miércoles, 21 de julio de 2021

Barucas universitarias

Veteme que en los zaguers meses se me repite una soniadera que nunca no heba teniu. Mas d'una decada dimpués d'haber presentau lo mio Prochecto de Cabo de Carrera, ixo que agora sería lo Treballo de Fin de Grau, suenio que me falta bella asignatura por aprebar. Por un regular mesmo de primer curso. Me meto bien niervudo y pienso en cómo se m'ha puesto olvidar que no teneba aprebau Expresión Grafica u Electrotenia u lo que siga. He de tornar a fer ixas eternas listas d'exercicios y problemas, mirar-me la teoría por si un caso, buscar examens d'atros anyos... tot ixe catenazo. Quan lo he comentau en retz socials, en las virtuals y las fisicas, m'ha respondiu a-saber-la chent que ixo ye normalismo. Pareixe que ye una soniadera compartida entre todas, u muitas, d'as que hemos pasau por lo sistema educativo. 

Pero se me fa raro que, dimpués de tantos anyos, se me viengan ixas cosas t'o tozuel. En los anyos universitarios, los estudios yeran la zaguer d'as mías prioridatz. Yera embrecau de tot en l'activismo cultural y politico, y antimás teneba edat de bureo y festellar, asinas que lo d'os examens no me teneba masa niervudo. Teneba ya una FP, y treballaba a chornada parcial, asinas que no m'apuraba rematar la carrera antes u dimpués. Con tot y con ixo, si t'a part d'alavez hese teniu istas soniaderas m'hese pareixiu bien normal, pero ¿agora?. 

Talment, quiero pensar, lo faiga por empatía. Por lo mio treballo, soi tot lo día rodiau d'universitarias. Quan s'acerca examens, ixo ye un barambán d'emocions; niervols, chilos, ploros... Me las miro, dando gracias por haber acabau con ixa etapa d'a mía vida, y sin trobar mica a faltar la universidat.

Por lo que veigo, las cosas han cambiau y, en muitas asignaturas, los examens son una parte bien chiqueta d'a evaluación de l'alumna. Ixo tien una parte mala y ye que muitas personas no podrían fer los graus d'agora por no poder asistir a las clases de presencia obligatoria u entregar los treballos quan pertoca. Lo mío tiempo me lo organizaba yo y iba dreito ta l'examen final sin fer ni parcials ni costodias. Pero sí que tien una parte buena pa lo que suposo que ye la mayoría d'as estudiants, que ye sacar-le importancia a los examens. Y ye que evaluar, en una sola preba, un solo día, los conoiximientos de tot un cuatrimestre u mesmo d'un anyo de treballo no nomás ye inchusto, tamién ye ineficaz. He aprebau examens si entender ni una letra d'a materia y n'he suspendiu conoixendo-la perfectament. No tiengo ni ideya de quál ye lo metodo perfecto, ni pa la universidat ni pa atros nivels educativos, ni pa la milenta d'oposicions de toda mena y nivel que i hai por tot. A fe que no pas los examens, a lo menos planteyaus como por un regular son.

No aduya, pa cambiar a millor, la situación hiperprecaria d'o profesorau asociau, ni la masificación de muitas asignaturas, ni la endogamia universitaria, ni muitas atras cosas que pasan en la eduación superior y que, a pesar d'estar la consellería y lo ministerio en megaprogres mans no fan mina de solucionar-se a curto plazo. Ista nueit tornaré a chitar-me. Talment me vienga la soniadera que m'estozolo dende bell balcón, u la de que se me caye bell nino u lo gato, u la de que pierdo los dients. U talment soneye que no m'entivoqué de carrera y que n'estudié una d'ixas que dicen "de letras", y que astí sí que te amostraban cosas intresants y no nomás a aprebar examens. No me fará lo morro clo.

martes, 20 de julio de 2021

Especial XXII Premios d'a Mosica Aragonesa. Tierra de barrenaus 7x22

Cosas de pasas y calendarios, por segunda vegada en ista temporada de Tierra de barrenaus, l'equipo titular d'os Premios d'a Mosica Aragonesa nos tornamos a chuntar pa comentar una gala. Lo femos de veranet, con la gala encara recient y entre punchada y punchada de vacunas. Y, como de cutio, con toda la buena intención d'o mundo y prebando de que no bi haiga masa hate. Lo important, como siempre se diz en istos premios, ye que se charre d'a mosica aragonesa y ixo ye lo que hemos feito por mas de dos horas de programa. Unatra vegada que nos sale mas largo que la propia gala.

Ista edición, seguindo lo camín de l'anyo pasau, salió de Zaragoza. Si la XXI se feba en Uesca, ista vegada se chiroron ent'o sur y estió Alcanyiz la ciudat trigada pa acullir l'evento. L'auditorio Pui Pinós recibiba lo pasau 20 de chunyo toda la ripa de mosicas, artistas, criticas y chent de toda mena que i yeranos convidadas. Bell poco mas de dos horas dimpués, en salibanos. Beluna con premio, belatra sin, pero cuento que todas contentas por haber-nos retrobau, en bell caso, dimpués de muitismo tiempo.

En unatro anyo a on que yera imposible no charrar d'a pasa, la poca reivindicación que bi habió estió enfilada sobre tot a que las salas y los eventos tornen a funcionar antes con antes y con la mayor normalidat y seguridat posible. Ista edición contó con menos actuacions que atras vegadas, lo que trobemos a faltar a-saber-lo. Probablement, un d'os motivos estió la gran cantidat de premios entregaus y de patrocinadors de l'evento que heban de salir a fer bella parola. Nos quedan momentos bien pinchos y muitas mosicas que ascuitar dica la siguient edición.

martes, 13 de julio de 2021

La segunda dosi

Mai morió fa quatre anyos dimpués de meya vida fendo d'ATS en la MAZ de Zaragoza. Se quedó sin vivir la pasa que nos ye tenendo acollonadas istos dos zaguers anyos y quí sabe quantos mas. No sé si por la suya profesión, porque simplament yera la suya manera d'estar u por bella mica d'as dos, a mai le feban miedo a-saber-las cosas. Cada vegada que sentiba una sirena, rai si d'ambulancia, bombers u policía, s'estremoleceba pensando qué pasaría. Patiba si marchabanos bell fillo de viache, u de conciertos u si febanos esporte. Siempre se pensaba que ibanos a tener bell problema, accident u lesión. No quiero ni pensar cómo lo hese pasau d'haber viviu ista pandemia que tanto nos ha acotolau.

En marzo y abril ixe miedo -heredau de mai, innato u aprendiu, nunca no lo sabré- m'invadió de tot y me deixó paralisau. Marchaba de casa t'o treballo y d'o treballo ta casa por una ciudat vueda de chent. No me deixoron teletreballar ni un solo día mas d'o que obligó la lei y cada minuto que pasaba difuera d'os 50 metros quadraus de casa mía yera cagau de tot, como si lo virus fuese amagau en cada cantonada aguardando pa apegar-se-me. Entre que los retz de solidaridat medraban por lo barrio mío, con quantas companyeras y amigas chugando-se-la pa aduyar a otri, me quedaba en lo sofá mirando-me las noticias asperando que las graficas amostrasen bella millora que m'asperanzase.

China-chana y a pur de normalización d'una situación que nunca no hese pensau de vivir, la vida tornó a ixo que le dicen la nueva normalidat, con los bozos omnipresents y fendo-nos a estar posadetz en bars, conciertos y eventos. Lo miedo, en buena parte, se me pasó, y a la fin empecipió la vacunación. Beluna d'o mio entorno refusaba en los primers momentos, y por diferents razons, punchar-se-la. Les deciba que si i renunciaban que me pasasen la suya dosi, que yo m'arrisgaba por ellas. Dende que anuncioron que bi heba vacuna yera deseyando de tener-la correndo por lo mio organismo. Y a la fin me plegó lo turno fa tres semanetas. Yo, que atra d'as mías fobias ye las agullas, que entre 2006 y 2018 no me facié ni un solo analís por miedo a que me punchasen, i fue encantau d'a vida y con lo huembro bien vister ta ixa primer cita. Una mica de mal en lo brazo y prou. Ni un paracetamol m'habié de fer. Hue, a la fin, m'acaban de punchar la segunda dosi, con lo que completo la pauta. Ya soi vacunau.

He conseguiu pasar istos quince meses largos sin haber-me de fer ni una PCR ni confinar-me por contacto. Cudiando-me y cudiando tot lo posible a la resta. N'i ha habiu d'atros que, fendo muita mas ficancia que no yo, s'han contachiau, como perfectament m'hese puesto pasar a yo mesmo. A la fin i hai factors aleatorios que dengún no puet controlar. Queda muita pasa, me pienso, y los bozos y los punchazos tardarán en salir d'a vida nuestra si ye que nunca lo fan. Pero lo paso que hue he feito, ixe segundo punchazo, ye tot un trango entabant pa que tot isto acabe. La diferencia ye chigant como se ye contrimostrando entre los sectors d'a población ya vacunaus.

Tot gracias a las personas que han investigau y desarrollau ista vacuna, prou que sí. Por un regular con infrafinanciación y muito menos prestichio social que no les caldría. Y gracias tamién a todas las treballadoras d'a sanidat que tantas vidas han salvau en istos días, que con la suya fayena cutiana nos acompanyan en los momentos mas hodius d'as nuestras vidas y que, pa forro de bota, han d'aguantar faltadas y carranyas de cabo ta quan. Hue, entre que aguardaba ixos diez minutetz de dimpués d'a punchada, me miraba las dos enfermeras que iban emplindo las agullas con la vacuna. Atra tercera se moveba discretament a lo ritmo d'a mosica que entraba por lo filo mosical que teneban. Todas tres con un cenyo d'alegría, charrutiando entre ellas. Fendo pareixer quasi rutinario un treballo tant important como lo que yeran fendo. M'he alcordau, como cada vegada que he de visitar un hespital u centro de salut, de mai; d'o suyo treballo, d'os días que veniba caricacha por que le'n heba pasau beluna de mala en la MAZ, d'as guardias que feba por quatre perras, d'o espanto que le veniba cada vegada que sentiba ixas sirenas, d'o miedo que le teneba a tantas cosas y d'o mal que l'hese pasau en istos meses. Soi lo caganiedos, asinas que, por edat, soi lo zaguer fillo en vacunar-me. Hue mai, tot y saber como yo que la pasa no ye rematada, hese sospirau aliviada.

domingo, 11 de julio de 2021

Ent'a ueitena temporada. Tierra de Barrenaus 7x 21

La sietena temporada va rematando y toca prebar nuevos formatos pa la ueitena, asinas que en iste programa faremos bella mena de magazine con muito conteniu, como siempre, en aragonés. En l'apartau tecnico nos acercaremos mas t'o formato de falso directo con que empecipió lo programa, grabando-lo tot d'una tongada, asinas que la probabilidat de fallos ye muito mas gran. Aspero que me los sincusetz.

Empecipiaremos con un texto de Juan Carlos Moreno Cabrera, amprau d'o suyo libro Errores y horrores del españolismo lingüístico. Ni ye la primer vegada que charramos d'iste profesor en lo programa ni será probablement la zaguera.  En l'achenda tos recontaré belún d'os festivals que sí que podremos disfrutar iste verano, gracias entre atras cosas, a la buena fayena de replega que ha feito Aragón musical.  Relacionau con ixo, ya podetz entrefilar-tos que, antimás somos a pocas de grabar lo programa sobre la gala d'os Premios d'a Mosica Aragonesa, que asperamos puyar antes con antes.

Los CSAs tamién son tornando t'actividat y A ixena, de Teruel ye fendo a-saber-los eventos bien intresants. Ya charremos fa poquet, con Chorche Paniello, sobre las movilizacions por l'autodeterminación d'o Sahara Occidental. La gran manifestación que i charrabanos ya se celebró en Madrit y en damos treslau. Atras movilizacions recients, d'una mena de tot diferent, estioron las que se facioron en a-saber-las ciudatz con motivo d'o Día d'a bicicleta. Y pa rematar con noticias buenas, gracias a Cima Norte, conoixiemos lo naiximiento de tres nuevos onsetz que comparten ya con nusatras lo Pirineu.

En la parte mosical empecipiamos y rematamos con dos collas valencianas. Aspencat ubre lo programa, con totz los nuestros deseyos de tener novedatz sobre los prochectos a on que s'embrecoron los suyos miembros. Zarra Zoo con un d'os temas d'o suyo zaguer album, un pepino de l'hortal destinau a sonar a-saber-lo iste verano. Adintro d'o programa tendremos un nuevo tema de Los Enemigos, d'o suyo disco Bestieza, aguardando a que metan nueva calendata pa lo concierto que s'anuló en Zaragoza ya fa mas d'un anyo. Y antimás sonará una d'as ganadoras d'os Premios d'a Mosica Aragonesa y colaboradora d'o disco en aragonés O Zaguer Chilo: l'alcorisana Isabel Marco.

Todas ixas cosas en aragonés y en poco mas d'una hora. Tanto si lo formato tos fa goyo como si no, aspero las vuestras aportacions y sucherencias. Queda tres programas nomás, que ya son quasi prestos, y totz fan buena mina. 

Programa #104