martes, 4 de octubre de 2022

Sant Miguel d'os navarros. Zaratober 04


Antes de que yo entendese que lo cristianismo no yera obligatorio y que, en conseqüencia, abrazase l’ateísmo, acompanyaba a los mios catolicos pais cada domingo ta misa. La parroquia nuestra yera Sant Miguel d’os navarros. Cusira la entrada l’Arcanchel que le da nombre, como siempre, bien guerrer. Debaixo d’o suyo peu, chafa a lo mal, portiando en la man la espada que imparte la chusticia d’un dios que diz que ye tot amor.

L’apelliu d’iste Sant Miguel -“d’os navarros”- diz que ye porque astí estió un campamento de navarros que aduyó a Alifonso I en la conquista d’a ciudat y que Sant Miguel diz que tamién deixó las suyas cosas d’arcanchel pa, con la suya espada, cargar-se bell mulsulmán. Adintro estió la mitica Campana d'os cacegaus, que amostraba con lo suyo soniu lo camín de tornada t'a ciudat los días que bi heba boira preta que, en Zaragoza, no en son pocos.

Adintro, de chicorrón, lo cristianismo me pareixeba nomás aburriu. Tot y no tener lo tarabidau ideolochico que tiengo agora, nunca no le trobé garra sentiu a tot aquel ritual y a lo mormor d‘o mosén. Pa que no dase mal, mai y pai me deixaban levar-me bell libro, asinas que me foteba tot lo servicio limpio leyer, sin fer caso a los sermons que, como nino que yera, no adubiba a entender, y devantando-me y tornando-me a posar mecanicament quan sentiba que lo feba la resta d’a chent. Porque pa yo lo catolicismo, y la resta de relichions, nunca no han teniu guaire sentiu.

No hay comentarios: