martes, 12 de junio de 2018

Las mozas. Historias d'un cole de mosens XI

Un ser imachinario charró a los chefes d'o mio colechio y les dició que lo millor pa la nuestra educación yera que nos separasen d'a mitat d'a población, trigando como criterio los nuestros chenitals. Ixo, que los chueces fachas d'un estau aconfesional han decidiu que paguemos entre todas, tien conseqüencias educativas muit grieus, como que me plantase con tretze anyos sin haber puesto creixer con zagalas d'a mia edat y tener alavez un problema de relacions prou grieu con ellas, dica que me i facié.

Las mesachas nos embabiecaban a muitos de nusatros dende crietz. T'a part d'alavez sí que yeran ixos "sers misteriosos" que diz lo topico masclista. Sers que no hesen estau misteriosos si hesenos creixiu sin troixar-nos. Pero como no las tenebanos en casa, hebanos d'ir a buscar-las por la redolada.

Lo primer colechio an que nos aventuremos, como Livinsgtones preadolescents, estió lo Gascón y Marín. Un companyer de clase - no me preguntetz cómo lo aconsiguió- festellaba con una zagaleta d'ixa escuela. Con ixa enchaquia, una colla d'amigos quedabanos con los dos y marchabanos ta un callizo d'o Paseyo la Mina, an que viyebanos como se besuquiaban toda la tarde. Totz dos levaban aparato dental, y siempre febanos chanzas con las posibilidat de que las suyas ferrallas d'enganchasen y no podesen desbesar-se, habendo d'avisar a sus pais pa que venisen y los descubrisen pecando. La resta mirabanos de charrar con las mesachas, avergonyaus de tot, mirando de fer-nos con una novia, sin saber guaire bien lo que ixo yera.

Las siguients expedicions nos levoron ta Carmelitas. Astí conoixeba a una zagaleta, filla d'uns amigos de mis pais. Pasabanos por la puerta quan en saliban a viyer si escunzabanos con la que nos fese goyo. Pa quan feban fiesta d'o cole, y bella tarde que las monchas andasen espisguardadas, gosabanos de colar-nos-ie pa alparciar qué podeba haber-ie de diferent en aquell patio misterioso freqüentau nomas por zagalas. Las dificultatz pa entrar-ie, y lo feito de que me pareixeban una mica pixautas, fació que a escape chirasenos t'o tercer destin en lo nuestro viache en busca de companyía femenina.

Asinas pleguemos en lo que mas nos duró. Lo colechio publico Miraflores. Lo tenebanos bien cerqueta y lo patio suyo yera a ran d'a carrera y d'o parque. Una cleta nos separaba, pero nos apanyabanos, charrando a lo tuyo traviés, u mesmo pasando-nos los libros de textos pa que nos i sinyasen y nos metesen bella ixautada de crietas. Ya faríanos once u dotze anyos y, tot y estando encara bien patantons, las hormonas empecipiaban a alticamar-se. Ellas, ye claro, se nos ne rediban. No yeran como las de Carmelitas, pixautas y d'un cole no mixto. Yeran bien feitas a lo contacto con atros ninos. No febanos que decir fateretas propias d'ixa edat y con que nos adedicasen bella floreta, ya marchabanos de tornada ta casa a dos palmos de tierra.

Las mesachas me ubrioron, en ixos zaguers anyos de cole y en los primers d'instituto, un mundo diferent, an que las relacions entre las personas no teneban ixa pudor de masto violento marcando territorio que tanto se cautivaba en Corazonistas. Quan a la fin en conoixié y podié tener las relacions normals que habría de tener qualsiquier choven, trobé una companyía muito millor en ellas que no pas en ells. La mia cuadrilla, durant muitos anyos, yera formada muit mayoritariament por zagalas. Una opción que la educación segregada, trigada por mis pais, desfendida por la ilesia, y subvencionada encara hue por los impuestos de todas, me negó.

En marchar t'o instituto publico, s'encertó que beluna d'ixas mesachas d'o Miraflores fue con yo ta clase. Mesmo con bell par contino tenendo amistanza dimpués de tantas anyadas. No puedo evitar fer-me a riseta cada vegada que recuerdo ixos meyodiyas en lo parque, charrutiando de fateras, con miedo mesmo a acercar-nos-ie. Ni evitar pensar en tot lo diferent que hese estau la mia vida d'haber puesto relacionar-me con mesachas d'una manera normal durant los mios primers anyos d'existencia.

lunes, 4 de junio de 2018

Mosicas que me va trayer d'o Viñarock. Tierra de barrenaus 4x10

T'os festivals, i vas siempre con la langaria d'ascuitar bell concierto, de viyer a la tuya banda favorita, y de pasar ixos ratos sobrebuenos que siempre te'n alcordarás. Pero te'n tornas siempre con bella sorpresa inasperada. Bandas que nian conoixebas, directos millors (u piors) que no asperabas, versions de cancions, discursos combativos, ... Y con muita mosica.



Iste zaguer Viña va contar que nos estiemos bellas trenta horas de conciertos en total. Ixo da pa muito. A la chent que amamos la mosica nos fa goyo de charrar-ne y de sentir-la de conchunta con atras personas. Asinas que en iste programa quiero compartir con vusatras una chiqueta parte d'a experiencia mosical que va estar la pasada edición d'o Viñarock. A beluna d'as bandas las viyeba por primer vegada. D'atras, me sé lo suyo setlist de corazón. D'atras que va viyer, no en charro porque no bi ha cosa que decir, u porque me deixoron fredo, u porque iba masiau zorro.

Antimás, aproveito pa charrar d'a programación festivalera d'iste verano aragonés, que ye buena, abundant y variada. Bien de mosica pa un mes de muito bailar y cantar. Aspero que tos faiga goyo y que me deixetz en los comentarios las vuestras opinions, sucherencias, faltadas, y lo que calga.