jueves, 30 de enero de 2014

Liderazgos en Aragón

No sé si pasará en todas as cuchas, pero en l'aragonesa, que ye la que me conoixco bell poquet, bi ha una liderfobia que, en ocasions ye preocupant. No seré yo qui esfienda os liderazgos ni os personalismos, pero creigo que a soben nos somos entivocando y fallamos l'enemigo. As liders y os personalismos tienen avantallas y inconvenients. Hemos de saber como sacar treslada d'as primers y minimizas os mals derivaus d'os segundos.

Ta prencipiar, creigo que garra movimiento social u organización puede alazetar-se en una u bellas poquetas personas si quier medrar. Encara que siempre cal, u ye inevitable, que bi haiga tozuels más visters, os movimientos socials han de tener una base gran y firme y saber arroclar chent arredol suya. O caso d'as prebatinas de partius aragonesistas difuera de CHA ye un eixemplo. Puyalón ye l'unico que ha sabiu creixer, en tener ya d'antes una base de militancia y simpatizancia important. Tierra Aragonesa u Estau Aragonés, astí continan.


Bi ha, antimás, problemas derivaus d'una dependencia masiau fuerte d'una cara u d'una lider. O caso d'a CHA labordetiana en ye tamién un eixemplo. Una parte muito important d'os votos de CHA veniban d'un liderazgo (no organico, ta forro de bota) exerciu por Labordeta (avantalla), pero de vez, íste, se pasaba a soben por l'arco d'o triumfo lo que deciba lo partiu u bellas partes d'o mensache politico que se suposaba que esfendeba CHA (autodeterminación, luengas u mesmo a reforma educativa de Zapatero, ...). Mientres totz os anyos de dependencia labordetiana, CHA no sabió construyir un atro liderazgo "carismatico". Bernal, que estió lo más parellano, teneba firmes problemas en o suyo discurso. D'una man yera masiau "intelectual" en seguntes que temas y, d'atra masiau feble, en o socialdemocrata y o rechionalista, ta muita d'a base electoral d'o partiu. Talment pasaba masiau tiempo aintro d'as Cortes y no viyeba lo que se cocinaba dillá de l'Alfachería.


Charrando ya de cucha más alternativa, qualsiquier que leve militando quatre diyas en Zaragoza u Aragón, conoixerá tres, quatre, cinco u una dotzena de caras bien visteras, que son por tot. Muitas, en viyer seguntes que acción u convocatoria, ya sabemos de qui estió a ideya, sin mirar-nos ni qui convoca. A soben istas personas no son guaire vincladas a un prochecto concreto, u son estadas en (u amán de) arrienda d'ells. Precisament son istas personas as que, quan prencipian procesos de compleganza d'a cucha, gosan postular-se como portavoces, caras visteras u, si ye un proceso electoral, capezas de lista.


As avantallas d'un liderazgo "carismatico" son, en a mia opinión, evidents. A la fin, por muito razonables que sigamos todas, as grans manifestacions y movilizacions plegan quan bi ha elementos simbolicos, emocionants u sentimentals. ¿Yera más grieu o trasvase de l'Ebro que muitas atras cosas que nos han feito en Aragón? ¿Estió más grieu l'asesinato de Miguel Blanco que qualsiquier atro? No, pero tocoron elementos simbolicos u sentimentals. ¿Sería lo mesmo a revolución zapatista y hese conseguiu tantos refirmes arredol d'o mundo sin a poesía d'o Subcomandante Marcos?



Un buen carisma y un buen liderazgo carismatico precisament ha de adhibir a las razons que tienga lo movimiento politico, cultural, ideyolochico,... l'elemento simbolico-sentimental. Saber comunicar ye a soben tant u más important como lo conteniu d'o que se comunica. Eixemplificando, en una d'as manifestacions d'as vagas chenerals que feban os sindicatos no-d'o-rechimen, salioron 5 u 6 representants de cadagun d'as organizacions que convocaban a recontar a suya peli. Totz os discursos deciban si fa u no fa, lo mesmo. Pero de totz, o d'a CNT lo fació como cal fer-lo. Sin papels, con rasmia, con emoción, sabendo fer as pausas, sabendo inviar un mensache de victoria y rebeldía sin autocomplacencia. En sentir-le, tenebas ganas de continar luitando a l'atro diya y no pas a impresión de rutina que bi ha en tantas y tantas manifestacions, que más que una mani pareixe una procesión. A resta, en mayor u menor mida, yeran a scenificación de "lo que siempre femos".

Un discurso emocionant pero vuedo no ye cosa, prou que sí. Igual como un discurso perfectament estructurau, lochico, racional, etc... no plegará ta garra cabo sin ixe component simbolico-emocional. En saber tener os dos elementos en a suya chusta mida, i ye a virtut.


A lo que iba, antes d'esbarrar-me en iste post tant desordenau, yera ta l'actitut que tenemos en Aragón ent'os "liders socials", u a sola cosa que se m'ocurre que podríanos clamar "liders socials" (y todas as que sotz "en l'allo" sabetz de qui charro). Ixas personas, igual como toda la resta, son de tot imperfectas y tienen os suyos defectos y virtutz. Simplament, no tienen miedo u mesmo les fa goyo dar la cara si cal debant d'os meyos u menar as reunions, u empentar iniciativas de compleganza. U mesmo les fa goyo. No veigo qual ye o problema en ixo. Prou que qualsiquier lider, u prebatina de lider, ye criticable. Pero con razons. Veigo masiau a soben como se les critica por egocentrismo u por un suposau "afán de protagonismo". Y sin garra razón más. ¿Fulanica u menganica ha feito cosa mal? Critiquemos-le alavez. Yo seré lo primer. Yo he estau lo primer en fer-lo. Pero criticar a un portavoz, capeza de lista, lider mediatico u como queramos clamar-lo, precisament por exercer ixe papel me pareixe, antimás d'una error, una entivocación estratechica. Todas, en os movimientos socials, tenemos un papel qué fer, cosas que nos fan goyo de fer y cosas que, por aptitutz y actitutz podemos y/u debemos fer. Cadagún ha de trobar a on ye millor personalment y a on fa más honra a os obchectivos d'ixe movimiento social.


Coordinar, dirichir, menar u como lo queramos clamar, una organización, movimiento, plataforma, etc... ye una faina prou poco agradeixida. Prou que da bella satisfacción de cabo ta quan, pero por un regular no fa que embolicar-te a vida. Estar a cara vistera d'ixo ye un doble marrón, porque antimás d'o treballo "normal", bi ha, a lo menos por lo que yo he visto, toda una plevia de criticas de baldes. Ta forro de bota, antimás ixas criticas plegan de qui nunca no sería dispuesto a fer-se vistero u a encapezar un movimiento, u, pior encara, de qui le cuacaría de fer-lo, pero no le deixan.


Creigo que habríanos de cudiar más a las nuestras liders. Aprofeitar tot lo que tienen de bueno, que'n tienen y muito, sin permitir-les ixublidar que son astí simplament ta levar a voz de todas y totz t'a on que calga y ta fer ixe rol, tant incomodo por un regular, de dar la cara. A lo menos, caldría que les n'agradeixcamos a chent que no nos fa tanto goi u que no somos tant capacitadas ta fer-lo.


Creigo que o capitalismo y o neoliberalismo son agora mesmo en un d'os suyos millors intes. Son implantando toda una revolución con muitos menos problemas d'os que habrían de tener. D'ixo, y d'as razons por lo que creigo que son ganando, en charraré si consigo organizar as mias ideyas. Pero una d'as razons ye porque, a soben, refirman muito más a "los suyos", liders y bases, d'o que femos en "as cuchas transformaderas" (u como lo quieratz clamar). No podemos estar terne que terne chitando mierda a qualsiquier que devante o tozuelo ta prebar de liderar cambios, ni cacegar-nos en debatz absurdos sobre, por eixemplo, a solidaridat que habríanos de tener con qui le preta fuego a un contenedor u estricalla o veire d'un banco. ¿Autocritica? Prou que sí, muita y perén. Pero con talento y estratechia. Entre o "KimJongIlismo" y o lidercidio, bi ha una patacada de camins intermedios.




No hay comentarios: