lunes, 12 de octubre de 2020

Esbarizoso #Inktober 12

Pai no yera un gran pescataire. Gosaba de tornar ta casa con lo pozal vuedo. Talment un u dos peixes chicotz que tasament nos daban pa un bocau. No vale la pena, le deciba mai, con tot lo rato que me foto sacando escamas y punchas, mas honra nos faría mercar-le-ne a lo pescatero. Lo que sí que yera pai ye cerrín. Las suyas radidas estrucias con la lata, los aparellos y los cibos no le sacaban nunca las ganas de baixar t'a mar a mirar si ixe yera lo suyo día de suerte. Cuento que por ixo, las pocas vegadas que conseguiba trayer bell peix gran, se feba bien argüelloso. Teneba pa bambiar-se dica la suya siguient captura.

Ixe día, en trayió un de bien gran. Pa lo que yera ell, claro. Faría quaranta centimetros alto u baixo. Un chigant, le decibanos chuzons. Capitán Acab, le clamaba mai. Siempre nos prenebanos a chufla la suya afición. Querió inmortalizar lo momento. Nos fació venir a los tres fillos: Ana, yo y Licer, que t'a par d'alavez no teneba ni cinco anyos. Ell encara iba con toda la ropa de pescar. A mai le fació calar-se lo devantal, y a nusatros pentinar-nos bien. Yeran los ueitanta, asinas que ni mobils ni costodias. La foto la faríanos con camara, tripode y la función de temporizador que sonaba clac-clac-clac dica que se disparaba lo flash. Dica lo revelau no podebas saber si te saldría bien u no pas, asinas que pai decidió de fer-ne diez. Pa asegurar, deciba.

- ¿Diez fotos? Papa, yes un exacherau.

- Será un momento, chicos

Nos posemos a on que nos heba dito. Amostraba lo peix a camara, en lo centro d'a formación familiar. Tiró la primer foto, y la segunda y la tercera. Quan iba a fer-ne la quarta yo mesmo en paré cuenta.

- Lo peix pareixe mas gran, ¿no creyetz?

- Ye la cansera d'as fotos – ronyó la mía chirmana

A l'atra foto me dió la razón. Por cadaúna que febanos lo peix creixeba un poquet. Pai, ye claro, yera encantau. Lo midió y ya yeran quasi vinte centimetros en cinco fotos. En fació unatra. Un poquet mas gran. La riseta le empliba la cara. Siguiemos fendo-nos fotos. Mesmo trayió un carrete por si se remataba lo que teneba la camara adintro.

Dimpués d'a decena foto ya lo hebanos d'aparar entre pai y yo. Yera esbarizoso y empecipiaba a pudir una miqueta. Se nos cayeba a sobén. Mesmo pareixeba que se bochase. No sé quantas fotos levaríanos. Pai se felicitaba por lo miraglo, pensando en la de vegadas que recontaría a los suyos amigos lo gran peix que heba pescau, amostrando-les la foto d'aquell animalot. La resta yeranos escamallaus de tanta foto y tanto peix chigant, que nos teneba igual dende lo prencipio. La primer secutida quasi ni la sintiemos. Yo creyeba que yera Ana, y Ana que yera mai, y mai que yera yo, que no l'agafaba bien. Aquell mostruo, ya de quasi dos metros de largaria, pretó a mover-se, se nos cayió d'as mans y totz tres fuemos ta tierra. A Licer, tot chiquet, no le vagó ni de chilar. Lo peix, aquell peix de midas irreals, se lo trusquió d'un bocau. Lo veyiemos dispareixer en un tres y no res. Mai chilaba, pai chilaba, yo chilaba y nomás a la mía chirmana Ana le dió por agafar un cultro y clavar-le-ne a lo bicho. Pareixeba la pescatera que tenebanos antes en lo mercau. Limpio quitar tripa y escama, tardó poco a trobar a Licerico que, bien espantau, yera en la fonsera d'o peix.

Quedó en no cosa. A Licer, ye claro, le fa miedo los peixes dende alavez. Y pai, encara que sigue con la baruca d'a pesca, quan en pilla un, a l'inte lo suelta. Ni sisquiá se fa un selfie como la mayoría d'os pescataires d'agora. Pero ixo ye tot. De fotos, en conservamos una de bell segundo antes de que tot pasase. Con pai bien argüelloso y la resta fendo cara de querer acabar antes con antes.

Iste relato fa parte de l'Inktober literario en aragonés de 2020

No hay comentarios: