viernes, 22 de octubre de 2021

Ubrir #Inktober 22

Levabanos mas de siet anyos sin veyer-nos quan m’arribó la suya carta. ¡Una carta en 2021! Reconoixié de camín la suya letra en l’adreza. No me caleba mirar-me lo remitent. Lo sobre yera d’os antigos, d’ixos que s’heba de pasar la luenga por una linia pegallosa y zarrar-lo antes de que s’ixucase. Yera un sistema bien zaborrer que a sobén obligaba a anyadir celo u apegar-lo d’atra manera. Que, pa ubrir-lo dimpués, gosaba caler esperrecar lo sobre, con lo risgo de crebar lo suyo conteniu.

Facié atención de no fer-lo. D’ubrir-la a monico, parando cuenta de mantener la integridat de sobre y carta en la mida d’o posible.

Siet anyos sin veyer-nos. Fisicament. Los retz socials, que pa muitos represientan la incomunicación, nos heban permitiu no perder un contacto alto u baixo cutiano. A traviés d’as suyas fotos sabeba por a on viviba, si teneba treballo u la heban feito fuera d’atra interpresa, las parellas que pasaban por los suyos brazos y conoixer la vida y prematura muerte d’a suya canyeta, tant rebonica ella. Yo heba estau mas discreto con ixo de compartir la mia intimidat y tasament publicaba bell evento important, las cenas de quan nos chuntabanos la familia u los d’a universidat, y poco mas. Nos dabamos likes, favs u lo que pertocase en cada momento. Con ixo ya sabebanos que nos seguibanos remerando. Y, a sobén, nos febanos bell comentario. Belún en publico. Los mas en privau.

Si pa distinguir lo contacto virtual d’o fisico se charra d’iste zaguer como d’o “real”, no ye casualidat, ni un menosprecio d’as capacidatz comunicativas d’internet pero, tot y estando yo firme desfensor d’ixos retz, la información que nos perdemos ye bien relevant. Por ixo, por muito contacto que mantenesenos u precisament porque nunca no heba dispareixiu de tot d’a mía vida, la trobaba tanto a faltar.

Seré en la ciudat la semana d’o 7 t’o 14, me informaba en la carta. A la fin los elementos s’heban achuntau a la suya favor y los días de vacacions se le chuntaban en un momento que teneba diners y los vuelos yeran baratos. Escribiba las parolas amplas, alargando las linias entre letra y letra, fendo que en cada ringlera tasament n’i cullise ueito u diez, de parolas. Heba feito servir, probablement, un d’ixos bolis que escribiban bien fino que tanto goyo le feban. Por muito que hese cambiau en a-saber-las cosas, n’i heba costumbres que no perdeba. Yera tot recosiro puro. Remeraba, quan m’escribiba cancions en la mesa de clase, quan nos posabanos chuntos en l’autobus, quan febanos fuina pa ir t’o parque a fer-nos un hordio entre que la resta repasaba la tabla periodica u la desamortización de Mendizabal… todas ixas chiquetas historias que ya feba quasi trenta anyos que heban pasau.

M’encantaría que nos trobasenos. Ya me gritarás si tu tamién quiers. Un beset. Asinas despediba la carta - ¡Una carta en 2021! - y anyadiba lo suyo numero de telefono.

Me miré lo mobil pa asegurar-me de que yera día 6. Aterrizaría a l’atro. ¡Prou que quereba veyer-la! ¿Cómo no iba a querer?

La suya voz sonó dimpués d’o quarto chifliu: ¿Diga? Soi Roberto, ¿qué tal, Laura?, saludé de manera timida, como si no fuese seguro de que ixe “Diga” lo hese pronunciau ella. A l’inte, me respondió con un “encantada de sentir-te” y bella exclamación de mal transcribir. Seguiba charrando como antes mas. Como siempre heba charrau, lo menos dende que nos conoixiemos de chovenardos. Sonaba igual y feba servir las mesmas expresions, la mesma cadencia. Nian heba perdiu l’accento d’aquí, tot y levar tantos anyos por ixas tierras leixanas.

Quedemos pa lo día siguient en un d’os bars que tantas vegadas nos heba aculliu en las nuestras pirolas. Ya heban cambiau de nombre y d’amos tres u quatre vegadas dende alavez, pero conservaba parte d’a decoración y mesmo la viella maquina de tabaco que agora lo vendeba a un pre que nunca no nos hesenos entrefilau que ise a valer. Quan la vide no m’adubié a acarrazar-la tant fuerte como podié. Los nuestros cuerpos tornaban a chuntar-se. La suya ulor me levaba de nuevas ta ixas anyadas que tanto disfrutemos. Nos apartemos un momento pa mirar-nos d’alto t’abaixo. Y d’abaixo t’alto, como si fuesenos maquinotas d’hespital que t’analisan tot lo cuerpo tuyo, memorizando cada centimetro.

Portiaba los pels mas curtos, pero igual de negros y encaragolaus que siempre. Suposé que se tintaría las canas que a la nuestra edat totz aguantamos. Las corrucas que heba amaneixiu en la cara suya le anyadiban mas carisma que no edat. Levaba las unglas, que de choven se mosegaba terne que terne, pintadetas y de manicura, y vestiba una falda larga que nunca no s’hese calau en los anyos que compartibanos aula y borina. Yera de vez igual y diferent que como la remeraba, pero sin dubda yera la mesma persona con qui tanto heba compartiu.

Dimpués d’a tercer ronda nos hebanos contau un ciento de cosas. D’a ciudat a on que hebanos creixiu y d’o puesto a on que viviba ella agora. D’os companyers y amigos, y de cómo les heba iu en la vida. D’os enemigos y cómo yeran de desgraciaus. Remeremos las drezas que febanos de chiquetz y parlemos de viaches feitos y por fer. Y prou que sí, pleguemos t’a parte d’ixo que le dicen amor.

- Y de parella, ¿en tiens?

- No. Contino solter. N’i habiu qualcuna, pero con denguna no he durau guaire. Bella cosa he de fer malament. U soi de mal aconhortar. Talment busco una persona que no existe, u lo menos que no vive en Zaragoza - le expliqué - ¿Y tu qué?

- Precisament por astí vien - dició mirando-se enta bell puesto dezaga de yo.

Un hombre veniba, vistiu bien elegant, con un panyuelo en lo cuello y un gambeto largo que penchaba d’un fuertes huembros. Lo menos feba un palmo d’altaria mas que no yo y caminaba alentando seguridat. Me ofrió a escape la suya man entre que Laura nos presentaba.

- Roberto, iste ye Erik, lo mío - tardó un momento en buscar la parola - novio.

La man pretaba con rasmia. Pronunció un “buenas tardes” que deixaba cabolioso la suya falta de dominio d’a nuestra luenga.

- Tien bell problema pa charrar pero nos entiende bien - aclarió Laura.

¿Qué voi a decir d’ell? Yera poliu, educau y amable. Y regular que yera una maquina en lo suyo treballo, y teneba diners y tot ixo que buscaban las mais d’antes mas en los suyos chovens. A yo me pareixió una mica ixauto pa ella, que yera chugarrina y muito mas extrovertida. Cuento que la situación pa ell, con la muga lingüistica y cultural que separaba Escandinavia d’a Peninsula Iberica, tampoco no yera la mas propicia pa amostrar-se divertiu y boriner.

En un momento que se’n fue ta l’escusau, quan nos heba perdiu de vista, Laura m’agafó la man y ubrindo bien los uellos, firme emocionada me dició:

- Creigo que lo he trobau. Ye tot lo que quiero. No puetz ni entrefilar-te lo felices que somos chuntos, Roberto. Y d’ixo va l’amor, ¿no? De fer-se felices.

Le heba conoixiu quantas parellas a Laura. De buenas y de malas, d’as que heban durau mas y d’atras d’una nueit. De Zaragoza y d’a ciudat que viviba agora, tot y que fuese a traviés d’as fotos. Y nunca no le heba visto ixe cenyo.

- Me foi bien contento. ¡Ya me convidaretz a la voda!

- Ui, d’ixo ni hemos prencipiau a charrar-ne. Pero si pasase, a fe que la tuya sería la primer invitación que te ninviaría.

Erik marchó un rato dimpués, deixando-nos solos. D’as bieras pasemos a los cubatas y d’a cafetería d’as pirolas t’o pub a on que tantos sabados hebanos rematau de zorrera. D’entre los clients, encara sobreviviba belún d’ixos anyos. Los que, como nusatros, no heban teniu fillos que les privasen de seguir indo-ie. Pero lo que menos heba cambiau yera la mosica. Las mesmas cancions d’as mesmas bandas que feba lustros que heban pasau de moda. La metat nian existiban ya, y l’atra metat yeran bien aluenyadas d’as radioformulas.

Bailemos, charremos, bebiemos y salió lo sol, como tantas vegadas nos heba pasau. Lo videmos puyar sobre lo cauz de l’Ebro dende un d’os puents y astí nos despidiemos. Sisquiá podesenos fer isto totz los anyos, u totz los meses, nos diciemos.

Estió una d’as millors nueitz en muito, muito tiempo. Poco dimpués, le escribié, a man, una carta. ¡Una carta en 2021! Habié de rechirar por bella botiga, pero a la fin trobé sobre d’ixos antigos, con la pega d’as que has de mullar con ixaliva. Charraba d’as pocas novedatz que heba teniu, d’a buena remeranza d’aquella nueit y d’as cosas que podríanos fer la siguient vegada que tornase t’o país. No asperaba que contestase, pero lo fació. Y dende alavez hemos seguiu escribindo-nos a ormino, recontando-nos por escrito las nuestras vidas. Ella con lo boligrafo finet que tanto goyo le fa. Yo con lo que pille ixe día, que igual m’ha teniu siempre.

Ha pasau siet anyos ya y nos tornaremos a veyer en un mes. Voi t’o suyo país y ya le’n avisé, prou que sí, por carta. Quasi no queda buzons y d’oficinas de correus n’i hai bien poquetas, pero seguimos encerrinaus en fer-las servir. Ya me i conoixen por “lo viello d’as cartas”. ¡Cartas en 2028!

L’amor me plegó tarde pa lo que se diz que ye normal. Pero he trobau la persona que me fa feliz y soi deseyando de que conoixca a Laura, que, a pesar d’a distancia, siempre será la mía millor amiga.

No hay comentarios: