sábado, 24 de octubre de 2020

Esfonsar #Inktober 24

Jessie arribó a la scena d’o crimen en lo suyo auto. La ciudat se veyeba como una ripa de cucos de luz en l’horizont. Debant d’ella, tot lo tramenar de companyers d’a policía replegando rastros, atendendo a la prensa y fendo fuera a los alparcers que s’heban acercau dende un lugarón. Por tierra, quatro calavres chaceban, entre basas de sangre, arredol d’un gran clot. Lo chefe d’a scientifica le aguardaba chunto a un d’ells.

- James - saludó

- Jessie - respondió - Siento haber-te dispertau, pero me temo que imos a tener una larga nueit por debant. Tenemos quatre calavres, ya lo puetz veyer. Totz muertos por ferida de bala. Pareixe que se disparoron entre ells. Por las galochas hemos deduciu que venioron chuntos. Debioron tricolotiar-se en bell momento y dengún no sobrevivió.

Jessie empecipió a caminar arredol d’o clot, examinando los cuerpos.

- Antes de quitar las pistolas, veigo que estioron fendo servir istas dos palas. Lo clot ye fundo. Debioron d’estar-se firme rato esfonsando. ¿Quereban ficar-ie bella cosa? ¿Talment bell calavre?

- Si yera asinas no lo hemos trobau. L’auto a on que vinioron ye ixe Chevrolet. Lo maletero ye vuedo de tot. No bi ha rastro de sangre u cuerpos, antiparte d’os suyos propios, ye claro.

- Por cómo han quedau ixemenaus, yo diría que lo primer en disparar estió iste - fue prenendo las armas - Aquí no queda que una bala. Istos atros deixoron vuedos los cargadors. Y iste… Mira-te.

James s’acochó pa veyer mas de cerca lo que le indicaba Jessie.

- Recibió nomás un disparo. Ye lo mas aluenyau. Toda la suya ropa ye plena de tierra. Ye cabolioso que yera un d’os que mas esfonsó. Talment l’unico, por cómo ye la ropa d’a resta. Tardó rato a morir. ¿Ya puedo mover-lo?

- Sí, los achents han feito fotos y han replegau las muestras que caleba. Puetz fer lo que quieras.

Lo fació chirar, metendo-lo de memoria. La man que teneba debaixo d’o cuerpo agafaba un papelot. Jessie habió de fer firme fuerza pa separar-le los didos sin crebar-lo.

- Ilumina-me, por favor - demandó a James entre que desenrebullaba lo papelot - Ye un mapa. Isto d’aquí ye l’hotel que bi ha en l’autovía. Astí ye l’arbol y lo cartel publicitario cuento que ye ixe que bi ha a lo sur - explicó Jessie sinyalando las referencias.

- Ye cierto. ¿Pero qué buscaban?

- Ixo no lo mete - se quedó un momento callada, pensando. Chiró lo papel - Aguarda, aquí i hai unas cuentas feitas a man.

James no dició ni pon. Conoixeba perfectament la cara que feba Jessie quan yera a pocas de solucionar un caso. Sabeba que lo millor que podeba fer yera deixar-le pensar tranquila y aguardar a que fese lo suyo treballo.

- ¡Qué inutils! - exclamó a la fin - Yera una cuenta simpla. Una regla de tres. Los criminals tienen por cada día menos cultura.

- ¿Qué dices? ¿Que ye lo que ha pasau?

- Aquí, en lo mapa, las unidatz son en lo sistema metrico internacional, pero istos carnuces lo aprecisarían en lo nuestro. Asinas que facioron la conversión de metros a yardas. Pero para cuenta aquí y aquí. Han multiplicau a on que caleba dividir. Cuento que prencipioron a fer lo clot y, dimpués de firme fayena, en veyer que no trobaban cosa, empecipió la zaragata. Fetz bien ista cuenta, esfonsatz un poquet, y trobaretz lo que sía que fuesen buscando.

Iste relato fa parte de l'Inktober literario en aragonés de 2020

No hay comentarios: