Mostrando entradas con la etiqueta Imperium. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Imperium. Mostrar todas las entradas

sábado, 15 de marzo de 2025

Lo primer suenio de Tronus

Gracias, gracias y mas gracias. Ye lo primer que he de decir a toda la chent que m’acompanyez lo pasau 28 de febrer en la presentación de Tronus, la guardia de los sueños, lo mío seiseno libro en solitario, lo tercer en castellano y lo tercer también adintro d’o chenero fantastico. Estió una tarde prou bonica tot rodiau d’amigas y amigos que comparten pasions literarias. Gracias tamién a todas las que no podiez estar-ie, pero me ninviez bel mensachico de norabuena y con buens deseyos.

Tronus ya ye arribau, armau con los suyos astrals, pa cusirar los tuyos suenios u tornar-se la tuya pior soniadera. Iste ser, que da nombre a lo mío zaguer libro, ye un d’os pobladors de Sornin, lo mundo t’a on que entran los protagonistas cada nueit. Cuan dispiertan en lo nuestro mundo, l’escenario no ye guaire millor: han de concarar problemas laborals, de vivienda y d’acoso sexual en los anyos posteriors a la crisi economica de 2008.

Unatra vegada, Imperium ediciones son qui han aculliu ista nueva ida de flama que ye lo tercer titol que me publican. La editorial, choven y chiqueta encara, tien un catalogo a on que conviven autoras con firme experiencia con atras que tasament acabamos d’empecipiar en lo mundet literario. Una colleta de escritoras con a saber qué calitre y con qui fa firme goyo compartir paradetas y capazos cada vegada que nos chuntamos.

Me feba firmes ganas de veyer sobre papel ista nueva historia a on que he puesto treballar temas socials de vez que la fantasía mas varrenada en cada ún d’os suenios que viven los suyos personaches. Pero tamién me fa una miqueta d’incertidumbre ya que, en iste libro, m’aparto de tot d’o tono que he feito servir en las mías anteriors publicacions, con una presencia d’a violencia y lo sexo muito mas explicita que nunca no heba descrito d’istas maneras. Ye antimás la mía primer historia de fantasía feita en castellano dimpués d’o thriller literario Hechos de tinta y d’a novela d’humor absurdo Arroyuelo: orden de despoblación. Manimenos creigo que ye un libro que igual puet fer goyo a la chent mas feita a la fantasía como a qui no gosaz leyer-ne. Pa forro de bota, lo mundo de Sornin, que tasament i empecipio a describir, tien muito futuro. D’ideyas pa siguients partes, me’n sobra. Asinas que si tos fa goyo, no dudes en decir-me-lo y, bel día, ixas continacions se farán realidat.

Agora que ya ye librau, a Tronus le queda muito camín a fer: ferias, firmas, presentacions, entrevistas y mil costodias que iré anunciando por rez.

Entremistanto, ni un día sin escribir. Lo siguient prochecto, que ya anuncio que será en aragonés, ya leva en fase d’escritura cuantos meses y podría publicar-se en 2026. Pero ixo ye unatra historia.

Ista nueit, cuan te chites y zarres los uellos, Tronus será asperando. Que te guarde los suenios u te provoque soniaderas, pende de tu.

martes, 2 de enero de 2024

Arroyuelo: Lo absurdo d'a despoblación en lo mío libro nuevo

En empecipiando 2022 un relato mío va recibir una mención especial en un concurso. Quedó lo cuarto d’entre mas de mil que se i presentoron. Chusto lo primer puesto que no daban perras. En ixe relato presentaba a un personache peculiar que viviba en un lugarón igual de peculiar. Si no quereban que seguise estirando d’o filo, ¡que no me l’hesen premiau!

Lo important d’os concursos, mas que mas pa las personas inseguras como yo, no ye tanto los diners u la publicación, sino lo reconoiximiento y la certeza de que cualcún t’ha leyiu y que, pa forro de bota, le ha feito goyo. Asinas que ixa mención me motivó a-saber-lo pa desarrollar una ideya que levaba tiempo remugando: recontar una serie d’historias que pasasen en un lugarón, con lo tono d’humor absurda que he feito servir cuantas vegadas en los relatos míos. Enchegué lo motor y aquel relato se fue ixamplando, emplindo Arroyuelo - lo nombre que le dié a lo lugarón - d’habitadors tan peculiars como aquel d’ixe relato.

Arroyuelo: orden de despoblación ye lo titol d’o mío nuevo libro. La historia d’un lugar que, un buen día, recibe la orden de despoblar-se y d’uns habitants que deciden acatar la orden, pero d’aquellas trazas. Lo cronista d’o lugar, que lo nombran de propio cuan empecipia la despoblación, nos recuenta cómo yera la vida en Arroyuelo, qui yeran los suyos pobladors y las chanadas que les ocurriban. Conoixemos, en istas pachinas a Tomás, lo matematico de letras, a la farfallosa Bilva, a Esperanza, la sustituta de la fe, a lo fato Simón, a Fani Pedales, la criadora de bicicletas, u a lo ferrero Seis-Pesetas, entre atros muitos personaches. Vivimos la suya rivalidat con Riachuelo, lo lugar que tienen a lo canto. Puyamos t’o Monte Rasgado a on que vive Rodrigo, lo robot eremita. Presenciamos lo naiximiento de Lagunacha, la fastiosa pedanía d’Arroyuelo. Y asinas-asinas, historias a embute.

Iste ye lo mío segundo libro en castellano, lo cinqueno que publico en solitario. Lo torno a fer de man d’Imperium, una editorial choven y encara chiqueta, a on que tiengo la honor de compartir catalogo con una patacada d’autoras con firme calitre y prochección arrienda. Arroyuelo arriba dimpués de Hechos de tinta, la mía primer novela en castellano, con la que he plegau a muitas personas que no m’heban leyiu antes y a qui siempre convido a que, si les fa goyo, aprendan aragonés pa leyer la resta de libros míos. ¡Sisquiá!

Asinas que si tenez curiosidat, si querez visitar la comarca de campo de Castilloviejo y seguir la carretera que acaba en Arroyuelo y, cuan i arribez, fer una asembleya en lo bar d’o lugar pa conoixer a toda la suya población, tos aspero lo domingo 14 de chinero a las 11:00 en l’Hotel Vincci Zaragoza Zentro pa presentar-tos iste nuevo libro que aspero que tos faiga firme goyo.

martes, 6 de junio de 2023

Especial Libros 2023. Tierra de barrenaus 9x19

Entre lo 3 y lo 11 de chunyo se fa en lo Parque Gran Jose Antonio Labordeta la Feria d'o Libro de Zaragoza. Toda una semana pa disfrutar d'a ufierta literaria d'a ciudat y lo país. Autoras, editorials, librerías y personas relacionadas de diferents maneras con los libros nos trobaremos ixos días en lo parque pa compartir ixa rebonica afición que ye la lectura. Imposible visitar-la y no salir con bel libro baixo lo brazo.

Con ixa enchaquia, hemos feito un programa centrau en recomendacions literarias, y con la participación d'as personas que respondiez a lo clamamiento feito en rez y nos ninviez las vuestras ideyas. N'i ha habiu de bien variadas: asayo, relatos, comics y novelas, de novedaz y d'antigos, d'autoras d'aquí y de bien luent... Una patacada de propuestas a on que a fe que trobarás bella cosa que te faiga goyo. Muitas gracias a qui hez colaborau y, a la resta, tos aspero en la siguient convocatoria pareixida que faiga.

En ixos días, antimás, seré present en las paradetas de l'Asociación Aragonesa de Escritores (lunes 5 de tardes), la d'Imperium Ediciones (miercres 7 de tardes) y la d'a Librería La Montonera (viernes 9 de tardes), firmando libros y charrutiando con todas las que tos agane d'acercar-tos-ie. ¡Tos i aspero!

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.

Programa #148


 

 

jueves, 27 de abril de 2023

Cronica d'o Dia d'o libro 2023

Pasau lo día d’o libro, y ya descansau d’o sobo que me fotié, me voi guardando fotos y recuerdos. Lo 23 d’abril siempre ye un día bonico. Quatribarrada y libros por tot. ¿Qué mas se’n puet demandar? Dende que publico en papel lo que escribo, a ixo se suma compartir un rato con atras autoras y lectoras. Me tocó bien luego de maitins en la parada de l’Asociación Aragonesa de Escritores. Por la carrera, poqueta chent. Mas libreros que clients. Sobrebuena oportunidat pa charrutiar con los míos companyers de mesa, compartir chanadas, penas y consellos y enguerar-les bel par de flyers d’os blogs pa que me seguisen. En l’asociación i somos mas que mas autoras con pocos libros, la mayoría autoeditaus u feitos con editorials chiquetas, asinas que tenemos problemas bien pareixius.

Lo siguient redolín arribó y tocó cambio. Con los uellos encara un poquet apegaus me facié un café y, ya en chunto, aproveitemos que no me tocaba paradeta dica las 13 pa fer una gambada y visitar la ferieta. Con la tarcheta bien amagada pa que no tenese la tentación de salir masa d’a buchaca a fer-se con tot lo que le agradase visitemos puestos a-saber-los. China-chana Zaragoza s’heba rebellau y un flumen de chent plenaba Independencia. Nos blinquemos, prou que sí, totz ixos puestos de grans centros comercials que siempre me pregunto que conyo pintan en lo día d’o libro y por qué los sigue visitando la chent. I hai editorials y librerías bien intresants que nos de mal veyer fuera de feria y ixas son las que nos intresan. Facié la gambadeta carriando cuantos eixemplars de Parola de diaplerona, lo mío nuevo libro, pa los encargos que m'heban feito y las intresadas que me fue trobano. Paradeta itinerant, que le diciemos, y a la fin fació honra pa mas d'un que no heba plegau a la firma d'o maitín.

A las 12:00 s’heba convocau una movilización pa desfender Canal Roya. A l’endrecho d’a Diputación nos arroclemos una patacada de personas pa chilar por lo nuestro patrimonio natural y contra la especulación. la sirpient roya fue recorrendo lo paseyo y, por lo camín, nos trobemos a cuantos curiosos que no sabeban guaire bien de qué iba aquello y muito refirme de la mayoría de visitants d’a feria. De todas las errors d’o Lambanato se me fa que ista ye una d’as que mas respuesta popular ha teniu y una d’as pocas que pareixe que podremos aturar. Tanimientres, lo president yera fendo vivaespanyas en lo Pignatelli.

Lo maitín acababa en la parada de Imperium a on que teneba sesión de firmas de Hechos de tinta, la mía primer novela en castellano. Con ya un anyo de recorriu creyeba que en vendería una u denguna. Veteme que m’entivoqué, y prou. Antiparte de bel conoixiu que nian sabeba que heba escrito un libro, pasoron por la mesa bellas cuantas personas que, dimpués de leyer-se la contraportalada y alparciar un poquet lo conteniu, se lo levoron ta casa. Creyeba que qui febanos ixo yeranos ya en extinción, pero pareixe que encara en quedamos. Entre firma y firma, de nuevas compartié experiencias con los companyers de mesa, toz autors con poquetas obras publicadas.

Se celebró lo día como cal celebrar lo bueno, con una buena charra de biera y unas racions. Agora tiengo bel par de libros mas en la muntonera de “por leyer”, aguardando que lo vrano me deixe una miqueta mas de tiempo libre pa fer-la baixar. Tiengo, tamién, ixa sensación tant rebonica que te deixa un maitín compartindo rato y capazos con atras personas que, como lectoras, autoras, libreras u editoras, aman los libros. ¡Nos veyemos en la Feria de chunyo!

viernes, 21 de abril de 2023

La ciudad efímera, de Marisa Arguis Rey

Vivir en una ciudat de mas de dos mil anyos d’edat no ye poca cosa. M’encanta la cantidat d’historias - y d’Historia - que amaga cada carrera de Zaragoza, todas las chanadas que nos podría recontar cada cantonada d’o nuestro gran lugar. En las mías cutianas gambadas goso preguntar-me por lo pasau de cada edificio, por los acontecimientos que acullió, por la parrafiquera de relatos que podríanos descrubrir si la conoixesenos millor.

La ciudad efímera, publicada por Imperium ediciones, vien a emplir un trocet, pa yo prou desconoixiu, d’ixa historia d’a ciudat: la celebración d’a exposición hispano-francesa de 1908. En ixe anyo, lo que agora ye l’entorno d’a Plaza d’os Sitios acullió una exposición que deixó firme rastro. Testigo en ye, por eixemplo, lo Museu de Zaragoza que l’autora, Marisa Arguis Rey, tant bien conoixe en treballar-ie como conservadora suya. En ixa parte se devantoron tamién toda mena d’edificios fromando una chiqueta ciudat que dimpués s’espaldó en la suya mayoría.

Lo libro relata a traviés d’os diarios d’una d’as protagonistas d’a exposición tot lo que se vivió ixos días en la muestra, aportando a-saber-los datos historicos, artisticos y arquitectonicos bien intresants. Conoixemos, de vez, cómo yera la vida en ixa ciudat y l'ambient de treballo adintro d'a Exposición, con una intensidat que, qui treballemos en la Expo de 2008, reconoixemos de camín. En unatra linia temporal, un sieglo dimpués, una descendient d’a primera va descubrindo lo pasau d’a familia suya y la relación que i tien. Una tercer linia temporal vincla toda la historia con la Guerra d’o francés que, en 1808, ye lo que da sentiu a la celebración en Zaragoza d’ixe centenario d’os Sitios, a on que las relacions con lo vecín d’o norte ya ye d’amistat y colaboración.

Zaragoza ha cambiau a-saber-lo, pero la historia no ye tant luent, asinas que podemos reconoixer la mayoría de puestos que en charra. Un d’ells, lo Museu de Zaragoza a on que se fació la presentación d’o libro. Un edificio rebonico y prou desconoixiu pa la mayoría de ciudadans que lo visitamos bien poco. En zagueras ye acullindo presentacions arrienda, antimás d’as exposicions que tien de cutio, asinas que si tenez la oportunidat de visitar-lo, no la perdaz.

Como amant d’A Inmortal, se me fa raro que la resta no aprecien la ciudat como lo foi yo. Cuento que, a sobén, ye por lo poco que se conoixe, porque pa querer-la cal descubrir-la antes. La ciudad efímera fa sobrebuena honra pa transportar-nos ta puestos y momentos d’a nuestra historia que no se’n parla guaire. Buena ficción pa una ciudat con milenta historias que recontar.

miércoles, 17 de agosto de 2022

Lo costumbre de leyer y Hechos de tinta

Quan decidié de publicar Hechos de tinta, la mía primer novela en castellano, me pensaba que lo suyo recorriu sería pareixiu a lo d’os míos anteriors libros en aragonés. No contaba con arribar a tanto publico ni tant variau. Cuento que ixo ye bueno, tot y que me fa a-saber-la pena que muitas d’ixas personas no me leigan en aragonés. Sisquiá iste libro les endizque pa aprender la nuestra luenga, pero me temo que no nos fará lo morro clo. De criticas u resenyas, n’he teniu quantas. Beluna, publica. Las mas, por privau, ninviando-me bell whatsapp a on que m’han dito cosas bonicas a xarramata. Quasi todas coinciden en que la historia t’agarrapiza a escape, que ye un libro de mal soltar y que se lo leyoron en un petén. Dimpués destacan bell aspeto u belatro, pendendo d’o que mas les haiga trucau. Pero una d’ellas, que me ninvioron fa pocos días, me dició una d’as cosas que mas goyo m’han feito en tot iste tiempo. Deciba lo lector:
“Que sepas que m’he leyiu lo libro tuyo y feba anyos a embute que no leyeba cosa. M’ha feito firme goyo y, si consigo tiempo, prebaré de seguir leyendo porque lo he disfrutau”.
Si i hai qualcosa que me pueda agradar mas que a belún le faiga goyo lo que escribo ye la posibilidat de que pueda recuperar l’afición por leyer gracias a un libro mío. Ni en lo millor d’os míos suenios podese haber pensau que “Hechos de tinta” conseguise ixo. Caldrá veyer si en veras la recupera, pero lo solo feito de que se lo planteye ya ye una victoria.

I hai un debat ubierto quanto a la obligatoriedat d’as lecturas en la escuela. N’i hai qui desfiende que l’alumnau haiga de leyer tal u qual obra clasica pa entender la literatura. N’i hai d’atros que creyen que cal que bi haiga bella mena de repertorio u catalogo de lecturas a on que las alumnas puedan trigar-ne. Y los zaguer, que en son en contra y deixan la decisión sobre los titols de tot a la voluntat d’as estudiantes. En lo mío caso, un mal libro d’ixos obligaus en lo cole de mosens, y unatro en lo instituto, m’aluenyoron bell tiempo d’a lectura, una practica que teneba dende bien chiquet y que nunca no abandoné de tot. Atros libros, afortunadament, me facioron tornar-ie. Ixas obras siempre las he tenidas en un puesto especial ya que no me dioron nomás los buenos ratos que pasé entre las suyas pachinas sino que me amostroron lo camín ta plegar en muitas atras historias que m’aguardaban en atros volumens. Sisquiá Hechos de tinta faiga tornar t’a lectura a muita mas chent y que nunca no la abandonen de nuevas.

No soi d’os que sacralizan la lectura. No creigo que leyer mas u menos libros te faiga millor u pior persona, ni mas u menos listo u culto que atros. Ye nomás un parametro de totz los que define ixas caracteristicas. Se puet leyer a-saber-lo y estar un perfecto ignorant, y de revés. Y cuento que, sin pensar-ie guaire, todas podemos trobar eixemplos de totz dos extremos.

Pero sí que pienso que en lo momento social y comunicativo actual leyer ye un buen exercicio por lo tiempo que nos adedicamos a nusatras mesmas y por la velocidat obligada d’a lectura. Vivimos a toda vitesa, con estimulos a l’arreu y por tot, sin poder desconectar ni un inte d’os nuestros retz socials, d’o treballo y d’un bombardeo de noticias catastroficas perén. Leyer implica, por la suya propia naturaleza, un momento a on que amortamos tot ixe escatapurcio que tenemos arredol y nos capuzamos en lo mundet que i hai adintro d’as pachinas d’o libro que siga. Lo mundo frena de rapiconté y podemos disfrutar d’a historia y disfrutar de nusatras mesmas, d’o tiempo que ye nuestro y no pas d’o chefe, Instagram u la zaguer menaza que Risto nos advierte dende la pantalla que acabará con la nuestra libertat. Aprecisamos mas que no nunca d’ixos momentos y si los mios libros i fan honra, me’n foi bien contento.

Pa forro de bota, y por una circumstancia historica que agora mesmo no se podría repetir, leyer ye una d’as pocas actividatz gratuitas que nos queda gracias a los retz de bibliotecas publicas. Sisquiá cal tener cauquerré pa poder disfrutar d’un libro. Tamién en librerías de viello, mercadetz y botigas de segunda man se puet trobar buen catalogo por quatre duros, si queremos conservar lo libro dimpués d’a lectura. En cada vegada mas puestos- bars, comercios…- se puet trobar repalmars de book crossing. Opcions, n’i hai a trompicuesco. Leyer ye barato, mesmo de baldes, y, a falta de confirmación medica, barrunto que una d’as actividatz mas saludables que podemos fer.