La Val de Tena me feba firme ilusión por a saber qué motivos. L’escenario ye impresionant. La distancia, tanto vertical como horizontal, yera lo mas gran que heba feito nunca y, de vez, cualcosa asumible. Pero sobre tot, yera la corrida a on que nos chuntabanos buena cosa d’amigos y compas. D’una man, los rosigaclavillars que miramos de correr-ne una chuntos toz los anyos. D’atra, los belchitanos achuntaus, con qui nos encertabanos sin haber-lo planeau. Tot feba que ista corrida fuese bien especial.
Amaneixió un buen día, sin masa calor ni fredor y sin que fuese de plever. Deciban que talment espurniase cara a la fin d’a corrida, asinas que tot feba barruntar un buen orache. Entré en lo corralet dimpués d’o control de material y m’achunté con la resta de compas d’a 2K. Tot lo mundo me consellaba que, en la vuelta que febanos por lo lugar, le pretase firme. Se conoixeba que, en a entrada t’o bosque, se bozaba la parrafiquera de corredors y caleba aguardar masa, metendo en periglo arribar a lo curte. Asinas que salié atarrantau pa no quedar-me dezaga. A la fin, la entrada en o bosque no yera pa tanto y tasament me i aturé un ratet. Pero astí empecipioron las mías errors.
Las prisas d’ixos primers kilometros continoron por lo caminet que puyaba entre buixos. La colleta que teneba debant iba camín-camín a toda vitesa. Por dezaga, me bufaban en la foyeta. Y yo me repetiba que podeba tirar, que adubiba, que luego s’ixamplaría lo camín y arribaríanos t’os praus a on que librar-me d’as presions. Manimenos, ixe momento asperau se prolargaba masa y lo mío cuerpo empecipiaba a no poder-ne mas. A la hora, peté. Habié d’aivar-me a on que podié y deixar pasar a la recua que me seguiba dezaga entre que me pretaba lo primer chel y me feba buen trago d’isotonico. La vista se me’n fue una miqueta y astí estió lo momento de pensar en deixar-lo. Con poco mas de cinco kilometros feitos y sin haber sisquiá columbrau l’ibón de Sabocos. Decidié aguardar a que me fese efecto lo chel, mirando de arribar a lo menos en o primer control y, sobre tot, baixar lo ritmo a lo que podese dar.
Pensau y feito, empecipió una segunda etapa d’a mía trail. A moniquet, pero firme, me recuperé gracias a l’aporte de zucre y arribé a la fin en o control de Sabocos. Astí alenté y minché un poquet de melón y laminerías, pero la enerchía de verdat me la dio la envista de l’ibón. Deixaba dezaga mas de 800 metros de desnivel y concaraba lo zaguer troz antes d’o punto de curte. No teneba guaire tiempo pa pasar-lo. Muito menos d’o que heba calculau. Y con muitismas menos fuerzas que no me pensaba.
Lo treballo estió mas mental que fisico, de trobar lo ritmo chusto pa no tornar a petar y, de vez, pasar en o tiempo que caleba por la Penya de ro Verde (1). Lo paisache heba cambiau de tot y lo prau que tanto asperaba yera ya una realidat, ixuplidando l’angunia d’os boscaches que obligan a correr en ringlera.
Pasé lo control apurau, con siet radius minutos de marguin. Pero, lo teneba. Podeba puyar ta Punta Faceras y recorrer los mas de diez kilometros que quedaba. Unatro chel, como m’heban recomendau toz y cara t’alto, por una d’as partes mas exichents. En a puyada m’escuncé con cuantos companyers y amigos que ya en baixaban. L’ambient yera bien festivo, d’ixe que tanto goyo fa en as corridas. Muitas gracietas entre los que abanzabanos, paset a paset, por entre ixa costera plena de zaborros. «¡Piedra!» se sentiba chilar bella vegada cuan en cayeba cualcuna a redolons, fendo-me trobar a faltar lo gudrón y pensar que lo running y lo trail running son esportes de tot diferents, que nomás comparten un troz d’o nombre.
Si la envista de l’ibón m’heba deixau enarcau, en Punta Faceras estié a pocas d’o stendhalazo. Me permitié aturar unatra vegada pa disfrutar d’o puesto. Y tamién pa disfrutar d’o pensamiento de que ya lo heba puyau tot, de que iría cara t’abaixo durant las cuasi dos horas que me quedaba de corrida.
A partir d’aquí tot estió mas facil y rutinario. En arribando a lo Rincón d’o Verde yera a pocas de que se me puyase un musclo d’a garra que, con l’aturadeta pa replenar redomas y minchurriar, me’n salvé. Dimpués, lo zaguer control en Ripera y muito troz cuasi solo, sin mosica ni dengún con qui compartir lo camín. Momentos raros, a on que las garras me daban lo chusto pa levar un ritmo floixo pero terne. En ixa parte adubié a pasar debant de belún, lo que me inchectaba la miquirrina d’optimismo que amenistaba. Con tot, la meta no pareixeba amaneixer nunca.
Dica que, en una baixada, sintié la voz de Chito, lo speaker, como si fuese un sinyal divino. Sabeba que Pandicosa yera a tocar, tot y que no se veyeba entre los arbols que teneba a los dos costaus. «¡Ya ye cerca lo lugar!» celebró lo mozo que teneba debant y toz dos empecipiemos a pretar-le, esmachinando-nos ya en meta con un hordio en a man.
«¡Au va, que ya i soz!». Dimpués de tanto tiempo solo por lo mont, trobaba a faltar los animos que nos daba la chent. Por las costeras por a on que baixabanos los corredors, puyaba turistas a fer bella cursa. La tierra dispareixió y dio paso a lo gudrón. Pasé baixo lo telecabina que patrocinaba lo Real Madrid, crucé lo puent y m’enfilé enta meta pasando debant d’un mozo. Astí yera parte d’a mía chent, aduyando-me a fer ixos zaguers metros entre que sonaba Last Nite de The Strokes. Ixuplidé la medalla de finisher y un nino habió de venir-se-ne dezaga de yo: «Sinyor, la medalla», «Ay, perdona, zagalet, muitas gracias».
Emoción a pirol. Unas horas antes no’n podeba y a la fin l’heba conseguiu. Por diez minutos. Chustismo. Con un tiempo muito pior que no me pensaba los días d’antes y con una lición bien aprendida de no mirar d’aguantar un ritmo que no ye lo mío.
En meta no les quedaba vasos, asinas que los que hebanos arribau los zaguers hebanos de fer-nos la biera en as redomas u los recipients que tenesenos pa los avituallamientos. Un d’os pocos «peros» que le puedo meter a una organización que, en tot lo de demás, estió rebuena.
Pandicosa ye un lugar bien bonico en un entorno espectacular. Lo paisache, lo tiengo tatuau en a retina. Me’n levo muitas sensacions. Beluna mala, d’ixos momentos d’angunia. Pero muitas mas buenas, muit muit buenas, d’un cabo de semana d’amistat y trail running.
Gracias a los que m’embolicoron en iste esporte tan epico. Siguient destín: la Tastavins trail.
(1) No tiengo guaire clara la toponimia, asinas que pido meco y seré encantau que me comentez los nombres en aragonés del Collado del Verde y el Rincón del Verde y cualsequier atro d'ixa parte..