qualsiquier persona que esbarre una miquirrina d'o suyo modelo de familia. Un modelo que ya nian os supuestos catolicos cumplen. Tamién en bell momento historico belun decidió que yera normal, u mesmo bueno, que chent que en teoría no ha practicau nunca o sexo nos explicase a la resta como fer-lo. U millor dito, como no fer-lo.

Os mios primers impulsos sexuals, como los de tot lo mundo, prencipioron en a EChB. Afortunadament, a mia chirmana s'ocupó d'explicar-me bella coseta y mesmo recuerdo como me deixaba viyer a la Dra. Ochoa en aquell "Hablemos de sexo", lo más pareixiu que tenié a una verdadera educación sexual.

Ya he contau como en a catequesi esbrazada de Club Choven, nos explicoron que a homosexualidat yera una malotía. Que antimás, favoreixeba que s'ixemenase a SIDA. Ixa yera toda la información que teneba yo sobre o tema. Pero a primer lición sobre sexo, como de cutio en Coras, me plegó en forma de trucazo en o tozuelo. O cabo d'anyo de 1987 nos deixó a muitos ninos marcaus por as popas de Sabrina blincando d'a suya brusa, y trucando-nos en os uellos, l'esmo y os balons. Belun pilló una TeleIndiscreta u bella revista de l'estilo, an que regalaban un colgallo d'ixos que, seguntes como le de la luz, amuestra una imachen u atra. I saliba Sabrina y, si lo movebas, a popa tornaba a acucutar por aquella chaqueta de cuer. Os zagaletz andabanos alticamaus y pasandonos-lo a daria ta revivir aquel inte. Tant emocionau yera que no paré cuenta que por dezaga de yo veniba, silencioso como un gatet, o pai fulanico. O suyo punyo zarrau, con a falanche d'o cordial sobresalindo un poquet, cayendo sobre o mio tozuelo, me dispertó d'o suenyo pseudoerotico y me tornó t'a realidat d'os foscos corredors d'a escuela.

Prou que me furtoron o colgallo, deixando-nos a toda la clase sin esbastadera t'a resta d'o maitin. Dimpués me menazoron con os cient mil infiernos, charroron con mis pais, que tot aquello se la bufaba prou y, como no, me tocó bell painuestro.

L'ausencia de zagalas en clase yera atro d'os feito con que conviviba. En ixos anyos d'experimentación y de descubrimiento d'os cuerpos, nos hebanos de fer o pre dillá d'aquellas aulas, ta conoixer o cuerpo femenino. Tot y que yo teneba bella amiga difuera d'o cole, as mullers me pareixeban tot un misterio que, en creixer, habiemos d'ir descubrindo en as revistas porno que furtabanos en a papelería. U en bell Jueves u Interviu que pillabanos de casa nuestra.

A masturbación yera, prou que sí, una practica vedada de tot. Pero en ixas edatz, muito miedo t'han de fer ta que deixes de sobatir-te-la terne que terne. Lo primer, como siempre, yera l'infierno. Chesús, o pai Policarpo (fundador de Coras), os anchels, os santos y quemisio quanta chent más, se nos miraban dende o ciel, invadindo a intimidat nuestra de cambras y escusaus. Como lo mio ateismo naixió quasi de vez que la mia sexualidat, aquello no m'importaba guaire. Cuento que os mosens lo sabeban, porque a lo mensache divino antimasturbatorio, l'adhibiban a menaza medica. No nos quedaríanos ciegos. Ixo no colaba. Pero sí que se nos fería micazas. Por cada palla que cayeba, s'acercaba l'inte de que o nuestro recient descubierto tocho de placer s'esboldregase, deixando-nos ta cutio sin entretenimiento.

A culpabilidat yera una mormor contina en que remataba con "a faina" y me deciba a yo mesmo que heba de tardar bell tiempo a fer-me-ne unatra, y asinas no se me cayería. Pero a la fin no m'adubiba y a ixa, le'n seguiba unatra en bien poco tiempo. A la fin, ya viyé que aquello aguantaba lo que calese y a culpabilidat fue china chana desapareixendo, pero me fació pasar muit malos ratos d'una forma de tot innesezaria.

A la fin, un diya, nos dicioron que nos tocaba A clase. Con mayuscula. A clase, porque no bi'n habría que una, d'educación sexual. Ya yeranos pavos de tot, y a escape prencipiemos a sonyar que nos meterían una porno, que viyerianos bien de carne femenina. Pero, lo menos yo, antimás de tot ixo, teneba dubdas. Prous. Quereba que me'n aclarisen beluna, que fesen una mica de luz en toda ixa foscor que yera la sexualidat.

Ixe diya yo andaba emocionau asperando que en ixa sesión de dos horas radidas, m'explicasen totz los mecanismos d'o mio cuerpo, de como funcionaba tot ixo que tanto goyo me feba, que confirmasen u desmentisen lo de que se te cayeba a micazas, que me decisen como iba tot lo que viyeba en Hutslers y Penthouses y que no adubiba a entender de tot,... Me'n feba d'alufras! Decepción ye decir poco. Amor, matrimonio, dios y poco más. Ni un radiu pene esquematico. Ni una imachen d'una natura que a la fin arrullase luz sobre o tema. Fillos, casorios, pecau. Ni cómo, ni por a on, ni quan, ni cosa. A belun, que ya iba t'a charrada quasi con a picha en a man, le fació ganchet en viyer ixe publireportache de la COPE.

D'aquella chornada, en salié con as mesmas dubdas, pero carranyau por a oportunidat perdida. Habié d'aguardar, como con tantas atras cosas, a la escuela publica, ta tener qualcosa pareixida a la educación sexual. Afortunadament a evolución nos ha dau firmes ferramientas ta ir descubrindo ixas cosas sin que nos calga guaires libros y quiero creyer que aprendo aprisa. Pero no totz tienen ixa suerte y, sobre tot, muitos creixioron sin datos u mesmo con datos erronios. Si as mias primers relacions yeran como yeran, no quiero nian pensar en atros que continoron confiando a suya educación sexual a lo cristianamen de Coras.

jueves, 9 de junio de 2016

O club choven. Historias d'un cole de mosens IV

Nunca no sabré de do veniba l'enganyo. Puet estar que de mis pais que m'amagaban lo que yera o Club Choven, porque sabeban como odiaba ir ta misa. U talment d'os mosens que no les ne explicaban toda la realidat a mai y pai. O feito ye que, en bell momento d'a EChB m'apunte en o Club Choven. Tal y como yo lo entedeba, o Club Choven te daba acceso a las mesas de ping pong, a una sala plena de comics y chuegos de mesa, a chugar de tardes en o patio d'o cole, ... cosas asinas. Cosas que ta un crio como yera yo, enchugardiu y rasmiudo, yeran un lamín.

O Club Choven yera la clau ta toda ixa ripa de "privilechios", pero levaba un clavero que pesaba a-saber-lo. En realidat os chuguetz, os tebeos, as mesas de ping pong, no yera que o carambel d'a mazana. A la fin lo que bi heba dezaga yera la catequesi. Ta qui tiengatz a suerte de no haber pasau por un cole catolico y no en sepatz guaire, a catequesi ye la traza que tienen os mosens d'adoctrinar con as suyas idas de flama. Se suposa que t'aprestan t'os sacramentos (comunión, confirmación, matrimonio, ...).

O caso ye que yo no en yera conscient, d'ixo. As tardes de club choven, iba t'a escuela con ganas de fer una partideta con os mios amigos, u de leyer-me atro tebeo d'os X-Men. Y a la fin lo feba, prou que sí, pero antes m'heba de minchar un catenazo de rollo relichioso que m'aburriba dica la desesperación.

Os mosens no s'embrecaban guaire en isto. Yera una d'as cosas que más me clamaba l'atención. O ferrete que nos daban veniba por un regular de bell ex-alumno voluntario u de bell pai chuntamanetas no guaire aqueferau, que en Coras bi'n heba a bando. Ya en ixas envueltas me pareixeban uns "losers". Yo yera chiquet y no podeba esleixir, y me feba cruces de como ells, adultos que sí que podeban estar ixe rato fendo lo que queresen, perdeban o suyo tiempo en contar-me as mesmas chorradas que m'heban contau de maitins en clase de relichión.

Encara que bi heba diferencias. En clase, gosaban de recontar-nos as falordias d'a Biblia. U nos feban repetir como loros as frases que bi heba en un libro y que nunca no entendebanos guaire bien, porque teneban un lenguache rarismo. Como quasi tot lo que fan os catolicos. U simplament nos aprendebanos as oracions que pertocase. De tardes, con os "civils", o discurso yera más terrenal y nos explicaban como tot lo mundo yera un percador. Os homosexuals yeran viciosos malaudos transmisors d'a SIDA. Tocar-nos fería que se nos cayese a picha a trocetz. Os ateus no teneban valors, ni etica, ni cosa. As mullers, bien luen dica o casorio. Y asinas asinas. Siempre ixorrontando, siempre fendo-nos miedo de tot lo que no fuese o suyo concepto de persona, que son os catolicos. A resta, diaples, tentacions, o mal.

Quan prebaba d'argumentar-les (y sí, con diez-dotze anyos ya me concaraba) me daban argumentos peregrinos y, a una mala, tot yera "a parola de Dios". Y claro, con Dios no me podeba concarar. En ixas envueltas, yera conscient d'estar chirman de dos ateus y sentiba muita curiosidat por a homosexualidat que, bien luenyes d'una malotia, me pareixeba qualcosa bien intresant. Dende chiquet, l'amor y as suyas expresions carnals en forma de morisquetas, besos, uelladas, sexo, ... lo que sia, m'ha pareixiu una d'as cosas más bonicas d'a Tierra. Entre personas d'o mesmo sexo tamién. Por ixo nunca no entendié qué problema teneban os mosens y o catolicismo en cheneral con aquello.

Continaba indo-ie por lo mesmo que lo febanos tot. Porque dimpués veniba lo bueno. Bien de chugar con cosas que no tenebanos de cutio. La de partidas de ping pong que me i facié. M'alcuerdo como si lo leyese hue d'un comic an que os X-Men se barallaban con a Chirmandat de Mutantes Diabolicos quan i yera Piros, Lurte, Mistica, Destino, ... Dimpués bi heba un chiquet bar an que te podebas mercar a un pre por debaixo d'o mercau, un refresco y una bolsa de potras(1), birolla basica en a nineza. A tarde a soben remataba con bell partiu de futbol u baloncesto. Asinas que tot lo ferrete y lo mal rato condenando-nos a l'infierno, a la fin mereixeba la pena por un balón y un tebeo.

A la fin, a mia clica nos preniemos una chiqueta venganza. O bar que en he charrau, gosaban de levar-lo alumnos mayors. Un diya, un mosen nos vinió a yo y bell atro zagal d'a colla mia y nos dició que heba de proposar-nos una cosa. Quereba que nusatros levasenos o bar. Nos explicó como funcionaba, quals yeran os pres, a on se deixaban as perras, ... Nusatros yeranos encantaus de tot. De chiquet, quan confian en tu y t'encargan una responsabilidat, te'n fas bien contento. Ya en rematando, quan ya hebanos acceptau, o mosen nos contó que nos ne febanos cargo nusatros porque os anteriors heban furtau diners. Dica alavez sisquiá i heba pensau. Talment dengún de nusatros. Pero buena ideya que nos dió.

No sé quanto tiempo estiemos levando lo bar. A mia memoria ye malisma y ta istas alcordanzas mesmo pior. Pero sí que m'alcuerdo de tot lo que furtabanos. Cada diya, en rematar nos pillabanos un refresco y una bolsa de potras minimo. Os furtos iban puyando de nivel, en viyer que no nos pillaban. A la fin, tamién pillabanos bella libra (2) porque, en salir d'o Club Choven, marchabanos escapaus t'os recreativos a deixar-nos-ie as perras en a zaguer maquineta que hese saliu. A la fin, como ye normal, as cuentas no cuadraban por garra cabo y nos pilloron. No nos facioron cosa. Simplament nos sacoron la chestión d'o bar. Tampoco no podeban contrimostrar os furtos pues no nos heban pillau y prebar de que uns estudiants de 6º-8º d'EChB levasen una contabilidat meyo seria de qualcosa, ye absurdo.

Entre os cenyos de rebeldía, l'asunto d'o bar, y que me feba mayor y ya me tiraba más os recreativos que no lo futbol, s'acabó aquello de lo Club Choven. Pero he visto repetida tantas vegadas ixa estratechia de "chuguetes por doctrina"... Y tantas mais y pais que cayen en a trampa. A sociedat civil y laica tien recursos de sobra ta que a cachimalla pase un rato sobrebueno cada tarde, sin haber de trusquir-se la contrapartida. Asinas que si no quiers que a tuya filla u o tuyo fillo haiga de sentir seguntes qué barbaridatz ya sabes lo que no fer.

(1) En Andorra (no sé si en atros puestos) se fa servir a parola "potras" ta referir-se a ixos concietos alimentarios como en son as trunfas, os ganchitos, os encurtius, as pipas, ...

(2) T'os más chovens (hibo que pampurria me doi agora mesmo), una libra yera una moneda de 100 pecetas, (0,60 euros) que te daba ta quatre partidas en un recreativo.

miércoles, 8 de junio de 2016

Abolir a Semana santa?

Fa poco Pablo Echenique, de Podemos,  tornaba a asegurar por Twitter que en o programa de Podemos no ye l'abolición d'a Semana Santa. Tornaba a fer-lo dimpués de que ixe partiu en Andalucía hese d'aclarir lo mesmo fa bell mes, por unas declaracions de Begoña Gutiérrez, una d'as personas d'a executiva podemita d'alla. Ixas declaracions deciban que "si gubernamos, y se planteya sacar a Semana Santa, os ciudadanos decidirán". Ye decir, que caleba, primero, que gubernasen, lo que nomás pasaría si han conseguiu un refirme popular muito important. Segundo, que belun planteyase sacar a Semana Santa. Ye decir, que una parte d'a población, dreitament u vía representación institucional, planteyase cambios u l'abolición d'a Semana Santa. Y tercer que, en un hipotetico referendum, proceso de consulta, u como lo quieratz clamar, a población decidise fer-lo asinas. ¿Quál ye o problema en ixo?

Prou que, como de cutio, o catolicismo s'alticamó, prencipió a fer aparatos y dedució, d'ixas declaracions, que os malvaus comunistas, podemitas, minchaninos y cremailesias, iban a vedar as celebracions semanasantils. En Andalucía ta forro de bota! Faro catolico d'a Tierra!. O mensache, rebutient de demagochia, s'espardió en os medios de masas y, ta sopresa mia, chupió más que no creyeba. En ista Semana Santa pasada, en dos conversas allenas que yera fendo orella sentié decir "agora que los de Podemos van a sacar la Semana Santa...". Ignorando, prou que sí, que Podemos sisquiá gubierna en Aragón u en Espanya.

Ye una pena que o catolicismo tienga tantismo poder mediatico como ta silenciar un debat que habríanos de tener antes con antes y que no ye atro que os criterios t'as vancazas laborals. Como ateu y ateista, una d'as cunyadadas que más a soben m'he de sentir, ye ixa de "Sí, sí, ateu, pero bien que fas as vacanzas de Nadal" (u Semana Santa, Sant Valero, u qualsiquier atra). Antes feba o poder d'explicar-les que yo, igual como a resta de chent, no puedo trigar as mias vacanzas. Que si podese, de feito, no tendría vacanzas en Semana Santa ni en Nadal, dos calendatas que me fan prou pampurria. Les prebaba d'explicar que a chent tenemos vacanzas no gracias a o catolicismo, sino a la luita obrera que dimpués de muitos anyos consiguió que tenesenos os diyas de vacanzas pagadas que hue tenemos. Cada vegada lo foi menos, pues me resulta prou canso.

As treballadoras tenemos, gracias a ixa debantdita luita, un numer de diyas de treballo y de vacanzas a l'anyo. A mayoría d'ixas vacanzas vienen imposadas por un calendario festivo controlau, en una parte muit important, por as fiestas que celebra una parte d'a sociedat. Ixe calendario, antimás, ye de tot ilochico y a Semana Santa ye o maximo exponent d'ixa manca de lochica. Una fiesta que cambea de calendata cada anyo, dependendo d'a luna y que condiciona estudios, treballo u mesmo os ingresos de buena parte d'o sector turistico que, pendendo d'a calendata que toque, puet dar-le perras ta sobrevivir, u fer-le zarrar o negocio.

As fiestas patronals d'os lugars son atro claro eixemplo de falta de lochica en as fiestas. En Andorra se celebran, por eixemplo d'o 7 t'o 11 de setiembre, toque como toque. En iste 2015, como cada cierto tiempo, cayó de lunes a viernes, empachando que muitas d'as personas vincladas a iste lugar podesen disfrutar d'as fiestas y que fuesen economicament menos viables. En iste caso, a culpa no ye d'a relichión ya que as calendatas sisquiá vienen dadas por o santo d'o lugar, que ye ta chinero.

M'alcuerdo tamién de quan yera universitario y todas as fiestas patronals d'as facultatz tocaban ta primavera. En estar a l'aire libre, porque las febanos encara en a plana que bi heba a la fin de Miguel Servet, nos caleba buen orache. Manimenos as pobretas de Dreito la celebraban en lo preto de l'hibierno porque o suyo santo les tocaba en ixas calendatas. Si en as facultatz más "d'izquierdas" ni se planteyaban cambiar o diya de celebración d'o centro d'estudio, como ta fer-lo en Dreito, bastión d'o facherío universitario.

Tiengo a suerte de vivir en Zaragoza y de que as fiestas mayors d'a mia ciudat tocan en Octubre. Encara fa bueno y se pueden disfrutar. Pero con tot y con ixo, yo soi partidario de cambios. No m'importaría mica, por eixemplo, que s'adelantase bell par de semanas y fer-las a la fin de setiembre ta guarenciar-nos millor orache, sin pisar guaire a las fiestas d'atros lugars aragoneses. Tamién creigo que s'habría de zarrar más diyas tanto a universidat como en os centros de treballo. D'an se pueden pillar ixos diyas? Tenemos calendatas ultraabsurdas como a Concepción u Sant Valer an que m'atrevería a decir que o 95% d'a sociedat no celebra cosa. ¿Por qué no se pueden trasladar ixos dos diyas, por eixemplo, t'as fiestas mayors?

¿Por qué no podemos a ciudadanía decidir quan queremos celebrar as fiestas d'a nuestra ciudat, d'o nuestro país, de l'estau, ....? En qué momento se dio por supuesto que todas hemos de tener as fiestas quan lo decida la ilesia catolica? No soi charrando de vedar ni suspender as celebracions d'as cristianas. Soi charrando de qüestionar que todas haigamos de tener fiesta en ixos diyas y no pas en atros. A resta de confesions relichiosas y prou que as ateas, no tenemos fiesta os diyas que queremos y ixo no nos empacha de celebrar as nuestras festividatz como podemos.

Se pueden quitar os pasos, se pueden fer todas as cosas que quiera que faigan as cristianas ixos diyas, sin que a resta haigamos de condicionar o nuestro ocio a ixos costumbres. Cuento que as personas que van o diya de Sant Valer a besar o troz de calavre, pueden fer-lo de tardes, no? Asinas, a resta podríanos tener un diya más de vancanzas en unas calendatas que nos cuacasen más.

As fiestas han de decidir-se con razons lochicas y de conchunta entre todas as ciudadanas. Soi seguro que, de fer-se un debat publico y participativo sobre as calendatas d'as vacanzas, as cosas no cambiarían guaire. Ye muit dificil de cambiar costumbres y ritos de fa sieglos. Pero ye un debat que nos han furtau y que, malas que insinuas d'ubrir-lo, bi ha qui s'alticama y t'acusa d'os mil mals d'o mundo. Regular que a Semana Santa, por eixemplo, sobreviviría, pero a atras como os debantditos Sant Valer y a Concepción, no les daría tanta fortuna.

domingo, 5 de junio de 2016

As constelacions familiars. Atro perigloso timo

No adubo a leyer y escribir sobre tot l'amiro de hippieterapias y newage-ismo que me trobo por tot. Contino fendo-me cruces de cómo todas istas cosas s'ixemenan a tot meter, y sobre tot, de cómo troban tantas seguidoras entre chent que considero a saber que intelichent. Cuento que ye por a mia incapacidat d'entender qualsiquier mena d'espiritualidat. 

Una d'as zaguers que he feito ficancia son as constelacions familiars. Por muitos puestos trobo cartels y anuncios de libros y tallers, asinas que pareixe que de publico, be de tener-ne. Siempre prebo de no ir con prechuicios quan leigo istas cosas, pero ye que, malas que te leyes dos ringleras sobre o funcionamiento d'ista falsa terapia, ye claro que ye un bufaperras.

As constelacions familiars vienen a decir que tot lo que te pasa ye provocau por lo que han viviu os tuyos antepasaus. Si a yaya tuya, encara que nian la haigas conoixiu, pasó fambre, tu tendrás problemas de pancha u cosas asinas. Ta ixo, a terapia pende en que una colla de chent te "constela". En cada sesión se pueden "constelar" varias personas. A qui le constelan, a resta de chent fa d'a familia suya y prencipia un chuego de rol que se puede prolargar buena cosa d'horas. Una dinamica de grupo levada a l'extremo y, como en tantismas relichions/sectas, que remata con un extasi, a soben empliu de glarimas y emocions.

Como lo mozo que lo inventó y muitos d'os suyos seguidors yeran una mica nazis (viyer o post sobre a historia d'as constelacions familiars), tot s'ha reinventau. Igual como quan a homeopatia habió de tirar d'a "memoria de l'augua" en fer-se evident que os "medicamentos" homeopaticos no yeran que ixo, augua. As masclistas y homofobas constelacions familiars se disbrazan de hippies y ixublidan ixe orichen. As nuevas partidarias d'as constelacions, manimenos, no deixan lo esencial. He preso como eixemplo bell texto d'una web, que creigo representativa, Mar de Luz..

Remitiéndonos a un ejemplo en concreto: en el trabajo de constelaciones familiares vemos como una persona que lleva el mismo nombre de una abuela o abuelo, vive de una manera muy similar un hecho en concreto que su ancestro no pudo resolver. No tiene por qué vivir el hecho de manera exacta a como lo vivió su ancestro (en muchos casos sí), pero profundizando un poco más en su vida cotidiana, afloran las mismas sensaciones y sentimientos que ya vivió su ancestro repitiéndose el mismo patrón, independientemente de que tan distinta sea su forma de vida a la del ancestro con el cuál se ha creado una fidelidad inconsciente.Por ejemplo: si un abuelo en  un momento de su vida perdió una gran cantidad de dinero por una mala decisión, es posible que el descendiente tenga problemas laborales como si una especie de mala suerte lo persiguiera en los empleos que pueda tener.Si una abuela se quedó sola con los hijos porque el marido (abuelo) se marchó o murió de forma repentina, es probable que alguno de sus descendientes tenga problemas para mantener una relación estable y duradera. Independientemente de la forma en que se llega a esta separación, el hecho de fondo es el mismo, el abandono de la pareja.

Deciba Siniestro Total que A sociedat ye a culpable, y ta ista chent, pareixe que yeran entivocaus. Soi muito luen d'a ultraculpabilidat d'o catolicismo. Odiaba ixe momento d'a misa an que te feban repetir "por a mia culpa, por a mia culpa, por a mia gran culpa. Por ixo ruego a Santa María, ...". Ye verdat que tot lo que te pasa u que tot lo malo que bi ha a lo tuyo arredol no ye culpa d'uno. Pero de ixo a culpar d'os problemas tuyos a la parentalla, cercana u aluenyada, viva u muerta, bi ha muito.

En istos diyas que vivimos, bi ha toda una corrient de pensamiento muito común que no se responsabiliza de cosa. Mesmo en os sectors laborals y economicos a responsabilidat preba d'amerar-se u de distribuyir-se de tal traza que a la fin dengún no en tienga. Dengún no concara os problemas. Que vienga atro a resolver-los. U, como en iste caso, "a yo no me mires, que isto ye asinas porque yayo chugaba a cartas".

Como buena pseudoterapia, os datos, as solucions, as respuestas, ... son difusas y interpretables. A mas concreción, más posibilidat d'entivocar-se. Gloriosa la frase de No tiene por qué vivir el hecho de manera exacta a como lo vivió su ancestro (en muchos casos sí). Yo te digo X, si ye asinas, as constelacions familiars funcionan. Sino, seguimos enta bingo.

Tamién, en ixe lavau de cara que le fan a las constelacions familiars, preban de calar-ie a sciencia. L'inconsciente ye a las constelacions familiars lo que a memoria de l'augua t'a homeopatía. Como a mayoría d'a chent no sabe de Quimica u Fisica, aprofitan ixo ta meter la parolería pseudoscientifica:


El inconsciente es un absoluto que no define forma, espacio, ni tiempo y esto es muy, pero muy similar a como se comporta el universo a nivel más básico en sus partículas elementales. De hecho muchas investigaciones sobre el inconsciente hoy día, son comparadas con la física cuántica, donde las reglas del mundo que nos rodea cambian cuando nos adentramos en los bloques de construcción de nuestra realidad, el nivel atómico o nivel de las partículas fundamentales.

Ya tenemos dos clasicos d'a pseudosciencia: a indefinición y a fisica cuantica. Imos a por o tercer. En iste caso le falta estar milenaria y oriental, pero tot s'andará.


Así pues, la sanación llega de manera tranquila natural y sin un esfuerzo intelectual. Nadie que asista a una constelación se va con deberes a casa de cómo tiene que actuar, ya que la mente esta supeditada al inconsciente.
A facilidat. Tot ha d'estar facil en a sociedat que nos construyen. Pero ni l'anglés s'aprende con mil parolas, ni l'aragonés en dos cursos, ni se sale d'un trauma psicolochico en una tarde, ni d'una depresión con un teatret.

Talment lo pior de tot lo que me he trobau en ista busca sobre as constelacions familiars ye o tracto que fan d'os fenomenos de violencia. Ya no tractan como malotía la homosexualidat, por eixemplo, ya que cuento que con ixe mensache perdeban a la metat d'o suyo publico. Pero sí que continan, como feban os fundadors d'iste pastiche, culpabilizando a las victimas d'una violencia fisica. Me quedo sin sangre en a pocha en viyer que trunfa una terapia que te saca la responsabilidat sobre qualsiquier cosa que te pase, fueras de quan te foten un sobo. En ixe caso, "a victima buscó inconscientement a o perpetrador".


Es importante recalcar que para poder realizar un movimiento de integración en el inconsciente de una persona en un hecho violento, hay que exponer la causa por la cual la victima también busco inconscientemente al perpetrador, ya que toda la responsabilidad no es solo del “malo”, si no que se le instrumentaliza como un símbolo de un hecho que el inconsciente necesitaba realizar. Así el peso del juicio, el no querer reconocer la parte de la responsabilidad que tiene cada parte, desaparecen y dan paso a la reconciliación y la integración de un hecho de esta envergadura. En ese preciso instante llamado técnicamente instante santo, la línea directa que abastece al inconsciente del cliente, transmuta su función de dolor a un estado de vínculo positivo, y desde ese preciso momento comienza a recibir una nueva  información en esta rama familiar, información compuesta básicamente por un sentimiento de unidad, amor y confianza.

As conseqüencias d'isto las podetz leyer en l'articlo debantdito sobre a historia d'as constelacions familiars y ye, d'atra man, evident. A humillación perén d'as victimas d'a violencia masclista. Cal recordar que ista pseudoterapia ye bien present en librerías alternativas, festivals, centros socials, etc.. an que de maitins fan tallers contra la violencia masclista y de tardes de constelacions familiars. Cudiau con a chent que deixamos entrar en casa, por favor.

Dos parrafos en l'alpartau de "divorcios" d'a pachina Mar de Luz, me fan tremolar de lo que se pueda decir y fer en ixas sesions.

La experiencia en el trabajo con el inconsciente nos lleva a encontrar siempre la misma causa: un ancestro (madre, padre, abuela o abuelo, bisabuela o bisabuelo, tatarabuela o tatarabuelo), que fue infiel y tuvo hijos fuera del matrimonio. En el caso de los ancestros de sexo femenino tuvieron una infidelidad y fruto de ella, nació un niño.A veces es conocido por toda la familia que esto ocurrió así. Pero en otros casos, se guardó como un secreto familiar, siendo esto el mayor motivo de la repetición del patrón de las infidelidades en los descendientes.
Los malos tratos sean del tipo que sean, están indicando casos serios de faltas de respeto y desprecio entre lo masculino y lo femenino en los ancestros de la persona que los sufre, y del que los comete también.Al liberar estos hechos que han permanecido latentes en el inconsciente de la persona, la tendencia a atraer parejas maltratadoras pierde fuerza, comenzando a relacionarse con el exterior, pero sobre todo consigo mism@ de una manera distinta, desde el respeto y el amor.


Como con quasi todas as pseudoterapias, me trobo con que a mayoria d'a chent no las percibe como periglosas y por un regular las accepta sin qüestionar-las y sin tasament información d'o suyo orichen y a suya practica. Hue, ye bien facil de trobar información sobre quasi tot. Cal buscar, prou que sí. Y a soben t'has d'ir t'a cinquena pachina de google ta trobar a critica adequada, a información amagada u os casos de chent que las ha pasau bien mal por culpa d'istas barbaridatz que consentimos tant acriticament.

As personas, y en especial as que nos consideramos revolucionarias, hemos de qüestionar siempre tot. A nivel politico, social, economico,... y tamién psicolochico y medico, prou que sí. A curiosidat ye o motor d'o conoiximiento asinas que, cada vegada que sintatz charrar de qualcosa nueva, sobre tot si ye una "terapia", investigatz-ne una mica. 

Remato con un video de Eparquio Delgado, Psicologo y divulgador, an que charra de qualques falsas terapias, entre ellas la d'as Constelacions familiars.







viernes, 3 de junio de 2016

Constelacions familiars: lo que no se cuenta

Me cuesta de comprender por qué seguntes qué ideyas trunfan. Muitas cuento que lo fan por un fracaso educativo colectivo y por a necesidat d'o sentimiento tribal que tenemos as humanas. O caso ye que, de todas as pseudoterapias que circulan por as carreras zaragozanas, me trobé con ista que me clamó particularment l'atención. Conoixer os orichens d'istas practicas ye fundamental y ye lo que fa, entre atras cosas, iste articlo de La Venganza de HIpatia que traduzco contino, y que se complementa con unatro que publicaré en bell diya.

As constelacions familiars son de moda. En internet un puede trobar un ciento de centros y de personas que las ufreixen ta tractar y entender toda mena de transtornos y malotías indeterminadas. Mesmo bell psicologo meyo serio sorprende de cabo ta quan a los suyos clients con ista tecnica que, en analizar-se, causa un mezclallo de sorpresa y encarcamiento. Tot y que son firme ixemenadas y que o suyo analís ye d'intrés tanto ta psicologos profesionals como ta pensadors criticos con ganas de descubrir a magufada que pertoque, s'encierta que poca chent en ha feito ficancia. Lo cierto ye que no bi ha quasi cosa publicada en castellano criticando os febles alazeztz d'as constelacions familiars, encara que en Alemanya, o suyo país d'orichen, bi ha firme y fura literatura.

En iste texto querría analizar ista practica. Prencipiando por recontar a suya estorcida historia, bella cosa d'os suyos alazetz, y rematando con os problemas que presienta a nivels scientifico y etico. Con isto no ye a mia intención que se prencipie a fer ficancia d'una practica pseudoterapeutica prou despreciable teoricament y que, antimás, amaga bell periglo en a practica. Una practica que, como ye cutiano en o surreal mundo d'as psicoterapias folk, gosa de practicar-se de qualsiquier trazas sin mica regulación u oposición critica.

A constelación familiar d'as constelacions familiars

A historia d'as constelacions familiars se pareixe muito a la d'a Nueva Medecina Chermanica.y son bien enreligadas con a biodescodificación. O trailer ye o d'una cinta mil vegadas vista: un iluminau sin formación, unas ideyas barrenadas inventadas de tot... problemas legals a bando... y un trapacil de fatos que lo siguen... a escape en os piors cines y centros de chamanismo d'a ciudat suya.

Vaigamos ta l'escomience. Porque en o prencipio de tot Dios creyó o ciel y a tierra; y en o prencipio d'as constelacions familiars i yera ell: Bert Hellinger. Bi heba una vegada un sinyor alemán que os seguidors suyos les feba goyo de presentar-lo como esfensor d'a libertat y os dreitos humanos dende a nineza. Pero lo cierto ye que, como choven traveser que estió, luitó en o costau nazi en o frent occidental. De feito, y por lo que sabemos d'as suyas poco agudas intervencions de dimpuesas, ha continau estando una miqueta nazi dica hue. En istos anyos de chovenón estió preso por os aliaus en Belchica an que remató en un campo de prisioners de guerra, que en eslampó.

Dimpués d'a experiencia suya como combatient nazi, Bert decidió de fer-se mosén. Estudió teolochía, un poquet de filosofía, que ye lo que tot buen mosén ha de saber, y un sinyalín de pedagochía ta poder trayer negretz esmaliciaus y impios ent'o cletau d'o sinyor. Y asinas estió, ya que a Bert lo destinoron ta Sudafrica ta convertir a o catolicismo a los zulus, que t'a part d'alavez yeran uns paganos pecadors a qui iste sinyor alemán consideraba que heba de fer venir a buenas con o present d'a civilización occidental y a parola de Dios. Lo cierto ye que, seguntes recontan as malas lenguas, Bert no estió guaire efectivo, y de feito remató trusquiu por o panteismo d'o zulus, deixando a un costau as escrituras biblicas a truca d'una anvista mesmo mas mistica d'a realidat. Talment fruito d'os alucinochenos y trances hipnoticos d'os rituals an que participó, no ye claro de tot. O caso ye que remató deixando a orden que perteneixeba y se'n tornó t'Alemanya dimpués d'a suya inspiración africana.

O sinyor aleman marcha ta Viena, an que estudea psicoanalisis y esdeviene un rasmiudo seguidor d'a versión jungiana d'ista practica pseudoterapeutica. Bert viacha tamién ta EEUU, an que asistió a unas dinamicas de grupo que feban Ruth McClendon y Les Kadis. Bert viyó "niedo de mercau". Un termen amprau de Adler - "constelacions familiars" -, un poquet de Virginia Satir, bell poco de psicoanalisi jungiano, una serie de prencipios de tot inventaus, unas dinamicas de grupo que levan ta una fuerte suchestión, y presto: habemus pseudoterapia. Hue se complementa iste coctel con adhibius de "campos morficos" de Rupert Sheldrake y bella mica de memoria celular - no sía que nos quedemos antiguaus -, y se le diz a las constelacions con l'hiperbamboso nombre de "enfoque fenomenolochico - sistemico - transcheneracional".

Os mastos d'as esplucas y l'orichen de tot mal.

Como toda teoría barrenada d'ista mena, no podeba faltar una buena pallada de paroliar pseudoscientifico. En iste caso lo que trobamos son distorsions d'a historia evolutiva humana, l'arqueolochía y l'antropolochía cultural. A ideya basica ye que os conflictos no resueltos d'os nuestros antepasaus son transmitius de cheneración en cheneración, fendo-nos problemas en o present en estar somatizaus baixo a forma de transtornos y malotias. Asinas, ta solucionar y comprender istos problemas, caldría fer una serie de dinamicas y d'exercicios - que por un regular implican chuegos de rol u representacions con monyacos u cartas -, ta representar a la nuestra familia dica bella cheneración ta dezaga. Dimpués d'un teatro con prou conteniu de suchestión an que a chent plora y se le fa fer, de cabo ta quan, a exercicios dignos de Tony Kamo, localizamos o problema que nos afecta. Iste problema - por eixemplo, un alborto de yaya, u un duelo mal levau por o tio nuestro - sería o que ye ocasionando que lo matrimonio nuestro no vaiga bien, que tiengamos depresión u mesmo que tiengamos un tumor, y se solucionaría con bella mica más de teatro y caras seriosas.

Ista ideya preba de fundamentar-se en a organización tribal d'as collas humanas d'o paleolitico. Ista estructura social, suposa Hellinger, yera basada en fuertes patriarcaus an que o fillo mayor yera l'hereu y l'orden social yera predefiniu seguntes o linache de cadagun. Iste ye "l'estau de naturaleza". Un momento feliz an que cadagun yera en o puesto suyo y no bi heba conflicto. Se suposa que en ixe momento historico as collas humanas yeran de tot isoladas unas d'atras - lo que contradiz a evidencia arqueolochica, que contrimuestra la existencia de grans cultura paleoliticas -, dica la plegada d'o nefasto neolitico. Aqui, as collas se chuntoron, se cheneroron ciudatz, naixio a discordia, l'anglucia y l'individualismo. Se creba asinas l'estau d'a naturaleza y empecipia la trachedia.

Bi habría alavez una tensión inherent en as familias nuestras. D'una man l'orden "natural" paleolitico, y d'atra, o modelo de familia actual que nos empenta contranatura a crebar con a familia bien, dentrando en dinamicas que perturban l'orden y cheneran toda mena de trastornos, mesmo medicos. Como viyemos, bi ha una clara falacia naturalista en l'argumentación de Hellinger, un "ye, alavez ha de". Que a familia paleolitica haiga estau asinas - qualcosa de tot dubdosa, dada la gran plasticidat d'as estructuras socials humanas - sirve a Hellinger ta chustificar o suyo concepto rancio de familia y ta culpabilizar a qui lo transgrede con a culpa d'os suyos problemas y malotías.

A forma que se transmiten os problemas de cheneración en cheneración ye una ideya prou rara, ya que se tractaría d'un mecanismo machico alleno a la sciencia. Ye una mena de telepatía metafisica que fa que os miembros de collas familiars puedan estar comunicaus, compartindo fins y sentimientos. Seríanos conectaus con la nuestra parentalla d'istas traza, y por ista razón, encara que ni nusatros ni dengún d'a familia en sepa mica, ixe alborto d'a yaya nuestra quan teneba 21 anyos nos podría afectar igualment. D'iste punto naixe o vinclo actual d'as constelacions con as ideyas de Sheldrake y a memoria celular - recordemos que a sola cosa que a evidencia avala como "memoria celular" ye o proceso de diferenciación celular en culturas histolochicas, que fa que belunas d'as copias cheneradas en a mitosi tiengan ciertos factors de transcripción que fan que expresen chenes que os suyos clons no expresan: un fenomeno bien estudiau en cautivos celulars y embriolochía, que mica tien que viyer con memorias d'antepasaus y muito con a especialización celular.

A concepción que tien Hellingers d'a familia ideyal ye digna de Chuego de Tronos. De feito, le falta de decir que o segundo fillo ha d'ir t'a guerra, o tercer estar monche y as fillas alzar la suya virchinidat t'apanyos familiars. Dende ista noción de familia medieval desenrrolla uns prencipios que se suposa han de rechir lo que ha d'estar una familia modelo con individuos sanos. Por eixemplo, que qui leva más tiempo tien prioridat. Que pai ha d'estar o capeza de familia y levar o ronzal; que no estar en o puesto adequau d'a cherarquía familiar fa más feble tot lo conchunto: que totz han de supeditar os suyos intreses a l'intres d'a colla, mesmo habendo de sacrificar-se u sacrificar a atros. D'ista traza, os individuos culpan, compensan y sincusan a os familiars suyos, ya sigan actuals u antepasaus, de traza conscient u inconscient.

Mullers culpables, criminals de guerra y un celemín de chuicios

As constelacions familiars de Hellinger se han meso de moda en tot lo mundo, an que se fan de man de personas no qualificadas ta treballar en contextos sanitarios, no colechiadas y, por ixo, no rechidas por garra codigo deontolochico ni supervisadas por garra institución sanitaria. Ixo chenera que no bi haiga mica protección a lo consumidor d'ista suposada terapia, ya que no hemos d'ixublidar que, a la fin, o terapeuta ye ufrindo un producto baixo a forma d'un acto medico. Cal recordar que ya o mesmo gurú, Hellinger, no tenió mica formación sanitaria, y pese a ello tien un centro an que tracta a un ciento de personas y pontifica impunement.

Encara que ye cierto que muitas d'as personas que fan constelacions familiars indican que como terapia nomás son aplicables a personas sanas con mals indeterminaus - que en ixe caso no ye licito l'emplego d'o termen "terapia"-, bi ha una patacada d'ells que tractan malotías grieus. Y no nomás a depresión. Ufreixen constelacions como complementos a la quimioterapia y como forma "d'entender" o cancer, y mesmo como tractamiento t'a anorexia. En o caso de l'anorexia, por eixemplo, as explicacions van dende que a choven somatiza a fambre pasada por os suyos parients d'antes mas, dica que desenrolla iste trastorno alimenticio porque quiere salvar a un familiar que tendrá una malotía que encara no ha desenrollau, pero que ella ya percibe inconscientement.

As costelacions familiars no s'han quedau sin polemica ni problemas legals. Hellinger ye conoixiu en Alemanya por a suya exculpación de Hitler - de feito, qualcuans d'os suyos escolanos de corte neonazi han seguiu a suya endrecera, con libros como Almas trafucadas. Y ye que as constelacions familiars basan o suyo gran exito, a la fin, en a descarga total de responsabilidatz de l'individuo: dengún no ye culpable d'os problemas suyos. ¿Tien cancer de liviano? No ye por fumar a porruello, ye porque os yayos suyos tenioron una separación desagradable. ¿No troba parella? No ye que siga fendo qualcosa malament, ye que vusté ye expiando un fracaso amoroso d'a choventut d'a suya mai. A postura de Hellinger ye que Hitler no yera una mala persona, sino una victima d'a suya constelación familiar.

As constelacions familiars consideran a homosexualidat como una malotia causada por bell problema no zarrau en a familia estigmatizando un rasgo no patolochico d'a personalidat como lo de sentir-se atrayiu sexualment por personas d'o mesmo sexo. Por si no en estase prou, atro d'os principals problemas d'ista pseudoterapia ye a gran cantidat de misochinia y masclismo que presienta. En as terapias de parellas con constelacions familiars quasi siempre ye ella qui ye fendo as cosas malament. Un eixemplo extremo lo trobamos en a traza como se caracterizan as rebaixadas sexuals d'un pai a la filla suya. Leigamos a lo propio Hellinger en un d'os suyos fragmentos más perturbadors:

"Si vusté ha concarau una situación d'incesto, una muito común dinamica ye que a muller no ha cumpliu con o mariu suyo, ella refusa mantener relacions sexuals. Dimpués, a truca, a filla prene o suyo puesto... Como viye, en l'incesto, bi ha dos perpetradors, uno d'amagatons y l'atro descubierto. No puet resolver o problema sino sale a relucir o perpetrador amagau... a filla diz a su mai "lo facié por tu". Y ella puet decir a su pai "lo facié por mama".... si quier aturar-lo (l'incesto) ista ye a millor traza, sin acusacions. Si se leva o perpetrador t'a chusticia, a victima expiará por lo que se le ha feito a o perpetrador."

Y asinas ye como as constelacions familiars exculpan a un pai que abusa sexualment d'a filla suya, cargando a culpa en a mai - caracterizada como una mala esposa frichida. Predicando que ta solucionar a situación, a o violador no cal levar-lo debant d'un tribunal, y que a sola terapia que le cal a la nina ye asumir que "ella lo fació", cargando-la tamién de culpa y, de paso, rebaixando-la.

Ye tant extremo tot, que a terapia ta istos casos, implica un chuego de rol publico an que belun personifica a lo violador. A muller que ye estada violada ha d'achenullar-se en frent d'ell, dar-le as gracias a lo suyo agresor por haber puesto vivir ixa experiencia con ell, y demandar-le perdón por haber-lo culpabilizau. A escritora Elisabeth Reutter, que sufrió abusos en a suya nineza, cuenta que quan se sometió a ista performance sintió que le yeran espullando d'os suyos zaguers repuis d'a suya dignidat humana - en parolas de Hellinger: "O perpetrador ha de recibir o "debiu respeto" antes que a victima pueda establir relación con belatro".

As personas que s'ha sentiu ultrachadas por as performances d'as constelacions familiars, en haber estau suchestionadas a fer cosas que han atentau contra la suya dignidat, se cuentan por millars. Bi ha buena cosa de sentencias chudicials, más que más en Alemanya, an que tot isto se lo son prenendo muito seriosament. Mesmo bi ha casos documentaus de suicidios gracias a la nula experiencia sanitaria d'aquells que chugan d'istas trazas con a ment y os problemas d'as personas.

Comentarios finals

Faigamos alcordanza d'o punto 18 d'o punto deontolochico d'os psicologos: "Sin perchuicio d'a lechitima diversidat de teorías, escuelas y metodos o/a psicologo no ferá servir medios u procedimientos que no sigan prou contrastaus, adintro d'as mugas d'o conoiximiento scientifico vichent. En o caso d'investigacions ta meter a preba tecnicas u intrumentos nuevos, encara no contrastaus, lo ferá saber asinas a os suyos clients, antes d'emplegar-los."

As constelacions familiars nunca no han estau, baixo garra protocolo experimental serioso, contrastadas como una terapia ta cosa. Tampoco no como una actividat que vaiga dillá d'una masturbación mental basada en ideyas peregrinas d'un sinyor sin formación sanitaria que, antimás, pueden estar contraproducents y mesmo humillants. Por ixa razón, garra psicologo colechiau puet fer-las servir en a consulta suya. Ixo constituyiría una violación d'o codigo deontolochico por o que se riche a suya profesión y causa d'un proceso debant d'a comisión deontolochica d'o colechio. Puet estar causa, mesmo, de que le saquen a colechiatura, quedadon asinas excluyiu d'exercer legalment en contextos sanitarios.

As constelacions familiars no tienen aval scientifico. No curan cosa. Son desagradables. Son o resultau d'un adoctrinamiento de tipo sectario formau arredol d'un gurú. Fan perén una anvista familiar y social reaccionaria. Y o suyo emplego ye vedau por parte de profesionals competenets. Asinas que firme ficancia. Si a persona con qui ye fendo terapia t'apanyar bell problema le proposa ista mena de practicas, no dubde en marchar d'a consulta y meter-se en mans d'un profesional de verdat: ye vusté debant d'un estafador.

Articlo orichinal Por Angelo Fasce
https://lavenganzadehipatia.wordpress.com/2015/11/01/constelaciones-familiares-lo-que-no-se-cuenta/

miércoles, 1 de junio de 2016

Abril por l'aragonés. Tierra de barrenaus radio 2x09

A mayoría d'as celebracions d'os 25 anyos de treballo por l'aragonés de l'Asociación Cultural Nogara ya han pasau. Hemos teniu a saber que actividatz con una respuesta muito buena de parte d'alumnas, socias, amigas y companyeras. Pero sobre tot creigo que s'ha acabau de refirmar o tarabidau que l'asociación leva construyindo bell anyo ya. Sobre ixo, cal continar fendo obra en istos anyos tant intresants y plens de potencialidatz que tenemos por debant.

Abril por l'aragonés ha empliu as nuestras achendas con charradas, conciertos, y toda mena d'actividatz. Por un mes, l'aragonés ye estau mesmo más present en as nuestras vidas. Nos ha feito firme honra ta trobar-nos, re-trobar-nos, capaciar y, prou que sí, fer firme borina.

En o programa, de más de dos horas, repasemos as charradas d'as XXIII chornadas por as luengas d'Aragón, metendo bell audio de cadaguna. En a parte mosical sintiemos un troz de l'ensayo de Xavi Sarrià y Feliu Ventura en o concierto que facioron en La Vía Láctea y, prou que sí, a canta que Prau fació de propio ta compartir con Nogara as celebracions por os 25 anyos. Charremos d'a biera Religada, feita por Ordio Minero, d'a chornada esportiva A tot estrús, y d'o concierto historico que se fació lo 23 d'abril en o Centro Civico Delicias con a presencia de La Ronda de Boltaña, Comando Cucaracha y Prau. Y ta rematar, tamién d'o nuevo numer d'a revista O Espiello, que replega articlos de toda mena, repasando a historia d'as luitas por l'aragonés y con curiosidatz a trompicuesco.

Unas chornadas historicas que asperemos faigan honra ta l'obchectivo final que ye que l'aragonés contine vivo y que as personas que lo fan servir tiengan os suyos dreitos lingüisticos guarenciaus.