martes, 14 de agosto de 2018

L'alegría de l'activismo

A tu que te fa goyo isto”. Asinas empecipian conversas arrienda con las amistatz que no fan parte de l’activismo politico, social u cultural, quan se refieren a ixos activimos a on que milito. U mesmo a atros que no, pero que fican en ixa mesma taleca “hippie”. Contina la conversa, por un regular, con una demanda d’información u d’aclaración d’o que han leyiu por prensa u les ha arribau por retes, pa que les de unatra envista diferent que no conseguirían por garra atra d’as suyas vías d’información cutianas. Agradeixiu porque me consideren un referent de cosas que no en soi, prebo d’alportar-les la mia opinión u los conoiximientos que pueda ufrir-les. Siempre sin correchir-les ixe “a tu que te fa goyo isto” y preguntando-me si de verdat creyen que m'estimo mas de baixar t'a manifestación que siga a fer una gambada sinsentiu por las carreras zaragozanas, que d'estar-me de charradeta en un bar, leyendo un buen libro u veyendo una buena cinta.

Ye evident que me fan goyo las luengas, y en concreto l’aragonesa. Tamién la historia y la politica prou que sí. Pero no pas l’activismo. Chunto a lo treballo, que me furta ueito horas (¡y gracias!) d’a mia vida, la resta d’o tiempo l’adedico en un porcentache altismo a las asociacions que en foi - u n’he feito - parte y a l'activismo politico, social u cultural. Bellas vegadas pa fer cosas que m’encantan y que faría de toda manera si no i militase, pero muitas atras de pur “mantenimiento”. Reunions eternas, locals que mantener, diners invertius, plataformas por la causa que siga, … Lo voluntariau ye pleno de fayenas incomodas, rutinarias, aburridas y, a soben, improductivas.

Personalment vivo en una contina angunia por no tener tiempo pa fer tot lo que quiero fer. Leyer tot lo que querría leyer, viyer tot lo que querría leyer, aprender mas luengas, viachar ta mas puestos. Agosto ye un d’os meses a on que, en suspender-se lo curso politico, vivo bella semana de mirache a on que tiengo tiempo pa yo mesmo. Pa ixe libro u serie que teneba pendient u pa ixa cursa que nunca no se troba un ratet pa fer-la. Me pregunto si no deixar-lo tot. No voi a tener mainada a qui deixar-les un hipotetico mundo millor. No tiengo una fuerte identidat “d’especie” que me leve a deseyar una vida millor a la futura humanidat. No tiengo un especial sentiu de trascendencia vital ni mica espritualidat. Podría deixar d’encarranyar-me terne que terne por las inchusticias que veigo, asumir que lo mundo ye de mal apanyar, y adedicar-me tot lo tiempo que me queda libre a chupir-me de toda ixa maravillosa cultura que atras van creyar pa que podese disfrutar-la.

Creigo que a soben las que perdemos siempre - no he teniu una victoria politica duradera en dos decadas d’activismo - nos construyimos un relato epico d’as nuestras luitas, porque nos fa falta. “La bellesa de viure la vida sense claudicar” que diz Xavi Sarrià en la suya canción Renaixem. Pa poder vivir en un estau permanent d’accions que nunca no tienen recompensas hemos de convencer-nos de que la propia luita ye una recompensa. Y prou que bi ha momentos maravillosos. Ye cabolioso que tenemos a muita d’a millor chent d’o mundo. Encara que dimpués nos tornen a redotar, u nos traicionen, cada victoria temporal tien una component emocional brutal que remeramos en los momentos a on que dubdamos d’o nuestro compromís. Fendo un simil futbolistico, somos un equipo de segunda que, de cabo ta quan, gana la Champions, pero dimpués le’n furtan y la venden en un azoque.

“A yo no me fa goyo isto”. A yo lo que me fa goyo ye leyer, lo cine, las luengas, los chuegos frikis, lo mont, pasar tiempo con la parella, las amigas, ... cosas asinas. Lo que no puedo ye quedar-me quieto veyendo como se le preta fuego a tantas cosas que amo. Quiero vivir lo que me queda de vida en un mundo con diferents luengas, con diferents paisaches, culturas y mosicas, … Un mundo que no te lo acabes nunca, variau, diverso, creativo, chusto. En unas condicions de vida decents. Sin necesidatz, sin miedos. Si lo mundo fuese como cal, las personas que saben de tot lo que m’importa tendrían tiempo y ganas d’amostrar-me sobre ixo. Y yo tendría tiempo pa aprender con ellas, y no habría d’estar luitando simplament por la nuestra existencia. Por lo dreito a disfrutar d’a diversidat. Si lo mundo fuese como cal, no caldría que pasasenos tantas y tantas horas d'o nuestro tiempo libre luitando por la nuestra calidat de vida y la de tanta chent que sisquiera puet permitir-se "lo luxo" de tener tiempo libre pa luitar por cosa.

Asinas que, escrito isto, desafogau ya, tornaré a escribir-me ixe recontamiento a on que bell diya vencemos a lo capitalismo-heteropatriarcal-acotolador-de-luengas-y-pueblos. Ubriré l’achenda, que ya tenemos setiembre a tocar, y iré marcando los diyas: “asembleya”, “chornada de limpieza”, “vermu solidario”, …. y tornar a empecipiar. Pero iste anyo sí. Iste anyo empecipiarán a cambiar las cosas.

No hay comentarios: