domingo, 24 de enero de 2016

O futbol y yo

Un anuncio que siento en zagueras en a radio se fa a mofla d’esportes como o curling en estar poco emocionants, contimparaus con o futbol. Ye gracioso que en Estaus Unius, entre atros paises, consideren precisament o futbol como un esporte aburriu de tot. Personalment m’aburre a-saber-lo viyer qualsiquier esporte, pero o caso d’o futbol ye particularment angunioso por tot lo que representa y a importancia que tien en a nuestra sociedat.

De bien chiquet, como quasi totz os ninos en istas latitutz, pai prebó de que me fese goyo. Ell sí que lo tien interiorizau y ye feliz viyendo mesmo partius d’alevins. A yo, y ya dende ixas envueltas, o futbol se me feba aburriu de tot. Manimenos prebé d’adaptar-me t’a situación social. Quereba fer parte d’a tribu. Me facié a colección de cromos de Mexico 86 y nomás me faltó “Señor”. De más gran, en l’instituto, vivié con toda la pasión d’un adolescent la Recopa d’o Zaragoza. L'alcordanza de l’abrazó que me facié en l’antigo Principe Felipe con un compa de clase quan Nayim marcó ixe segundo gol lo tendré pa cutio. Quan yeranos con toda la luita contra o trasvase, fue t’a Romareda a viyer o partiu contra o Murcia portiando un d’ixos cartelotz que meteba NI COPA NI AGUA. Pero ni con ixas…

En toda ixa historia por integrar-me con a resta d’a ramada, lo he prebau tot. Bell tiempo estié baixando con uns amigos t’o bar a viyer os partius d’o Zaragoza. A parte d’o bar y o zorriar la levaba prou bien. Lo d’atender a lo partiu menos. Entendié en ixos meses que ta que te faiga goyo lo futbol no ye prou con baixar a viyer o partiu lo domingo. Cal estudiar toda la semana totz ixos programas eternos que fan en TV y radio. Entendié porque o futbol ocupaba meyo telediario, mesmo antes de que l’atro meyo l’ocupasen os videos de Youtube. Entendié por qué se puede fer un periodico ¡cada diya! sobre o futbol. Me costó muito más d’entender toda ixa ripa de sentimientos que cheneraba o futbol. Dende l’enfuelgo por os gols que me deixaba ixordo con as celebracions, dica ixe carranye u tristura quan l’equipo perdeba. Contino, de feito, sin entender-lo guaire bien.

O bar esdeveniba un ritual testosteronico, an que tot lo pior d’o heteropatriarcau se chuntaba. Con tot y con ixo, continaba baixando-ie a viyer si a la fin le pillaba o goyo. Ye como quan de chovenon prencipias a fumar y te fa fastio, pero continas dando-le a o fumarro dica que te i fas. Pero antes me facié a os Ducados que no pas a o futbol.

Tot iste deseyo d’integración tamién veniba por atra necesidat social. En haber estudiau electronica, en belun d’os mios primers treballos yera rodiau tot d’hombres. Lo que significa que os temas de conversa gosan de quedar en un 90% amugaus a “tías y futbol”. Pero no adubiba. Por muito que prebase de intresar-me-ie, dos minutos d’informativo futboler me dormiban más que un pozal de morfina. Ista necesidat no la heba tenida en l’adolescencia ni en a choventut, en estar quasi siempre acompanyau de mesachas. Mesmo os pocos amigos varons que teneba, yeran poco u brenca intresaus por “l’esporte rei”. Cuento que ixe ambient laboral influyó tamién muito en que m'he sentiu prou millor en os treballos an que compartiba faina con mullers.

Dimpués de tantos y tantos anyos, a la fin revlé. En bell momento, me facié mayor u simplament me la prencipió a bufar “a tribu”. Deixé de fer ixos poders y reconoixié que o futbol no me feba goyo y nunca no me’n fería. Vivo muito más tranquilo con yo mesmo y puedo ocupar ixe tiempo en as mias cosas que sí que m’importan y que mesmo me enreligan con atras components d’atras tribus.

No deixa de fascinar-me o debantdito flumen de sentimientos que puede dispertar o futbol. Una companyera d'un treballo que tenié, me contaba que a ella tampoco no l’intresaba guaire ,dica que prencipió a ir a viyer a “la roja” en a Plaza Sant Pedro Nolasco, l’anyo que Espanya ganó lo mundial. Literalment me dició que o sentimiento tribal que bi heba le feba firme goyo. En a primer edició de “A tot estrús” se charró sobre futbol y hinchadas y Arale preguntó que qué importaba controlar politicament as gradas d’a Romareda. Ixe sentimiento, toda ixa rasmia, en malas mans como as d’o faixismo ye un granizo periglo. Nomás cal viyer a on prencipian a militar tantismos nazis de Zaragoza y de muitas atras ciudatz.

Precisament a l’atro cabo d’ixos carnuces, m’he trobau con a saber que chent que creba con totz ixos topicos d’o futbol. Chent con cultura, con ideyas politicas d’avantguardia, aluenyada de tot de l’heteropatriarcau, etc… que manimenos comparte ixa pasión futbolera. Porque a la fin cuento que o futbol ye como qualsiquier atra pasión. Un amigo, ta fer-me-lo entender me lo contimparaba con os sentimientos que puedo tener yo con a sciencia ficción, u os libros de Canta de chelo y fuego. A sola diferencia ye a cantidat d’aficionaus y l’acceptación social.

No hay comentarios: