miércoles, 28 de octubre de 2015

En leyendo... 100 razones por las que deje de ser español

De casualidat me trobé con iste libro en A Flama fa anyos. Belun lo heba deixau ixublidau y de cabo ta quan me leyeba bell troz. Ye tot un tratau sobre a historia d'Euskal Herria dende una anvista de tot subchectiva, la de l'autor, qui reconta como ha viviu y vive suya identidat nacional. O libro no tien pierde, encara que, como con totz os libros, tienga pasaches más u menos afortunaus. L'estilo d'escritura, antimás, ye bien ameno fendo-lo de muit buen leyer y, pa forro de bota, os capitols son curtetz y muito independients. Un libro ideyal ta leyer-ne un trocet cada nueit. Como con tot lo de Txalaparta, ye de mal trobar si no yes socia. Yo me lo pillé en Pamplona aprofeitando que i pasaba, pero regular que La Pantera rossa te lo puet trayer. Iste ye un d'os trozos que más goyo me fació.

Agora levamos quasi un sieglo dando-le vueltas o dreito d'autodeterminación. Ye dificil que un colonizador accepte que os pueblos que coloniza se puedan autodeterminar. Y t'escamalla fer poders ta cambiar as suyas estructuras politicas ta que admita as nuestra demandas. Siempre se prebó y siempre se fracasó. Ye muito más eficaz y satisfactorio declarar-se ubiertament independentista, y imposar a soberanía por a vía d'os feitos dica an que podamos.

A dengún no imos a contrimostrar que somos un pueblo y una nación fendo agudos analis sobre nacions y nacionalidatz, sino comportando-nos como tal. con a praxis. Nomás amostrando-nos y comportando-nos firmement conseguiremos contrimostrar que aquí bi ha una nación y un problema nacional. O treballo y a luita decidirá que seremos en o futuro, si una nación vasca u, por contra, espanyols y franceses, romanizaus. Diz Joxe Azurmendi que tampoco no podemos estar siempre fendo chirar a noria d'a Historia. Ye cierto que quan as personas prenen conciencia d'o suyo pasau prenen conciencia d'a suya identidat, pero hemos feito masiada historia ta conceder-nos un pasau millor, y lo que le cal a Euskal Herria ye un futuro millor. Encara que os vascos no hesenos teniu Estau de Navarra, ni Fueros, ni Dreito, ni Arbol de Gernika, ni carlismo, ni aranismo, sería lo mesmo. No imos ent'o pasau sino ent'o futuro. Ye urchent a independencia no porque os mios lolos perdioron l'euskera en o sieglo XIX, sino porque os mios fillos, y mils como ells, en o preto d'o sieglo XXI, no pueden estudiar en a suya lengua lo que deseyan. Ye urchent a independencia porque en o nuestro país tenemos prous vimbres pa fer a sociedat más democratica, más culta, más sociable, más eficaz y más participe d'a diversidat d'a planeta, que la que nos depara la dependencia. Más encara, porque a independencia ye tamién a millor favor que le podemos fer a los amigos espanyols que quieren lo mesmo pa o país suyo. QUe son fartos d'un Estau más enradigau en a Inquisición y o militarismo, que en o Renaiximiento y a Ilustración. Un Estau - garchola, an que siempre vencioron os mesmos espadons, as mesmas clases, os mesmo reis, os mesmos vispes. Garra garcholer puet estar libre. A nuestra liberación será la suya.


Y prou de considerar a os pueblos como propiedat d'os Estaus, en cuenta de considerar a l'Estau como un instrumento a o servicio d'os pueblos, modificable y remodelable seguntes as aspiracions humanas. Prou de ascuitar que toda reivindicación de independencia, tot fer dubdar d'as mugas estatals, ye qualcosa utopica, mesmo sacrilega. S'entivocoron os filosofos d'o sieglo XVIII: luen d'haber feito desapareixer lo sagrau, a nuestra epoca no ha feito que trasladar-lo d'a esfera metafisica a la politica. En un mundo que se diz racionalista y razionalizau, l'Estau ha concentrau sobre sí tot lo potencial intelectual y afectivo que antes más se artibuyiba a las relichions. Y manimenos, cosa no bi ha más mutant que as mugas d'os Estaus, y más en os tiempos que corren. Ixa ye a qüestion: soberanía u dependencia, O millor dito: democracía sí u democracía no. No bi ha mayor apolochía d'a violencia como recurso politico que viyer a la comunidat internacional reconoixer, quasi de camín, a tot Estau que imposa la suya independencia por a vía d'as armnas, entre que niegan o dreito a decidir a os pueblos que lo demandan democraticament. Tienen miedo a las urnas. Les fa espanto a democracia.

domingo, 25 de octubre de 2015

Esperanzah World Music Festival (2). Organización y entorno

Una d'as performances que se facio
Si l'atro diya charraba d'os conciertos d'o Esperanzah World Music Festival, hue me toca charrar de toda la resta de afers. Dende a organización dica las anecdotas u l'entorno, o cabo de semana cundió prou.

En viyer o perfil hippie d'o festival, a verdat ye que nos feba una mica de miedo que a organización fuese un caos. Ta forro de bota, ibanos chustetas chustetas de tiempo y caleba acreditar-se ta dentrar en a zona d'acampada. Manimenos nos trobemos con tot lo contrario: una organización sobrebuena en quasi tot. De ringleras, pocas en faciemos, y las que faciemos no nos levoron guaire rato. 

A zona d'acampada yera en o Parc Nou, an que tamién yera o cletau d'o festival. Un parque plen d'arbols con firme follarasca, asinas que ni nos calió mirar por a on saldría o sol. Nomás o parque ya mereixe de fer-se-ie una gambadeta si andatz cerqueta. Antimás, en dentrar ta l'acampada t'acreditar-nos nos trobemos con un cartel con as normas d'o camping, incluyida una anti-caparras, que no permitiba de fer rudio dimpués d'as quatre. Dimpués en charraré, pero a intención yera buena. As plazas d'acampada yeran amugadas y creyebanos que ibanos a estar más pretas que ta qué. Pero, u heban calculau muit mal u muit bien, porque bi heba espacio por demás ta todas. 

Ya sabetz que lo d'o pichar ye una d'as mias basemias (puetz leyer sobre ixo aqui y aqui), y que me carranyo muito quan os escusaus son pocos u mal chestionaus. Tot lo contrario que en iste festival. Pichaders de piet y de gabina a trompicuesco y bien situaus. Escoscaus a soben y mesmo con papel hichienico dica bien prencipiada la tarde. Tot un eixemplo que empachó que a chent improvisase pichaders por un parque repoliu.

Antiparte d'os conciertos, que yeran os actos principals d'o festival, Esperanzah estió tamién una mena de feria d'o cooperativismo y a solidaridat. Toda la parte d'a virolla yera d'intepresas d'economía alternativa, igual como muitos d'os puestos de artesanía u asociacions que bi heba en o recinto. De maitins se feban actividatz ta ninos y bell debat, u bella actuación. Como gosa de pasar en istos ambients, a carga de superstición y relichiosidat new age veniba de man d'un taller de meditación, muito cerqueta d'un puesto que vendeba orgonitas. Siempre me preguntaré porqué s'encerrinan en fer istas fateras y, lo pior, por qué tienen tantas seguidoras. Afortunadament, pasé por o taller de meditación y no plegaba a la vintena de personas... pero astí yeran.

Me sorprendió a variedat de chent que bi heba y a cantidat de lenguas que se i parlaban. Nomás entre que metebanos a tienda de campanya ya podié sentir castellano, catalán, euskera, alemán y francés. D'entre o publico muita hippie, prou que sí, pero tamién indepes catalans, chent con sinyals d'Euskal presoak, bell punk, bell rapero, y asinas asinas... y un gran porcentache de mullers, cal decir.


A parte negativa la metió o debantdito caparra d'acampada. En ista ocasión más gabacho que de cutio. Como he dito antes, en l'acampada no se podeba fer rudio dimpués d'a quatre. A primer nueit estió perfecta. Bell ababol fació bell rudio, as encargadas d'o camping (tot voluntariau) le'n dicioron, se calló y todas dormiemos de bitibomba. Manimenos a segunda nueit, as encargadas no i estioron. Os caparras aprofeitoron ta drogar-se bien drogaus y fer o caparra. Ye decir, encargar-se de que toda l'acampada nos enterasenos d'o guays que yeran. Chilando de propio ta dispertar a la chent, metendo mosica a tot estrús, presumindo de que l'heban tocau o culo a una en un pogo y asinas asinas. Uns farutes gabachos que habioron d'asperar a que papa encargau no i estase ta poder estar dolents. Fastio no, lo venient. A sola recompensa que tenié, estió a de viyer-les de maitin posaus en as suyas sillas mirando-se enta l'infinito en no poder dormir d'o pasote que levaban. Aspero que se estalapizasen con l'auto de tornada ta casa suya.

Ya difuera d'o que estió lo festival, a redolada nos trayó bella cosa bien pincha. O lugar, El Prat de Llobregat no ye guaire poliu. O catalán yera quasi inexistent entre a chent que i viviba y bi heba más sinyals d'Andalucía que de Catalunya (ya no digo ni estelades). Viyemos quantas personas con cardelinas engarcholadas en unas gabias prou chiquetas. Encara nos femos cruces d'a on veniba ixa mena de moda. Mesmo viyemos tres hombres aturaus debant d'una d'ixas gabias, mirando-se fito-fito a la cardelina. No sé si asperaban que ponese bell uego u que prencipiase a cantar La Traviatta. Sin sangre en a pocha.

Manimenos, en o mesmo termino municipal bi ha cosas intresants. L'aeropuerto de El Prat define muito a vida d'a redolada. Por ixo, y en estar prou cerca d'o delta, a Placha de El Prat ye a saber que gran, repolida y sin edificios arredol. A un canto la mar y a l'atro una selva de pins. Arrienda placha ta estar-te-ie, fer una gambada u lo que sía. A o canto d'a placha ye o delta d'o riu Llobregat y, como totz os deltas, ye un puesto sobrebueno t'a ornitolochía. Estiemos en información ta conoixer as rutas que bi heba y nos trobemos con información a sobrefaixo sobre cursas ornitolochicas u de naturaleza cheneral. Bi'n heba mesmo d'especializadas en limicolas, marinas, etc... No i faciemos que una gambadeta pues yeranos escruixinadas d'a nueit d'antes, pero en ixe ratet ya nos vagó de viyer un bernat pescataire (Alcedo Atthis), que mesmo se posó un ratet y se ficó en l'augua ta pesacar. Tamién viyemos un buzo (Podiceps cristatus) que s'estió firme rato nadando en una d'as basas que bi heba.


Entre que te fas a gambada por o delta, yes sentindo y viyendo terne que terne os avions acercando-se a l'aeropuerto a bells pocos metros de tu. Ye prou curioso de viyer-los tant cerca, y  mesmo han feito un chiquet parque con bancos de piedra ta posar-te-ie y viyer-los con comodidat.

Tot en conchunto, tanto o festival, como a redolada, estió una sobrebuena experiencia. Asinas que, ye prou probable que, de borina, u de turismo, tornemos bell diya ta El Prat.

lunes, 19 de octubre de 2015

Esperanzah WMF (I). Cronica d'os conciertos

Manu Chao
Por primer vegada en toda la mia vida, he pasau bell diya de Pilars difuera de Zaragoza. ¿Qual podría estar o motivo ta, por primer vegada, traicionar a ista ciudat, deixar aqui a las amigas y tres diyas de borina? Pues ni más ni menos que tot un festival. O Esperanzah World Music Festival, que cuento que ye o zaguer d'a temporada estivera, y que, a priori, teneba tot un cartel. Asinas que asti va la cronica.

O viernes, en treballar de maitins as dos, pleguemos chustas ta plantar a tienda, fer una uellada a la zona de minchar, cambiar diners, pillar unas biera y ir a tot meter a lo concierto d'Amparo Sánchez. En quatre formatos la he vista ya, y en os quatre me ha pareixiu una gran artista, capable de trasmitir firmes emocions. y de fer-te bailar como quan dengún no se te mira. En tasament una horeta fació cantas actuals y antigas y estiró as orellas a lo festival en estar o solo nombre femenino de tot lo cartel. Contino, La Troba Kung Fu nos fació continar con os bailes, con o suyo curdión que bell diya le pretará fuego. En a horeta radida no le vagó de tocar muitismas d'as cantas que quereba ascuitar, asinas que me quedé con firmes ganas de más.  Fermín Muguruza yera o siguient, en un concierto bien intenso. En durar nomás una hora, no s'estió con experimentos y tiró de clasicos. Sentir "En la linea del frente" en chaponés, u piezas como Kolore Bizia u Hay algo aquí que va mal, chunto a bailables como Big Benat u Inkomunikazioa estió tot un luxo. Muguruza contina cerenyo, ¡y cómo!


Amparo Sanchez
O plato fuerte d'a nueit veniba contino. Si ya en Muguruza se notaba que plegaba prou más chent, en Manu Chao dreitament ni se i culliba. Un flumen de hippies s'arrocloron en prencipiar un concierto de bellas tres horas. Y encara que estió un conciertazo, ixo no lo puede dubdas dengún, s'estendilló masiau en a mia opinión. Tot lo curto que se m'heban feito os tres anteriors, se me fació de largo iste. En parte por o mesmo rollo que leva, repetindo terne que terne as frases clasicas suyas, y en parte porque tanto pogo sin biera me deixó meyo deshidratau. A resta de collas, Amparo, La Troba y os Dubioza, pasoron por o scenario ta fer-ie bella colaboración, pero las d'a fin, con Fermín cantando-se Dub Manifest, Sarri Sarri y Gora Herria, estioron una graniza borina. Pena d'haber-las visto dende luen, porque no adubibanos ya.

Dubioza Kolektiv, a siguient colla, no fació burro falso. Una colla que conoixié de casualidat en iste Viña Rock y que en disco no suenan ni la metat que en directo. Si tenetz a oportunidat de viyer-los en directo, no la malmetatz!

O sabado prometeba muito, pero o perfil de collas yera de tot diferent. D'un sonius y uns mensaches más buenrollistas y hippies, se pasaba a los sonius más rapers y letras más politiqueras (en o buen sentiu d'a parola) de Zoo, Aspencat u Los Chikos del Maiz. Ubrioron a tarde Bitxe, una colla que yera "o cupo local" como ells mesmos se definioron, seguius de Santo Machango, colla canaria con un soniu muito funk y como una scenografía muito buena. Pero, sentindo-lo muito por ells, lo que querebanos yera que prencipiase Aspencat. O nuevo disco suena de pistón, y en directo no ye menos. As nuevas cantas quedoron tant potents sobre o scenario como as antigas. Himnos como Naixen primaveres, Antimateria u Queden matinades nos facioron blincar dica quedar-nos sin chenullos. Atra vegada que nos quedemos con muitas ganas de más. A Aspencat nomás los he vistos en festivals y ya m'agana de poder disfrutar-los en un formato más largo.


Bitxe

Zoo yera o concierto, ta yo, más asperau d'o festival. Tasament lo heba puesto viyer un quarto d'hora en o Viña y o solo disco que tienen publicau me pareixe de lo millor que s'ha gravau en zagueras. Igual como Aspencat, no facioron burro falso, ufrindo un concierto muito más bailable d'o que m'hese pensau en primeras. No i falto a colaboración de Los Chikos del Maiz, ni o que ta yo estió un d'os momentos d'o concierto y d'o festival: a versión de Esbarzers de La Gossa Sorda. Encara que ye dificil superar a la orichinal, ta la que no tiengo parolas, Zoo ha conseguiu fer una versión bien pincha y que, en directo, suena memo millor que no pas en a gravación. Si Zoo contina asinas, somos debant d'una colla que ferá historia. Y he teniu a suerte de conoixer-los en o primer disco!

Fartas de blincar, chupidas en sudor, pero goyosas como ninas con chuguetes nuevos, marchemos a fer un bocau y descansar-nos bell rato, que ya nos caleba. A Los Chikos del Maiz los viyemos un ratet de vislai. Prou ta sentir C.O.P.S. y beluna de Riot Propaganda. A cansera, l'alcohol y que Gatillazo tampoco no nos motivaba guaire nos fació revlar y marchemos a dormir quedando-nos (atra vegada) sin viyer a Dremen, lo que me queda pendient.


Aspencat

A valuración d'o festival, cuanto a mosica y conciertos, ye prou buena. M'hese feito goyo más rato t'as collas que me fan más goyo, pero cuento que os fans de Gatillazo y Manu Chao opinarán lo contrario. A sola cosa en contra que puedo decir ye o poco tiempo que bi heba entre colla y colla. Os scenarios yeran prou cerca, pero si querebas simplament fer un pichau y demandar-te una biera, yera quasi imposible de no perder-te una u dos cantas d'a colla siguient. Asinas que si ta l'anyo venient se torna a fer, tos recomiendo muito d'ir-ie. Por os conciertos, prou que sí, pero tamién por atras cosas que'n charraré en que pueda.  




Nota: Ya siento no tener ni fotos ni videos millors, pero yera disfrutando d'o festival.... De videos, en tenetz buena ripa en Youtube, y tos recomiendo de fer-ie una uellada.

viernes, 9 de octubre de 2015

Cronicas pilaristas 2015. Primers "vibras"

Os Pilars son un estau mental. Ixo no cal ni recordar-lo. Siempre bi ha bella aguda que, creyendo que no en heba parau cuenta, me fa notar que porto cachirulo dos diyas antes d'o pregón. Ta yo, os Pilars prencipioron ahiere quan salié de treballar. No me caleba pregón, ni codete, ni penyistas. Ya yera en modo Pilars.

A programación d'estianyo ye parellana a os anteriors. Bell concierto intresant, o cunyarcato instalau en Interpenyas, y as barras / barraques /  txosnas madaleneras an que pillar un capazo no ye una opción, ye lo minimo. De novedatz bi'n ha beluna que m'ha feito contento.

A carpa d'o ternasco d'Aragón ye un d'os puestos que más visito en istos diyas. Dimpués d'as denuncias d'os vecins (m'escusaré adchectivos) l'anyo pasau, y de que bella colla anulase o concierto por as modificacions que les caleba fer en o soniu, a carpa ha feito casa muda t'a ribera. O nuevo puesto me pareixe muitismo millor. Zona trestallada t'as cenas, muito más amplo, no guaire luen d'o centro, bien comunicau y con más ufierta gastronomica. A programación ye, como totz os anyos, de raso aragonesa, y con conciertazos: Los Jaques, 13 Krauss, Azero, Artistas del gremio, Ixera, ....

As periodistas gosan de repetir frases como "con el tradicional pregón empiezan las fiestas del Pilar", pero o "pistoletazo de salida" (ranciofact) ta yo lo meten o "ya tradicional" concierto de Los Gandules en o Ternasco. Ya que agora as tradicions se fan a escape, proposo que en o nuevo reglamento de protocolo de o concello, obligue a las concelleras a ir t'o concierto de Gandules, con banda y tot.

Como de cutio, Los Gandules estioron muit grans. Fueras de bella cazurrada, en a muga con o ranciofactismo, Los Gandules facioron lo que millor saben fer: dar-nos un ratet divertiu y plen de ixautadas pa prencipiar as fiestas. En a carpa no se i culliba. Ye lo bueno de no tener competencia. Por dos horas si fa u no fa, repasoron totz os temazos que les han feito conoixius, y tornoron a redir-se de tot. Guarda que ya soi feito a Los Gandules, que los he visto un ciento de veces, pero contino encarcando-me cada vegada que deixan cantar a o publico. Sentir cientos de garganchons chilando que "A NASA siempre manda codetes que plegan en a luna..." ye d'ixas cosas que no sabes si fer-te-ne a risa en estar gracioso u plorar en estar a sola cosa que podemos meter-nos d'alcuerdo ta fer tanta chent de conchunta. Parabiens a Los Gandules por o concierto y que duren firmes anyos.

L'atra nueva ubicación que me fa a saber que goyo ye la d'o concierto de La Ronda de Boltaña. A la fin tornan t'a Plaza d'o Pilar, an que caldría que tocasen totz os anyos. Nunca no ha teniu garra sentiu tractar a La Ronda como simplament unatra colla más de folk. Nomás cal viyer l'asistencia meya a qualsiquier concierto d'a plaza Sant Felipe, con bell ciento de personas, y contimparar-la con as multitutz que arrocla La Ronda. Feito a viyer-la de vislai, u mesmo dende dezada d'o scenario, quasi se me ferá raro poder ascuitar-las en un buen puesto.

Os zaguers Pilars me facioron una mica de burro falso. Probablement porque ya voi tenendo una edat y as mias amigas tamién. Treballos, responsabilidatz, fillas y todas ixas cosas que te fan recordar que ya no tiengo 20 anyos. Y que en fa muito. Pero una vegada que he asumiu ixo, istos Pilars me dan buena vibra. 

Como de cutio, cuento que lo millor será en as barras d'o vico. As d'o BIC en a plaza d'a Madalena, prou que sí, an que antimás, diz que o sabado a las 22, bi habrá un metecantas rebueno. Pero tamién as comunistas u las d'o bago d'o conello. Astí ye o millor d'os Pilars. Trobar-te con toda la chent que nos visita en istos diyas. Vivir a fiesta en as carreras. Conoixer chent nueva. Bailar y cantar dica l'amaneixida. Capaciar dica apanyar Aragón y dillá. Y tot, prou que sí, en aragonés.



viernes, 2 de octubre de 2015

Andorra y redolada. Tierra de barrenaus 2x01

Fa poco se sentiba en a radio un anuncio, que no m'alcuerdo de qué yera. En ell, un nino yera carranyau porque s'heba fotiu tot lo verano "en o lugar" entre que atro heba iu ta no se an. Puet estar que fuese que parque tematico u bella cosa asinas. Aquell anunció me fació un fastio que pa qué. Yo creixié en Zaragoza, sin que mis pais tenesen lugar, pues tamién yeran d'aquí. Nunca no en conoixié, de "lugar", dica las 14 anyadas. Dimpués conoixié a la mia parella, que ye d'Andorra, y china chana, ixe lugar baixoaragonés esdevenio un poquet tamién en o mio, pero me pena muito a chent que no tien lugar de chiquet u que no en conoixe nunca. Se ye perdendo meyo mundo.

Andorra no ye particularment poliu, ni tien edificios pinchos, ni unas fiestas d'o copon, .... ni falta que fa. Tien, como totz os lugars, o suyo ambient, as suyas particularidatz, a suya idiosincrasia, y todas ixas cosas que "nomás se fan en Andorra" (sustituiga-se Andorra por qualsiquier atro cabo). 

Pero sí que ye verdat que Andorra tien bella coseta intresant ta qui no la conoixe. Ye un d'os lugars d'a ruta d'o tambor y o bombo, una parte d'a cultura y a relichiosidat - espiritualidat aragonesa que cal conoixer, encara que nomás siga ta poder criticar-la. Un debat siempre apasionant o d'a muga entre expresión cultural y expresión relichiosa que prou que concaremos en o programa.

Tien tamién Andorra un sistema economico que ye eixemplo d'o que s'ha feito en muitos atros lugars pero que, ta un de Zaragoza como yo, yera desconoixiu. Dica án puede plegar un "cacicato" u a influyencia que pueda tener una interpresa en un lugar yera bella cosa que no podeba preixinar yo en a mia metropoli. Y ixo que quan plegué en Andorra ya heba conoixiu Xaraba y Figueruelas, que tamién tienen lo suyo...

Como en muitas atras partes de l'Aragón rural, en Andorra y redolada bi ha unas fuertes inquietutz culturals, de cutio ixublidadas por os medios de comunicación grans. Ixas inquietutz, y o treballo terne de bell indichena garrispo fación que, por eixemplo, Chino Chano fuese o primer programa de televisión en aragonés, emitiu fa ya buena cosa d'anyos, en a televisión andorrana. Tamién que se haigan feito en Exulv ya diez edicions d'o festival Carrasca Rock, una gran fiesta d'a redolada, un festival sinyaler en o calendario d'o verano aragonés y tot un eixemplo d'o movimiento cultural y mosical que bi ha en a redolada. No guaire luen, en Alloza, se recupera o dance, dimpués d'anyadas d'albandono.

Tamién o medio ambient ye qüestion de debat en una comarca marcada entre atras cosas por una central termica. Pero no nomás por ixo. A esferra d'o gran fuego de 2009 fació que naixese a plataforma "Nuestros montes no se olvidan", precisament ta que no s'ixublidase ni a redolada cremada, ni os cudiaus que cal que tienga o mont ta que no torne a pasar qualcosa asinas. No guaire luen d'Andorra, ye Auguaviva, ya en l'Aragón catalanoparlant. Un puesto que se concaró a la menaza d'un nuevo entibo absurdo como tantos atros. A zona que quieren afogar sin garra razón lochica, ye un d'os puestos más repolius de tot Aragón y an que auguavivanas y chent de toda la redolada, han pasau firmes ratos buenos de verano.

De tot isto charremos por muito más de dos horas, en un programa que nos deixemos un ciento de cosas por charrar-ne. Talment calga fer-ne unatro, pero por agora, ascuita-te iste aquí, descarga-te-lo y ya sabes que soi asperando as vuestra sucherencias.