miércoles, 17 de enero de 2024

Alcordanzas d'un monet que se chubila

Ploro - u no - por los Zoo, que lo deixan. Sentimientos enfrontinaus. Tristura, de no tornar a veyer-los. Alegría, d’haber puesto disfrutar-ne, que cosa no ye pa cutio.

Malas que se publicó lo video con que anunciaban la suya aturada, se me plenó lo mobil con amigas enarcadas por la noticia, ploramiquiando muitas, encarranyada beluna. Los Zoo aturan y perdemos una banda que ha feito historia, que combinaba uns discos producius de pistón con uns directos salvaches, emocionants y trenca clavillars. Pa la nuestra fortuna, me pienso que i hai muito bueno en ixa decisión.

Que una banda se disuelva siempre ye una mala noticia pa lo suyo fandom. Que me lo digan a yo, que he visto dispareixer entre atros, a Mallacán, Skabeche y Prau, a Obrint Pas, Aspencat y La Gossa Sorda, y que habré de despedir-me, iste anyo, de 13Krauss y los Drunken Cowboys. Manimenos, cuan i hai calitre y ixa pulsión que no te deixa reblar en l’activismo cultural y politico, los proyectos no dispareixen, se transforman. Zoo se fació con chent que veniba d’atras bandas y, igual como de La Raíz, naixió Valira, Nativa y Ciudad Jara, soi seguro de que de Zoo, en surtirá buenas brancas, como Malifeta, lo grupo d’Arnau, de Zoo, con Mireia, de Pupil·les.

Lo legau de Zoo deixa tamién un buen eixemplo pa qui vienga dezaga. No nomás por la parte purament mosical u borinera. Toda la fayena que han feito con la cachimalla a traviés de tallers y libros fa de simient pa que la siguient cheneración tienga un referent lingüistico y mosical. Lo compromís con a-saber-las causas como la lingüistica marca buen camín en un momento politico que amenista artistas que cotinen chilando bel mensache dende los escenarios.

Ni sé ni m’importan los motivos d’a decisión. Lo feito ye que en bel mes deixaremos de veyer-los sobre los escenarios y habremos d’aconortar-nos con los recuerdos que nos han grabau, que no en son pocos y que querría compartir a modo d’homenache.

Remero, pa empecipiar, la primer vegada que los vide, en lo Viñarock, cuan tasament heba ascuitau “Estiu” lo suyo primer single. Que ni sisquiá i fuemos, que ibanos enta atro escenario y le dicié a Tamara que podríanos pasar-nos a veyer a uns valencianos que empecipiaban y que les heba sentiu una canción que marcaba bien. Lo concierto yera en un s’os escenarios chiquez, aladiaus, d’ixos a on que tocan las bandas pa replenar cartel.

Remero un d’os momentos mas anguniants d’a mía vida, en lo primer Iruña Rock, sobre un verdete que esbarizaba prou y un pogo muit poco denso, que m’esbaricé y acabé por tierra y una patacada de chent empecipió a cayer-se-me dencima, y lo suyo peso m’afogaba y, pa forro de bota, teneba la garra mal doblada. China-chana fueron devantando-se y torné a alentar. Una man prenió la mía, me metié de peus unatra vegada y, dimpués d’uns segundos tornaba a bailar. En ixe mesmo concierto, un valient u un estalentau, seguntes se mire, se posó con una silla de plastico en lo bel meyo d’o pogo. Lo bueno ye que se le respetó prou y lo mozo se vido meyo concierto tan tranquilo.

Remero en un d’os conciertos en la López de Zaragoza, que dimpués nos los trobemos en lo Pottoka, que un amigo le furtó lo pomo a Panxo y el le fació “así me gusta, el usufructo”, frase que hemos repetiu un ciento de vegadas. Remero que les alicatemos firme y nos faciemos fotos y todas ixas cosas que de vez me fan pampurria y goyo.

Remero en un Aplec dels ports, que nos devantemos dimpués d’una nueit bien fura y fuemos t’a plaza d’o lugars a fer bella cosa dimpués de desayunar-nos. Astí yera Panxo d’empalmada y capazo con tot qui querese, mas pito que pito, que pareixeba que no hese tocau lo día d’antes.

Remero lo concierto zaguer que fación en Zaragoza, pa un acto de Podemos, que cuan acaboron nos los trobemos en la carpa y les demandé un selfie. Panxo se m’acercó y le dicié “no, con tu no, que ya en tiengo, la quiero con Marcos Úbeda, que estió en Obrint Pas y no tiengo foto con el”. Aspero que no se lo prenese malament.

Remero en Lanuza, en lo Pirineos Sur, lo suyo concierto bien varrenau. Alto, en las gradas, i heba buena xarramata de crios, que diz que la suya mosica les fa firme goyo. Abaixo, en lo pantano, la xarramata yera d’os pifolos que chapurniaban. Y entre lo publico, meya Madalena, que no nos querebanos perder ixos momentazos tan pinchos que nos deixoron.

Remero lo concierto en lo Wizink, que nos ne fuemos ya de vermu y bi arribemos como cesticos, que febanos vergüenya. Asinas nos fue, que lo chenullo d’Arale dició prou y lo concierto l’acabemos antes d’hora, en lo puesto d’a Cruz Roya, dende a on que viachemos en ambulancia t’o Gregorio Marañón. 

..y Mataró, en una discoteca, y un Festiuet en Valls, y un 11 de setiembre en Barcelona, y lo capazo que me pillé, con un mozo que levaba lo suyo logo tatuau, porque vido lo mío tatuache con lo d’Obrint Pas y vinió a charrar-ne. ¡Bien majo!, y asinas-asinas todas ixas chanadas que fan d'un grupo de mosica parte d'a tuya vida.

A fe que las personas que fan parte de Zoo nos sorprenderán antes con antes con nuevas historias. Por agora nos deixan toz ixos momentos, que no se perderán como glarimas en la plevida porque, a lo menos pa yo, son imborrables. Muitas gracias a toz por haber-me feito feliz tantas vegadas en istos diez anyos. Aspero no haber-tos dau guaire mal cuan m’he meso en plan fan y que la vida nos faiga encertar-nos muitas mas vegadas.

No hay comentarios: