jueves, 14 de abril de 2016

As mugas d'a pedagochia

O cunyadismo se podría definir como ixa postura suposadament intelectual de qui, sin tener ni puta ideya de quasi cosa, s’adedica a fer leccions a la resta repetindo una serie de topicos y de puestos comuns. Por un regular ye de dreitas, pero bi’n ha tamién, y no pocos, de cuchas.Ta concarar-se a iste problema social, u tamién a o simple facherío, cal muita pacencia. Talment masiada.

De siempre soi estau partidario de meter valors pedagochicas en tot. Una d’as obras de misericordia d’o catolicismo ye a de “amostrar a qui no sabe” y, mira-te tú, ixa sí prebo de cumplir-la. Pero a soben cansa tanto…

Qualsiquier que haiga dito en publico que ye aprendendo aragonés más de tres vegadas sabe de qué charro. Sin haber rematau encara la frase te plega la plevida de preguntas y sentancias fatas. “Ta qué aprendes fabla?”, “ixo ye un invento”, “son fablas diferents”, “en cada val charran una cosa”, “hombre, si ye pa joder a os catalans”, … y asinas asinas. Prebas de razonar, de fer-les venir a plego, d’explicar-les lo que dicen lingüistas y filologos de tot lo mundo…. Pero en radidas ocasions se fa venir a buenas a l’interlocutor. Cambiar o pensamiento d’una persona, sobre tot, si ye o pensamiento “normal”, ye bien dificil y leva muito tiempo, por muitos y buenos que sigan os argumentos. Fer a dengún reconoixer que yera entivocau en qualcosa ya ye una odisea.

Pareixiu nos pasa con muitas atras luitas como o feminismo u o veganismo. Quantas horas habendo d’explicar as cosas! Quantas uelladas de “yes barrenada”, u de condescendencia! Y quanto tiempo invertiu -u malfurriau- en explicar-te. A istos endizcadors profesionals se la bufa que sigas cansa, que no t’agane de charrar-ne, u que simplament no quieras adedicar-les o tuyo tiempo. Quieren explicacions y las quieren agora. Tot lo tuyo tiempo de formación lo has de resumir en una frase que un “cunyau” pueda entender, y ta ixo cal unas astrucias comunicativas que ni Carl Sagan. Tienen tot lo saber d’o mundo en internet u en a biblioteca publica d’o lugar, pero nunca no han quiesto fer-lo servir y debant d’a cerina a lo “negro sobre blanco”, s’estiman más de dar mal dica escamallar-te.

Como deciba alto, creigo que ixos poders pedagochicos, por herculeos que sigan, cal fer-los. Cada faltada a l’intelecto, cada cunyadada, cada topico absurdo, cal que siga respondiu con argumentos, razons, datos, etc, … Ixa ye la mia teoría y prebo de practicar-la. Pero entiendo perfectament a cansera que leva a ridiculización de l’otri y a perdua de modos quan, qui critica as tuyas ideyas, lo fa con a simpla intención d’endizcar, de malmeter, de buscar una reacción que le permita fer-se a riseta y comprobar a suya suposada superioridat moral y intelectual tant perezrevertiana por un regular.

Asinas que, encara que contino creyendo que nos hemos d’armar de pacencia, entiendo perfectament cada vegada que se ninvia a muyir cardelinas a qui mira d’endizcar a tuya ideyolochía sin tener mica respeto por as ideyas d’un. Plega un momento en a vida que sabes distinguir entre qui en veras quiere conoixer por qué piensas lo que piensas y qui quier malmeter y dar mal. As primers, bienvenidas sigan. A curiosidat ye o motor d’o progreso humano. As segundas, por un regular, no mereixen ni un sacre d’o tiempo nuestro.

No hay comentarios: