martes, 13 de diciembre de 2016

A mosica. Historias d'un cole de mosens IX

Encara que soi un apasionau d'a mosica, soi negau pa fer-ne. Siempre que he prebau de fer sonar bell traste lo he feito muit malament. Con 14 u 15 anyos, como tantos atros zagals, me merqué una guitarra. Heba feito pocha dende bell anyo antes y a la fin teneba os diners que caleba. De vez, me apunté ta un curso que se feba en l'instituto. Fracaso total. A profesora yera buena, como contrimostroron toda la resta de l'alumnalla que sí que aprendió a tanyer a guitarra. Yera yo l'incapable d'aprender. Prebatinas posteriors con a percusión no millororon o diagnostico: pa la mosica, soi un zero.

Como en tantas atras cosas, ya en o cole se barruntaba iste feito. A educación mosical, como tot, yera prou penible. En aquellas envueltas pendeba en chuflar con una flauta dulza una ripa de partituras, cadaguna más abominable que l'anterior. Viyé a craba roya pa fer sonar qualcosa parellana a ixo de "dos elefantes se balanceaban" asinas que ya podetz contar as estrucias que teneba. O libro prencipiaba con cosetas simplas como a debantdita y remataba con una parrafiquera de corcheas y semicorcheas tant imposibles de leyer pa yo como un orichinal de Sun Tzu.

Manimenos, teneba una media de notable gracias a la parte teorica. Aprendebanos solfeo y bell poquet d'historia d'a mosica (clasica, prou que sí). Como o conteniu yera poquet y de buen aprender, teneba siempre buena nota y, a pur de repeticions, aprebaba radiu lo de chuflar a flauteta.

Con tot, as clases de mosica no yeran as piors pa yo. Nos movebanos de l'aula, que ixo siempre feba goyo, y baixabanos en formación de a dos ta l'aula mosical. Astí nos posabanos en bancadas y ibanos chuflando a daria. Como yeranos bien enchugardius, gosabanos de dar prou mal y dia par d'atro a clase remataba a metat y tornabanos a puyar ta l'aula a copiar licions u qualcosa pareixida.

Tamién en isto os mosens teneban criterios absurdos. Y ixo que qui nos feba clase yera "civil". Quan ya hebanos creixiu bell poquet, os más agudos de mosica prencipioron a tanyer atros trastes. China chana se fue formando un chiquet coro pa tanyer en misa y pa fer funcions d'ixas a lo yankee ta Nadal. O criterio pa estar-ie estioron as notas que se teneba en l'asignatura de mosica asinas que, como en ixo yo iba bien, me tocó fer-me d'o coro. Astí conoixié os diferents libels d'a inutilidat mosical.

Prencipié con a pandereta, creyendo que sería de buen aprender. Ya empecipiaba bien abaixo, pero como qualsiquier atro inutil mosical que haiga prebau de tanyer-la habrá comprebau, ye más dificil que no pareixe. Asinas que a escape baixé t'o siguient libel: o triangulo. Guarda que ye dificil d'entivocar-se con ixo, que nomas has d'asperar a lo momento chusto. Pues vete-me que tamién la cagaba. Asinas que continé baixando. As voces. Nomás heba d'aprender-me a letra y ta part d'alavez teneba millor memoria. Pa forro de bota, yeranos como ueito u diez zagals cantando. Asinas que en o coro, me i estié dica plegar a obra.

O salón d'actos yera plen de pais y mais, en una d'ixas inexplicables torturas que lis feban. No lo recuerdo como qualcosa traumatica y sisquiera m'alcuerdo de si mai y pai bi yeran. A yo tot aquello me la bufaba prou, si tos soi sincero. Cosas d'a memoria, recuerdo perfectament que chustó antes de puyar-se o telón me prencipió una picazón o tozuelo y me graté firme y a tot meter chusto antes que puyase. O caso ye que un ratet antes de que salisenos t'o scenario, o mainate d'o coro nos suchirió a atro zagal, inutil como yo, y a yo mesmo que, en cuenta de cantar, simplament movesenos a boca. Me pareixió bien, porque yera seguro de fer un estricallo en caso de cantar.

O coro cantó y salió tot lo bien que les puet salir a una colla de zagalons d'a E.Ch.B. cantando putos villancicos. Como en tantas atras aventuras corazonistas, no lo recuerdo como un trauma, pero si como un sinsentiu. No sé encara que pintaba yo en aquell coro, talment furtando-le a plaza a bell galban que no querese estudiar-se a teoría mosical, pero que sí tenese talento. No sé como tenioron a barra de demandar-me que no cantase en ixe zaguer momento. Como he dito, a yo me la bufaba, pero a la mayoría de crios d'ixos anyos, les hese floriu prou.

No creigo que de haber teniu atra educación mosical, agora estase dencima d'os scenarios, cumplindo un d'os mios suenios. Cadagun tien as capacidatz que tien. Pero regular que aquello no aduyó. Pero lo pior estió que dimpués de no sé quantos anyos de asignatura de mosica, en salié sin haber aprendiu ni un sacre de mosica

No hay comentarios: