jueves, 13 de enero de 2022

En la ringlera d'o banco

No soi guaire amigo de definir-me como «consumidor» u «usuario» ya que son categorías que me califican nomás por la mía capacidat o potencialidat de mercar un producto u emplegar un servicio. Pero, a efectos practicos, en soi, asinas que, de cabo ta quan, he habiu de desfender los mios dreitos de consumidor u usuario. D’interpresas zaborreras, cuento que totz n’hemos conoixiu a trompicuesco y regular que en un petén podremos remerar bella chanada que nos haiga pasau con beluna. Totz los anyos, en ixos informes que presientan las asociacions de consumidors y usuarios, dende ya fa bell lustro, i amaneixen en los primers puestos de queixas las companyías de telefonía y los bancos. D’as de telefonía, n’he charrau quantas vegadas ya, y probablement tornaré a fer-lo bell día. Los bancos protagonizan lo post de hue.

No por la suya naturaleza usurera. Ni por lo criminal d’os suyos desfuizamientos. Ni por financiar guerras. U partius d’extrema dreita. U por imposar las politicas economicas d’os estaus. Tot ixo ye muito mas fundo, n’i hai literatura a boticiegas y lo ciudadano meyo, si se lo planteya. A sobén se carga de huembros y piensa que no i hai solución, que lo mundo ye asinas y que lo poder d’os bancos que, a la fin, son los amos d’o dios diners, ye d’imposible vulcar.

Pa qüestionar lo papel y lo poder d’os bancos cal qüestionar tot lo sistema politico y economico y ixo, la mayoría d’as personas que tenemos a lo nuestro arredol, no lo fa. Asinas que imos a asumir lo sistema y los bancos como parte d’ell. Y antimás lo imos a fer dende la envista d’ixe ciudadano meyo que no vei que sigan millor u pior que qualsequier atra interpresa d’ixas que, por la suya propia naturaleza, no existen so que pa fer perras.

Mesmo dende ixa envista, me sigo fendo cruces d’a poca quimera que i hai contra los bancos dende la ciudadanía entendida como conchunto de consumidoras. Un servicio que tien uns horarios radius, nomás de maitins, los días de cada día, y, pa bell mes a l’anyo, las tardes d’os chueves. En un mundo a on que los supermercaus ubren mas de dotze horas cada día, de lunes a sabado, y muitas personas se queixan de que no se pueda ubrir los domingos, ¿cómo no i hai hordas de consumidors exichindo que los bancos (que recuerdo que, igual como los supermercaus, femos servir quasi lo 100 % d’as personas) ubran, no digo los domingos ni los sabados, sino bell día de tardes, u en un horario mas amplo? No tiengo garra problema pa fer la compra los días de cada día pero, cada vegada que he de fer un papelot t’o banco – por un regular pa queixar-me-ne porque online u por telefono no me fan ni caso – m’he de buscar las manyas pa fer fuina d’o treballo, ir-ie bell día que zarremos u demandar-le un ratet a la mía chefa, lo que nunca no me fa mica gracia y menos si ye pa fateras asinas.

Pa forro de bota, si quiers fer seguntes qué cosas, no t’atienden que bell día en unas horas absurdas que, por un regular mete en un papel apegau con un celo en bella columna d’adintro d’a oficina. Que d’os prestamos que nunca no demandaré, en tiengo información pa fartar-me cien vegadas, pero pa saber l’horario d’ingresar cauquerré, cal fer una escape room. ¿Tos entrefilatz, por seguir con lo simil con los supermercaus, que la sección de fruitería nomás servise los martes de 10 a 12? Las queixas ubrirían los telediarios, la Ana Rosa y sería trending topic a l’inte.

Facié uellos, fa bell tiempo, quan uns amigos nos comentoron que lo suyo banco siempre les feba bella estrena pa nadal. Un detallico, no guaire cosa. En facié, de uellos, porque ixas personas tienen lo mesmo banco que la mía parella y yo. Tamién con una hipoteca – probablement una d’as mayors errors d’a mía vida – los seguros, las nominas y tot lo pack. Ixo sí, con arrienda diners mas que no nusatros, que totz dos tienen treballos millors pagaus. Pero no me puedo esmachinar – y sí, torno t’o super – a la caixera dando-le un par de uegos kinder a qui emplise lo carro con pernil d’o bueno y vin d’os que tienen alarma. La resta d’a ringlera la lincharía.

Entre que los bancos tiengan a Dios d’a garra será bien difícil que deixen de fer lo que les pete con tot. Dende qüestions serias y grieus como los esfuizamientos dica fateras que t’embolican innecesariament lo día, como los suyos horarios, comisions inchustificadas, tracto discriminatorio, etc.

Cuento que será posible, en istas latitutz y en iste momento historico, vivir sin garra vinclo a un banco, pero a fe que ye bien embolicau y, lo menos yo, no he trobau la manera. Lo día que pueda, prou que lo faré. Lo día que acabe de pagar la hipoteca, regular que marcho d’o banco que soi agora y miro bella alternativa que no faiga tanta pampurria, que n’i hai.

Si, entre que asperamos – ora et labora – la revolución, podemos dar-les una mica de ferrete como usuarias, lo menos nos desafogaremos una miqueta y, como he conseguiu en mas d’una ocasión, nos furtarán bell duro menos. Ixo sí, recordatz que las treballadoras no tienen la culpa y que las pobronas no son que fendo lo que totz: vender la suya fuerza de treballo pa sobrevivir un mes mas. Contundencia, sí. Empatía y educación con las personas, tamién.

No hay comentarios: