sábado, 21 de mayo de 2016

Coras: The Beginning. Historias d'un cole de mosens I

Foto: Rose
De bien chicorrón, mis pais decidioron de levar-me a fer natación. No sé guaire bien por qué lo facioron, pero siempre les n'he agradeixiu. Aquellas clases y os veranos en Cambrils facioron que no me faiga mica miedo l'augua y que, de feito, malas que en veiga dos pietz de fundo me i capuce. As clases, las feba en o colechio de Corazonistas, un privau concertau en o centro de Zaragoza, muito cerqueta d'an que vivibanos. Un colechio menau por mosens, y firme esfensor d'os sinyals d'identidat más rancios d'a escuela catolica: segregación por chenero, rezo diyario, internau, ... Pero en ixas envueltas yo teneba menos de seis anyos. ¿Qué podría importar-me tot ixo?

As clases de natación m'encantaban. Bi iba con una riseta en a cara. Me cambiaba, me capuzaba, chugaba, nadaba, .... feliz como un tocin en un barducal, que dicen Els Catarres. Quan en saliba, un largo pasillo nos levaba ent'a salida. A la nuestra dreita unas cristaleras daban t'o patio gran de Corazonistas, an que un ciento de ninos gosaban d'estar-ie correndo atarrantaus. Como si os ninos podesen correr d'atra traza. Yo acucutaba por aquellas finestras que me pareixeban chigants, y viyeba un mundo de potencials companyers de chuegos y trazonadas. Remero perfectament como le daba ferrete a mi mai, entre que tirabanos ta casa, preguntando-le por si bell diya podría estar-me en aquell patio plen de canastas y porterías de futbol, de cachimalla goyosa, de chilos y rasmia infantil. Y mi mai me deciba que aguardase, que en que tenese edat ta ir-ie, ixe sería o mio patio, y que i chugaría y chilaría, y correría y tot dica escamallar-me.

Ai, pobret de yo! Encara yera sin esmaliciar y me pensaba que ixe patio con sulero de pedretas d'as que se te clavan en o chenullo quan t'estozolas, sería bella mena de paradiso. Mientres ueito anyos, u lo menos dende que prencipié a tener conciencia de que bi heba cosas que no me cuacaban, Corazonistas (Coras, t'os colegas) esdevenió un simbolo d'opresión, de tot lo que odiaba, de supervivencia, .... 

¿Tenió buenas cosas? Prou que sí. Fote, yera nino! Ye imposible no vivir ratos felices de nino. Corazonistas no yera a escuela franquista, prou que no. Os mosens no abusoron de yo, y encara que bell lapo me levé, no en estioron guaires. Son atras cosas as que, en un rechimen suposadament democratico, me trucoron, me facioron odiar-les y me fan continar luitando contra que ixo se financie con os diners de todas y totz.

Ya fa anyos que pentino canas y, encara que choven de corazón, prencipio a estar d'ixos cansos que charran más d'o pasau que d'o futuro. Iste blog ye terapia, y vusatras sotz muito millor que un psicologo, y sobre tot, más barato. Asinas que dende hue, compartiré de cabo ta quan, beluna d'as historietas que me i pasoron, en totz aquells anyos que m'estié, asperando que tos faigan goyo y que nunca no levetz a os vuestros borches ta una escuela de mosens, ni particularment, ta Corazonistas. Encara que tienga piscina.

No hay comentarios: