sábado, 8 de septiembre de 2018

Platero y tu, y yo

Yo nunca nunca... soi estau en un concierto de Platero y tú. A qualsiquier que siga d'a mia cheneración le pareixerá raro, en estar una d'as collas mas famosas en lo panorama rockero d'os novanta y que antimás visitoron Zaragoza un ciento de vegadas. No estió por que no me fesen goyo, que me'n feban, ni por un tema de postureo, que en isto d'a mosica nunca no n'he teniu guaire, sino por toda una serie de coincidencias que facioron que nunca no podese veyer-los en directo.

A los Platero, los va conoixer en Charava, en un d'os pipetes que teniemos. Beluna d'a penya se fació con una cinta a on que le heban grabau las cancions que mas goyo le feban. Todas las malas, en la mia opinión. La variedat mosical no i yera guaire valurada, asinas que cada verano sonaban tres, quatre u cinco casetes, como muito. Ixe anyo le tocó a Platero. Juliette, Déjame en paz, Mari Madalenas, Si tú te vas... Lo pior d'a colla sonando a l'arreu durant totz los diyas de fiesta. Lochicament, a escape les pillé buena quimera. Como siempre en lo lugar, toda la mosica d'o mundo,  se dividiba en "mosica", que yera lo que sonaba en los 40 aquell anyo, y "heavy" que yera qualsiquier cosa a on que bi hese un solo de guitarra. Cada verano tenebanos pleitinas por qué porcentache de cada cosa heba de sonar. Ye cabolioso que yo prebaba de que sonase mas "heavy". Aquell anyo, "la cinta de heavy" yera ixa de Platero, asinas que no podié sentir ni una canción decent en lo nuestro pipete.

A partir d'aquell anyo, con a-saber-la reticencias, empecipié a ascuitar atras cancions suyas. Las mias amigas de l'instituto me'n pasoron y en l'Atro, afortunadament sonaban a ormino. A la fin, como quasi todas en la mia cheneración m'acaboron fendo goyo.

Pa Pilars, como me fa goyo tantas cosas, gosaba de trobar-me con a-saber-las dubdas en fer-se publico lo programa. Muitos diyas s'encertaba que quereba ir ta dos u mesmo tres d'os conciertos que se feban en la ciudat. Asinas que heba de trigar. Totz los anyos, un d'ixos conciertos yera Platero y tú, asinas que, como siempre tornaban t'aqui, me pensaba que ya los veyería belatro anyo. Consello: si tos fa goyo un grupo de mosica, itz a veyer-lo antes con antes. Nunca no se sabe quánto pueden durar chuntos.

La relación con Extremoduro yera mas que evident. Compartiban scenarios y mosicos, y mesmo arriboron a grabar aquell marabilloso "Extrechinato y tú", a on que Robe, Uoho y Fito meteban mosica a los poemas de Manolo Chinato. La fin d'os novanta y lo prencipio d'os 2000 estioron la fuga d'ixe microverso mosical, sonando en totz los bars y fiestas d'os lugars, y fendo conciertos a trompicuesco. Quan amaneixió lo primer disco de Fito & Fittipaldis, dengun no creyiemos que Platero ise a dispareixer. Lo veyebanos como bella mena de spin off pa grabar atras cosetas que le aganaban a Fito.

Ironicament, unas d'as primers vegadas que vinió Fito con la suya nueva banda, sí que lo va poder veyer. Estió en lo mitico guariche Canal 44. Una d'as salas mas zaborreras a on que soi estau nunca. En noviembre de 2002 acullió un concierto suyo, recient publicau lo segundo disco y encara con asperanzas de que Platero y tú no se separasen. Chunto con ell, tocaba en ixe concierto Azero, que empecipiaban a fer-se nombre en la scena aragonesa. Fito encara teneba bella miqueta de rasmia, pero ya iba sonando esbafau. Y mas a lo canto d'Azero que yeran en un d'os suyos millors momentos. 

Poquet a poquet Fito fue ixamplando lo suyo fandom. A pur de sonar en las radioformulas y de fer esbarrar la suya mosica enta un pop-rock suau, libre de qualsiquier mensache politico y de buen minchar pa lo publico cheneral. Con tot y con ixo, le die una zaguer oportunidat en una chira que le trayió ta Zaragoza, t'o Pabellón Jose Luis Abós, que en aquellas envueltas se deciba Principe Felipe. De teloneros, la Cabra Mecanica que, igual como heba pasau en lo concierto de 2002, me facioron muito mas goyo que no Fito.  Lo pabellón, a rebutir, ixo sí, d'a-saber-la chent que no pisaría l'Atrio ni que i regalasen forfaits. Nos estiemos tot lo concierto en candeletas, aguardando que en bell momento empecipiase a fer bella canción una mica mas fura. Nos quedemos con las ganas. A la fin, la mia quiesta Arale, preguntada por lo concierto por una periodista de TVE, respulió que no le heba pareixiu mal pero que "ixo yera pop, no pas rock". Y ye una buena definición. Fito ye un buen mosico, que fa cancions que lo petan, pero que a yo me deixó de transmitir cosa fa muitismo tiempo.

Por cada vegada que suena en la radio, y no en son pocas, trobo a faltar a los Platero. Me foi cruces de que qui cantaba Rompe los cristales, No hierve tu sangre, Lo que os merecéis, ... s'adedique agora a fer cancions d'amor no aptas pa diabeticas entre que se fa fotos con Albert Rivera u policias espanyols. Astí sí que me bulle la sangre

Pero sobre tot, me repenedeixco de no haber iu ta garra d'os conciertos de Platero y tú quan va poder. En ixe mesmo listau, de collas que me fan goyo pero que nunca no he visto en directo, en tiengo mas como Betagarri, Xeic u Fongo Royo. Aspero que no me torne a pasar.

No hay comentarios: