miércoles, 27 de octubre de 2021

Purna #Inktober 27

La purna se fació flama y la flama, chera. Y la chera incendio, y l’incendio, infierno. Cremó los campos que s’heban sembrau durant anyos. Que tantas cullidas se’n heba feito. Muitos habioron de fuyir-ne antes que lo fuego les agarrapizase y lo deixase feitos cenisas. Ardioron bosques enteros y torres y casas y toda edificación, gran u chiqueta, efimera u con fundos alazetz que l’incendio podese arramplar. Yo me lo iba mirando, gronxiando-me con cada momento. En primeras, dende bien cerqueta, alufrando ixos primers momentos a on que dengún en toda la redolada podeba entrefilar-se que lo finet filo de fumo acabaría fendo-se una fosca boira. Dimpués dende mas luent, esmelicando-me d’os esfuerzos de qui miraban d’acotolar lo fuego, fuesen profesionals u voluntarios.

L’incendio fació buena fricasera. Lo deixó tot limpio, vuedo. La tierra yera negra. D’os arbols tasament s’endevinaba que bi’n heba habiu. D’as casas no en quedó que enrona. Lo espectaclo estió imposible d’amillorar. Visto dimpués a traviés d’a televisión, paré cuenta de que garra camara no yera capable de trasmitir la polideza d’o mont ardendo. Deciban que yera una trachedia, quan les heba regalau un espectaclo inimitable. Deciban que bi heba intreses immobiliarios, que dimpués se i construyiría que me sé yo.

¡Que s’iban a saber aquells ababols! Me teneba igual que se i contruyise u no pas, que se fesen prochectos de repoblación, de reconstrucción u que se mirase de sembrar de nuevas. Lo heba feito arder y malas que podese, lo tornaría a fer.

No hay comentarios: