domingo, 16 de octubre de 2022

Fuents ixutas. Zaratober 16


Tiengo tendencia a deshidratar-me. Soi terne que terne bebendo augua u lo que tienga a man. Zaragoza ye un furno malas que plega lo verano y iste siempre lo fa de rapiconté, sin que tiengamos una primavera que nos avise. L’urbanismo d’as zaguers decadas ha sacau arbols a patacadas, deixando plazas y carreras sin garra brempa que nos aconhorte quan lo sol menaza con regalar-nos las neuronas. Y pa forro de bota, de fuents ya quasi no en queda, y las que i hai, s’esmarchinan terne que terne sin que a lo concello le pareixca una urchencia apanyar-las.

Por la boca d’o peix que apara l’anchelot en la Plaza d’o Pilar no surtiba lo churret d’augua y yo, asetegau, me cagaba en l’evento que feba d’enchaquia pa que ixe día hesen chirau la clau privando-me d’o liquido elemento. Un banco a on que descansar-se, una fuent d’a on que beber, una brempa a on que acubillar-se… son lo minimo que aprecisa una ciudat pa decir-se civilizada. En Zaragoza, de tot ixo, cada vegada en queda menos. “¡Qui quiera vivir, que se lo pague!”, diz lo dogma neoliberal.

No hay comentarios: