miércoles, 13 de junio de 2007

Imnos y atras patriotadas

Qui escribe crexió ascuitando ixo que cantaba Manolo Kabezabolo, cuan encara no eba grabau mica disco, de “un patriota, un idiota”. Años dimpués, cuan prenzié a amanar-me t’o mobimiento aragonesista me parixeba asabelo curioso como tantisma chen feba serbir a parola “patriota”. A os primers que les sentié fer-la serbir no les tiengo guaire cariño y la emplegaban con o sentiu que yo entendeba que teneba allora. Ixe matután que ye disposau a morir y matar por a patria. Como lo de morir y matar nunca no me ha feito goyo (soi un mincharflors, ya sabez) continé dispreziando ixa parola y asoziando-la a zelebros buedos y, por un regular, biolentos en as suyas trazas. Lo de as trazas ye porque me pienso que, más que más, no son que uno paroleros que se picharían denzima si les calese pillar un rifle y pretar a foter tiros, pero aspero no aber de beyer contrimostrada ixa suposizión nunca.

Dimpués, sentié tamién fer serbir ixa parola en bocas de chen que me parixeban más agudos, prestos y que a suya opinión y trazas d’estar rispetaba ambute. Paré cuenta más que d’a parola, d’o sinnificau, de a qui meteban iste achetibo. Y, en cuentas de meter-le-ne a os tozuelos buedos, le’n meteban a chen treballadora. A chen que se foteba tot lo diya treballando por o país, en o sentíu de fer imbestigazions, organizar autibidaz, conziertos u chornadas, aduyar a espardir a ideya de país que tantos tenemos u simplamen tener un fortal compromís con Aragón. Como tantas begadas as parolas pueden sinnificar cosas de raso diferens pendendo en qui las faiga serbir y ta que.

Dito isto y charrando de patriotas y patriotadas, sentiba fa bels diyas en “No somos nadie” (o programa de Pablo Motos en M80), as letras que proposaba a chen ta l’imno d’España. Penibles todas, cal dezir…. Os imnos son millors si se pueden cantar. No ye lo mesmo sentir un imno con la man en o peito y cara seriosa, como muito, que cantar-lo. En as nueis de zorrera, en os ebentos esportibos, en as manifestazions, queda muito millor una buena crica chen cantando que mirando-se t’o zielo.
Igual como l’imno d’Spain, os aragoneses tenemos un imno sin letra. Y goso dezir que mesmo no tenemos imno. Cuanta chen ha sentiu bella begada l’imno d’Aragón? Cuanta chen lo conoxe si suena? Dengún u cuasi dengún. Qui lo composese, suposo y pocos más. No se puede fer un "imno de propio". Os imnos han de tener o poder de chunir a la chen con una ideya. En Aragón, siempre se diz que l’imno ofizioso ye o Canto a la Libertad de Labordeta. Y creigo que e berdat. Nos faiga u no goyo, ye a unica mosica que, ascape, toda a poblazión aragonesa asozia con a esfensa d’o nuestro país u simplamen con o país nuestro. Bi ha cantas que creigo que serían millors ta estar imno d’Aragón. La Revolandera u La Tronada d’A Ronda de Boltaña me fan muitismo más goyo, charran d’Aragón como nazión y son de raso emozionans. A muitos os pels se nos tornan punchas cuan las sentimos. Pero de seguras que si en bella manifestazión contra o trasbase la metesen pocos más de 1/3 d’a chen que i estasenos la cantaríanos tanimientres que a canta de Labordeta la conoxemos toz de punta ta coda.
Bueno, ta aconortar-nos de iste país sin imno glorioso ofizial, a lo menos, nusatros tenemos imno(s) ofizioso(s). Y España , por muitas prebatinas que faigan, no.

1 comentario:

Nabesaire dijo...

Un muy buen artículo, perdonar que no escriba en aragonés, pero estoy en Madrid y no se, aunque lo entiendo.
Saludos y A Plantar Fuerte.