jueves, 29 de septiembre de 2016

Criterios y arbitrariedat: O "pai" Reollo. Historias d'un cole de mosens VII

Os camins d'o Sinyor son inescrutables. Os criterios d'os mosens a soben tamién. U no pas tanto. Una d'as tantas cosas que me feban encarranyar-me en os anyos que estié en Coras, estió l'absoluta falta de lochica y l'arbitrariedat en a mayoría d'as decisions que preneban os mosens.

Un d'os mosens con qui no feba pacha ni pa dios, se deciba Reollo. O nombre no lo recuerdo, porque entre atras cosas absurdas, allí totz nos clamabanos por l'apelliu. Y a os mosens con un "pai" u "chirmán" por debant. Dende chiquet he teniu problemas con a esquena y me cuesta d'estar-me muito rato en una mesma postura. Asinas que en clase yera una sargantana, movendo-me terne que terne, prebando de trobar una posición que me fuese comoda en aquellas sillas de tortura que tenebanos. A ormino m'acoflaba como podeba, deixando-me esbarar silla t'abaixo. O Reollo, m'encarranyaba y me deciba que guardase a postura "buena", que yera la de "nino-maquina" con a esquena dreita, as mans sobre a mesa y a uellada entabant t'atender a las suyas aburridas explicacions (Ye a sola vegada en a mia vida que a Historia me la ha bufau). Como no podeba estar-me quieto, yera bien cutiano que yo rematase a clase forachitau, contando as recholas d'os pasillos, u copiando a lición en belatra aula. Si yera por a quimera que teneba u porque me perdeba la metat d'as clases, no lo sé, pero aprebaba con un "sufi" la suya asignatura, y gracias.

Pero tot aquello cambió un diya. O Reollo nos heba mandau copiar bella lición u qualcosa d'ixas tant educativas que feban os mosens quan no les aganaba de fer clase. Totz yeranos en silencio, escribindo u estudiando u lo que fuese. Ell iba caminando por cada ringlera de sillas, como siempre con as mans en a esquena. S'acercó t'o puesto mio y s'acochó. Yo ya yera pensando-me que m'iba a cayer por bell cabo. No recordaba haber feito cosa mal, pero con os mosens nunca no se sabe. Sino has pecau, yes a pocas de fer-lo, y sino, ya s'inventarán bella cosa ta castigar-te. S'acochó enta yo y me dició:

- Ahiere te viyé salir d'un puesto que me fació muito goyo.

En ixas envueltas yo acababa de fer-me socio d'a Biblioteca d'a D.Ch.A. que bi ha en Dr. Cerrada. Aquello me pareixeba una maravilla y me i foteba firme rato leyendo con anglucia cadagún d'os libros y tebeos que i teneban. Yera o solo puesto que se m'ocurriba que m'hese puesto viyer salir-ne.

- A biblioteca? - le pregunté, con una mica de miedo, por si fallaba y me cayeba bell lapo.
- No. D'o Pilar. - y continó lo camín entre ringlera y ringlera de silla, con as mans en a esquena, como siempre, pero con una sonrisa en a cara.

Creigo que, dimpués d'o mio baltizo, nomás heba pisau dos vegadas a basilica d'o Pilar. A tercera estió fa poco tiempo. Pero chusto s'encertó que bell diya antes heba acompanyau a mi pai a agradeixer-le a la virchen bella cosa d'o treballo suyo, creigo. Y Reollo me viyó salindo-ne.

No creigo en as coincidencias, asinas que o feito de que dende ixe diya y dica la fin d'o curso, a mia nota no baixase de notable y os viaches ta fuera de clase se viyesen quasi anulaus, cuento que tien bella relación con ixa imachen mia en o Pilar.

Rai a biblioteca. Ni me'n preguntó. Yo teneba muita inquietut y ganas de leyer y d'aprender cosas. A Biblioteca d'Aragón ye una d'as millors cosas que me pasó en a mia nineza, y m'ha continau acompanyando dica hue. O Pilar, pa viyer-lo y tal, ye majo, pero de conoiximiento poco en trobarás. Lo que yo sabese u deixase de saber sobre historia u as inquietutz que tenese, no contaban tanto, como haber-me visto salindo d'a basilica. Con ixos criterios, y remerando o viache d'estudios que feríanos bell anyo dimpués, ¿cómo creyetz que nos explicaban a historia?

No hay comentarios: