jueves, 27 de agosto de 2015

Etiquetau

Fa ya bell anyo faciemos una trobada en Madrit de companyers d’una interpresa an que treballaba. Un d’ells prencipió a preguntar a la resta por o suyo signo d’o zodiaco. A la fin plegó lo mio turno, encara que yera prebando d’amagar-me ta escusar-me haber-le de refusar. Quan me preguntó o signo mio le respondié con un “mira manyo, no me defino ni como hombre, como ta encasillar-me en una chorrada d’ixas”. No yera una respuesta que hese pensau. Me salió de bien adintro. L’hombre se quedó enarcau de tot y, encara que insistió una segunda vegada con un “pero, quan naixiés?”, cuento que o mio luengache corporal le fació revlar.


Aquello me fació dimpués pensar sobre tot l’etiquetache que somos sometius. Ixe encerrinamiento que bi ha en trestallar-lo tot en categorías zarradas. Por un regular con foscas intencions antimás. Porque qui etiqueta, masiau a soben, lo que quiere ye que a chent de tal u qual colla no tiengan os mesmos dreitos u sigan refusaus de bella traza.


D’etiquetas en ista vida, siempre me’n ha sobrau. Nunca no he sabiu guaire bien como definir-me politicament, por eixemplo. Encara que si me preguntas por qüestions en concreto te sé responder. Fa tiempo facié un test d’ixos que te va preguntando por as opinions sobre temas politicos y me situaba en un socialismo radical. “Pues muito bien”, me pensé, y continé alparceando Facebook. Siempre que me preguntan por ixo, contino sin saber definir-me como una cosa u atra. As definicions, ta otri.


As zapatistas lo tienen bien platero y levan con argüello a indefinición (1). U millor dito ixa propia definición. Dillá d’as etiquetas que les hesen levau ta una ortodoxia de mal aplicar en un territorio como lo chiapanenco, habioron de fer-se a suya propia teoria politica, alazetada en ideyas “de cuchas”, prou que sí, pero fendo un camin propio y,encara que pareixca imposible, pragmatico de vez que utopico.


En ixa tendencia mia a refusar as etiquetas, me sorprende a-saber-lo o goyo que le fa a la chent autoetiquetar-se y ficar-se aintro d’un d’ixos truixos. Y mesmo más me soprende a poca reflexión que fan antes d’etiquetar-se. Una d’as que más curiosas me pareixen y que ye sinyalera d’a nuestra sociedat ye l’etiquetache relichioso. A soben leyemos ixo de “o X % d’a población espanyola se define como catolico”. A ilesia catolica ye practicament o solo argumento que tienen ta esfender toda mena de inchusticias, privilechios y demás. Pero, como ya comenté bell diya por Twitter, caldría cambiar la pregunta. De feito, caldría fer-ne quantas, ta definir a la población como catolica u no pas. “¿Creye vusté en la transubstanciación? ¿Y en la trinidat? ¿Qué opina sobre a vericidat de l’antigo Testamento? ¿Quantos pecaus ha cometiu ista semana? ¿Quantas vegadas ha iu t’a ilesia en o zaguer mes? ¿Quantas vegadas se ha confesau? ¿Plegó virchen t’o matrimonio? ¿Creye que o Papa ye o portavoz de Dios en a tierra?” serían preguntas millor feitas y que, probablement, fesen baixar prou o porcentache de catolicas.


Lo que uno ye u no ye, siempre ye de mal definir. Si estar un hombre ye gronxiar-te con o futbol, fer-te bamba d’as conquistas sexuals con os amiguetz, ninviar toneladas de porno por WhatsApp, quedar-te en a barra entre que tanye a orquesta, ...que no conten con yo. Os mios chenitals no definirán a mia personalidat. Ixa uellada tant heteropatriarcal que s’imposa socialment d’a masculinidat fa que me trobe muito incomodo masiau a soben, u que tienga bien pocos amigos con “o”.


Cuanto a la identidat nacional, a definición tamién gosa d’estar un aria de mal etiquetar. Cuento que os espanyolistas no saben cuanto han feito por l’independentismo en asociar inevitablement a identidat espanyola a o maltracto animal, l’apolochía d’o carnivorismo, a relichión catolica, l’heteropatriarcau, a galvana, o monolingüismo y a “picaresca” como argüello,  …. y tantas atras cosas. Tot resumiu en ixa repolida frase de “Si quien a un Viva España con un Viva no responde, si es hombre no es español, y si es español no es hombre”. Pues ye claro, ni hombre, ni espanyol.


Zapatero primero y Iglesias dimpués han prebau de costruyir una identidat nacional espanyola alternativa. O primer con aquello d’o patriotismo constitucional, con muit poco exito. O segundo con bell remedo d’o patriotismo latinoamericano, que no acabar de chupir precisament. Os dos lo tienen bien dificil. Antimás de l’herencio de sieglos de construcción nacional espanyola, reforzaus por quaranta anyos de dictadura militar nacionalista y trenta y pico de nacionalismo banal no son de buen cambiar, asinas de rapiconté.


A identidat aragonesa, siempre supeditada a la espanyola, ye entendida por muita chent como una prolongación d’ista con bell rasgo propio. Concretament bella expresión floklorica, chilar una mica más, una mica de ruralismo y, sobre tot, un mayor odio a l’enemigo común que ye Catalunya. Y de cabo ta quan Euskal Herria. Creigo, u quiero creyer, que si l’independentismo aragonés bell diya trunfa, será porque habrá creyau una identidat nacional aragonesa en as antipodas d’ixe cazurrismo espanyol.

Por os chenitals mios me quereban meter una etiqueta, por o puesto an que naixié u vivo unatra, por as personas que me fan goi u tiengo sexo, as ideyas politicas mias, a mosica que ascuito, as drogas que prengo, as cosas que estudeo, as trazas de minchar,... y mesmo por a posición relativa que teneba bella estrela respecto a la Tierra fa bell sieglo. Pues no. Tot ye muito más embolicau que quatre etiquetas, y no tos feré o treballo facil.

NOTA:

(1) Copio a traducción un texto d'as zapatistas que charra sobre isto y que me pasó Arale d'aqui.
En buscando a l'otri, una y atra vegada fracasemos. A qui trobabanos u nos quereba menar u quereba que le menasenos. Bi heba qui se acercaban y lo feban con a intención de emplegar-nos, u ta mirar-se enta dezaga, siga con o recosiro antropolochico, siga con o recosiro militant.
Asinas, ta uns yeranos comunistas, t'atros trotskistas, t'atros anarquistas, t'atros maoístas, t'atros milenaristas, y astí les deixo qualque "ista" ta que metan lo que conoixcan.
Asinas estió dica la Seisena Declaración d'a Selva Lacandona, la más peligarcera y la más zapatista d'as iniciativas que hemos feito dica agora. Con a seisena a la fin hemos trobau qui se nos mira de frent y nos saluda y abraza y asinas se saluda y abraza. Con a Seisena a la fin los trobemos a vustés.

No hay comentarios: