martes, 21 de junio de 2011

Microcronica de vacanzas

Por primer vegada dende 2008, quan me quede sin treballo, m’he puesto pillar 10 diyas (sí, sí, en sistemas decimal, no binario) de vacanzas. He aprofeitau ta ir t’o Tamborile y dimpués bells diyas t’a parti de Sanabria en Zamora (País Lliones) y un poquet por Portugal, comprobando como ye ixo d’a independencia... Como buen catenazo que soi y como d’inspiración no me’n sobra agora mesmo, pencho contino bellas fotos d’o viache.

A primer, feita en o Tamborilé, ye Cigomanband, un hombre-orquesta que sonaba rebien. No me pensaba yo que m’ise a fer tanto goi. A resta d’o Tamborile simplament chenial. Podiemos fer-nos una turuta amostraus por Eugenio Arnau, rondar con os Astí queda ixo y bailar dica quedar-nos sin pietz con toda a resta de collas. Norabuena ta la organización. Cada anyada lo fetz millor!

A segunda un troz de río muito pincho que trobemos mirando de plegar en a Laguna de Sotillo. Nos entiboquemos de camín y trobemos iste puesto que yera bien pincho. Ixo y un mapa militar que s’heba deixau belun. Ye una d’as gambadetas que faciemos por Sanabria. Saliba dende Sotillo de Sanabria, (¡Qué lugaron mama mía!) y puyaba entre una selva de carvallos (Quercus robur) dica plegar, a más altaria, en un brezal con uns arbols parellanos a l’aliaga muito pinchos. A laguna, a la fin, yera un fake, pos yera un entibo, pero lo camín yera bien pincho. A metat tamien bi yera a cascada de Sotillo, repolida. Lo pior de tot, a sinyalización que yera penible, y que fació que nos cacegasenos bellas quantas vegadas.

A tercer foto, d’un fardacho, la he meso por tot o bestiamen que viyemos. En a parti d’o parque natural de Sanabria, en a Sarra d’a Culebra y mesmo en Bragança. Birabolas, fardachos, purputz, esparvers, alicas, escarabaixos, ciervos, milenta muixons más, un bicho que encara no sabemos o qué ye... y rastros de lupo, prou que sí.

A cuartena, ye d’una carnicería de Puente, un lugar d’a redolada. Por tot i viyemos bellas cosas surrealistas, pero ista estió la que más nos trucó lo ficacio, y la que podiemos fer-le foto. Habiemos de mirar-nos-ie trenta vegadas antis de creyer lo que meteba y de pretar a esmelicar-nos. Ignacio, yes muito gran, mocet!

Pues ixo son, si fa u no fa, as mias vacanzas. Si queretz saber-ne mas, me clamatz y tos amuestro as atras trescientas y pico fotos, con cacas de lupo incluyidas..

.


1 comentario:

Arale dijo...

Inolvidables... Gracias!!!