lunes, 8 de agosto de 2022

Banalidatz de verano

Ye una tarde d’agosto y soi niervudo. Ha pasau un cabo de semana a on que qualques cosas han saliu malament. Garra cosa que no tienga remedio. Garra zancocho horrible de conseqüencias cosmicas. Ye nomás ixa sensación rara que se tien quan se fa un plan por muito tiempo y dimpués, de bote y voleyo, tot se chira, fendo que ixe edificio que t’has construyiu en la ment s’esboldrega de camín y has de devantar-ne un de nuevo. Y ixe no t’acaba de fer goyo. Que ye apanyadet, que fa honra, que talment siga mesmo mas util. Pero yo quereba l’atro, lo d’antes, lo que yera en lo mío plan. Cosas de TOC, que diría belún. Cosas d’estar organizau, me pienso yo. Que quan sale bien ¡qué bien!, pero quan se chira lo plan…

Soi niervudo y me cal escribir. Ye terapeutico. Lo dicen las expertas y lo digo yo que, experto, no’n soi, pero experiencia en tiengo buen amiro. Y experto y experiencia pareixen compartir etimolochía, asinas que talment sí que en siga, d’experto. Me cal escribir, pero no tiengo tema. Tiro d’o mas cabolioso. D’o monotema. D’a calor y lo verano, y pienso en la banalidat d’iste tiempo.

Lo verano ye banalidat pura. Los informativos son banals, con las suyas noticias de medusas en las plachas - en zagueras chavalins - y con los pobrons periodistas habendo de cubrir las fiestas d’os lugars a on que capuzan con pozals de tinticola en directo pa fer ixe viral de 5 segundos que da mas audiencia que la n-ena reposición de Pretty Woman. La mosica de verano ye banal. Quan arriba la calor los chicos s’enamoran. Bailemos lo bimbo. Aquí no i hai placha. Pilla lo chapeu y cala-te-lo, imos t’a placha, calienta lo sol. Chibiribiri. Yo quiero bailar toda la nueit.

Podría tirar d’atro topico y escribir d’o que leigo u veigo. Tiengo dos libros empecipiaus, como ye costumbre mío. L’un, un asayo, que da pa muito y tocará articlo largo. Y mesmo programa de radio. L’atro, de narrativa… ¡guarda si ye malo! Deciban que l’autor yera bien bueno y como no m’heba leyiu cosa d’ell, l’ampré en la zaguer visita t’a biblioteca. D’iste no puedo escribir cosa buena, asinas que millor no'n escribiré ni zarapita. Los afalagos, en publico; las criticas, en privau. A no estar que tiengas bella cosa personal contra l’autor, que no ye lo caso. Ye un d’ixos pocos libros que no sé si m’acabaré, a pesar d’estar curtet. Que no pasa cosa por deixar-ne un a metat. Racionalment, lo sé. Lo mío tiempo ye valioso. Pero me’n fa de rabia lo de no acabar los libros. Ye como si barruntase que talment en lo zaguer paragrafo, en la zaguer linia, una frase puet fer valer todas las anteriors. No m’ha pasau nunca.

¿Y si escribo bella cosa d’o treballo? Sobre estar-se en la Zaragoza d’agosto, con las carreras vuedas d’autos y lo sol fendo bullir lo gudrón. Con una amiga d’aquí que, como yo, no teneba radices en garra lugar t’a on que ir de verano, quan yeranos adolescents y los solo de toda la clase que remanibanos en La Inmortal, nos autoclamabanos Pringadísimos y l’anyo que pertocase: Pringadísimos 96, Pringadísimos 97 y asinas asinas pleguemos en lo sieglo XXI. No lo pasabanos tant malament, a pesar de tot. Zaragoza, pa qui la conoixe y la disfruta, tien cosas buenas tamién d’agosto.

Me podría foter un relatico. Bella cosa de fantasía. En zagueras no escribo guaire en aragonés. Tiengo un libro entruchau. Que la primer versión ya la rematé fa dos anyos. Podría revisar-lo, pero ixo ye maximum galvana. Millor, uno nuevo, escrito de propio t’a radio. Podría fer voces dimpués. Masa vergüenya. Talment habría de fer-me bell curset de teatro u d’interpretación y aprender ixo de fer voces. Quedaría pincho. U aprender guitarra. U bell idioma que no sepa, dende zero, empecipiando con lo de I am Carlos, i’m fourty-three years old, pero en italiano. U chino. U euskera, que cuento que seguirán fendo las clases los de AEK. ¡Vai, si no adubo pa tot lo que foi ya, como pa embolicar-me en mas cosas! ¡Que belún me logue tiempo!

Problemas d’o primer mundo, que dicen por astí. ¡Pues en lo mundo que m’ha tocau de vivir! Si vivise en Uganda, en tendría d’o tercer, pero como en lo sorteyo me tocó Aragón, y en casa buena -si fa u no fa-, pues tiengo problemas d’iste mundo.

La terapia ya ye feita, me pienso. Soi mas tranquilet, ixo seguro. M’escrito una fatera. Y la voi a publicar en lo blog, prou que sí. Astí va, un sinyalín d’ansiedat feita letrichonas. Unatro post, que ya feba tiempo que no en publicaba. Busco la foto adequada, publico, comparto en retz y a seguir leyendo. Me pienso que trigaré la noveleta, que, tot y que ye un catenazo, no pierdo l’asperanza de trobar-ie bella cosa intresant. Regular que n’i habrá. Talment en la zaguer linia d'o zaguer paragrafo.

No hay comentarios: