martes, 12 de octubre de 2021

Entrascar #Inktober 12

Buena parte d'o planeta se creye que lo mesias estió Chesucristo, y que en estió, entre atrás razons, porque tres reis magos fueron ta casa suya de borche y lo adororon. Astí, en Belén, entre pastoretz y bestiar, empecipió la leyenda d'ixe Chesulón. Pero lo cierto ye que ell no iba pa mesías. Ixo lo sé yo porque me lo contó lo yayo mío. Y a ell le'n contó lo suyo. Y asinas-asinas dica l'anyo zero, si fa u no fa, porque en realidat tamién ixo son falorias y no se cuenta bien.

La primer mentira, y la mas gran, ye lo numbro de reis. No'n yeran tres. ¡Qué va! En yeran quatre: Melchor, Gaspar, Baltasar y Antonio, de casa Caletas. Lo mesías heba naixiu en Belén, ixo sí, pero no pas en una torre. ¿Cómo va a naixer lo mesías, lo salvador d'o mundo nuestro, lo fillo de Dios feito carne mortal en un masico? ¿Que sotz varrenaus? No pas. Qui yera destinau a estar lo nuestro mesías naixió en un palacio d'un noble. Un puesto bien pincho. Luxoso, pleno de toda mena de comodidatz, a on que treballaba un ciento de siervos. Ixo sí que yera un puesto a on que naixer. La mai heba feito totz los cursos preparto que s'ofriban alavez, que no yeran guaires, pero bien efectivos. Preneba l'aire y soflaba con un ritmo que ya querese un metronomo. Heba feito venir las millors matronas de toda Palestina y lo millor equipo medico que se podeba conseguir. ¡Qué menos pa un mesías! Lo crío naixió bien. Recio. Tres seiscientos. De piel fosqueta, como sus pais. Con cinco didos en cada man y en cada peu, los uellos negros, y chilando firme, como avisando a lo diaple de que lo reinau suyo plegaba en la fin y que lo reino d'os ciels arribaría antes con antes a la humanidat. Nomás faltaba, pa que la profecía se cumplise, la presencia d'os Quatre Reis Magos.

Manimenos, no amaneixioron por garra cabo. No pas ixa nueit, ni a l'atra, ni a la de dimpués. Tres semanas pasoron antes que no reblasen. “Nos habremos entivocau”, pensoron. “Ya le faremos un chirmanet”, deciba lo pai, que no s'adubiba a fer a futra con la mai unatra vegada, ya que diz que levaba qualque mes que a ella no le aganaba. Tot lo que teneban presto pa recibir a lo mesías, los anchels, las trompetas, lo caterin y mesmo una banda tributo que heban achustau, lo facioron servir pa fiestas, que s'encertó que yeran de vez. Lo lugar lo agradeixió, porque en zagueras no teneban diners que pa una orquesta d'as malas y los chuegos infantils ixos que no les fan goyo ni a los ninos ni a los pais.

Lo yayo d'o yayo d'o yayo de... bueno ya sabetz, ixe parient leixano mío se yera fendo una gambadeta por Belén un mes dimpués. Yera encerrinau con lo de los diez mil pasos diarios, que lo recomendaban en todas la revistas de salut. En la familia mía siempre nos ha importau prou la salut y lo bienestar. Vido, en una d'as rotondas, a tres reis magos sobre tres camellos. Un guardia urbano, que gosaba d'estar astí pa que no s'entrascase lo trafico, charraba con ells y lo visvisvisvisyayo mio fue a aduyar-les porque lo conoixeba, a lo guardia, y sabeba que yera un ababol y que ni pa dar indicacions valeba.

- ¿T'a on van vustés? - lo guardia, malas que vido que yera astí lo parient mío, marchó a seguir galbaniando que yera lo que millor feba. Dimpués se bambiaría d'haber aduyau a tres reis magos a trobar un puesto, pero no. Ye mentira, que lo fació lo visvisvis... yayo mío.

- Venimos a adorar a lo mesías – dició Melchor, que teneba millor orientación y siempre yera qui preguntaba cómo se plegaba en los puesto.

- ¡Bueno! Pues no fa días que s'acabó tot lo d'o mesías ya. Talment un mes – les dició - ¿Cómo ha tardau tanto? ¿Y por qué en son tres? Creyeba que veniba quatre reis. Ye lo que diz la profecía.

- Oi si sabeses... Yeranos quatre, prou que sí. Nos conoixemos dende chiquetz. Yo soi Melchor, ixe Gaspar y ixe atro Baltasar. Lo quarto yera uno de Sobrarbe, que ye allá ta Hispania Tarraconensis. Antonio, de Casa Caletas.

- ¿Y ixe a on ye?

- Precisament lo hemos deixau por lo camín porque febanos tarde. No veigas lo viache que nos ha dau. ¡En ye de charrín! No se callaba ni minchando. Cada vegada que pasabanos por un lugar, y venimos dende Lusitania, se pillaba capazo con totz. ¿Sabes ixos yayos que siempre son en una cadiera en las carreteras y a tot lo mundo le saludan fendo asinas con la man? Pues ell s'aturaba y les contaba toda la suya vida y que venibanos a adorar a lo mesías y a trayer-le oro, incienso, mirra y la Play Station 3, y que teneba lo record d'a val de fer-se quintos de biera a l'arreu y limpio charrar dica que se quedaba sin historias u dica que, fartos d'aguardar, le fotebanos buena cluixinada, se'n veniba a plego y tiraba camin-camín. A la fin, allá por Grecia, nos ne fartemos y lo deixemos en una tabierna, zorro como un canasto que no veyeba ni los didos que teneba, chugando a morra. Con tot y con ixo, ya veigo que femos tarde.

- Sí, agora ya malament. Los pais d'o mesías han marchau de vacacions. Un crucero, que no sé yo si ye lo millor pa una mai que acaba de librar, pero diz que a lo pai le feba firmes ganas dende fa tiempo y creigo que ye una mica masclista, que la opinión d'ella le tiene igual y mas dende que ha librau un crío no mesianico.

- Pues a bell crío habré d'adorar, que si no levo chustificant no me cuentan las horas en la ETT – se queixó Gaspar por dezaga.

- ¿No sabrá vusté, que ye de por aquí por lo que pareixe, si i hai qualque crío que podamos adorar? Y un bar pa fer-se un gotet y pichar, tamién sería bien, que levamos buena ripa de kilometros a las quatre suelas y no hemos aturau brenca.

- Chusto he visto una que libraba por astí, en una torre, allá t'a dreita. No tendretz mas de meyo kilometro. Si queretz, talment tos faiga honra. ¿Pero no habríatz d'estar quatre?

Melchor se chiró y parló a escuchetes un momento con Gaspar y Baltasar.

- Pareixe vusté buen hombre. Talment podría fer de quarto rei mago y asinas queda bien lo d'a profecía. Por aquí se podrá logar un camello. U lo menos una mula, pa que no vaiga caminando. Nos femos la foto, la ninviamos t'os nuestros chefes y cobramos lo treballo. Le daríanos bella cosa a truca, prou que sí.

- Pero yo no soi ni rei, ni mago, ni tiengo la Play Station 3 pa dar-le a lo zagalet.

- De lo de rei y mago, no se'n faiga, que no'n parará cuenta dengún. ¿U ye que vusté distingue asinas, a distancia, si una persona ye u no pas rei, mago, fontaner u equilibrista de circo? ¿A que no? Y por la consola tampoco. Las escritura nomás dicen quatre presents. Mercamos agora lo que calga en bell bazar y prou. Un libro, uns pintes... qualsiquier cosa. A una mala, baldenyos, que ixo siempre se fa servir.

- Au, vienga. Pues me i apunto, que no tiengo cosa a fer.

Lo nino d'a torre yera, como habretz suposau, Chesús. Chesucristo. Que dimpués salió una mica enredaire y tenió firmes zaragatas con los romanos, pero que de mesías, ni pon. D'o parient mío, ni de Antonio de casa Caletas se'n diz brenca en lo Nuevo Testamento, porque los que lo escribioron s'inventoron la metat. Que lo facioron a-saber-los anyos dimpués, no como lo visvisvisvis...vuelo mío que le'n recontó a lo suyo fillo punto por agulla y que a yo me plegó la historia igual como estió. Agora tos la cuento a vusatros, que no me creyeretz porque las relichions son asinas, dogmaticas, y ves tu a cambiar, dimpués de dos milenios, la versión oficial. Pero isto ye lo que pasó en Belén allá ta l'anyo zero. 

No hay comentarios: