sábado, 30 de octubre de 2021

Eslenar-se #Inktober 30

La tarde d’antes, Salvador heba estau a pocas de sacar-se la vida. Nomás la uellada d’o suyo cocho, trista como si endevinase lo que planeaba fer, le privó de meter fin a lo suyo patir. No quereba que Titán s’estase ni un día sin las suyas gambadetas, sin minchar como le caleba, sin las morisquetas que tanto aprecisaba y agradeixeba. Yera lo solo ser que heba estau a lo suyo canto durant los zaguers anyos, sin qüestionar-le ni chuzgar-le, nomás ascuitando los suyos ploros, chemecos y queixas y dando-le la versión de l’amor que un can puet entregar.

Ixe maitín sería la gambadeta zaguera que farían chuntos. De tardes lo levaría con tío Ramón, con un piso gran y tiempo pa atender-lo. Le mentiría decindo-le que nomás yera pa bell día, por un viache que le caleba fer luent. Confiaba en que, dimpués d’a muerte suya lo cudiase, encara que nomás fuese por la memoria d’o suyo sobrin.

Tío Ramón tampoco no l'heba pasau bien. Iba malament antes de que la pasa acabase con lo poco contacto que teneba con la resta d’o mundo. Igual como Salvador. Pa totz dos, la pandemia estió la rematadera, lo zaguer tocho que zarra una cambra a on que yeran atrapaus, que acotola la poqueta luz que encara i entraba. Yera en una foscor d’a on que no se podeba salir ni a tentons. Las paretz a on que s’hese puesto refirmar pareixeban haber dispareixiu con la luz, aluenyadas d’a suya localización orichinal. Ni sisquiá podría decir si yera sobre tierra u flotando en bella mena de vuedo.

Baixó con cudiau las escaleras d’o Centro d’Historias, agarrapizando lo barandau. Titán estiraba fuerte d’a correa. D’abaixo veniba firme sorol. Muito mas que no de cutio. La nieu heba plenau las carreras zaragozanas por primer vegada en decadas. Nomás los lolos remeraban nevazos asinas.

Lo Parque Bruil amaneixeba blanco, ixarpau por una ixarramata de personas y cans que empliban cada metro suyo. Fació uellos. Ya feba tiempo que no veyeba tanta chent chunta. La fredor que engarchola en casa a los zaragozanos durant l’hibierno no pareixeba tener cosa a fer contra la novedat d’a nieu, como si ixa blaquinyosa sustancia fuese un misterio que dengún no s’adubiba a deixar de descubrir. Pero si qualcosa clamó l’atención de Salvador no yera la cantidat de chent, sino las suyas actitutz. Dimpués d’un ciento de meses, u lo menos asinas de largo se le heba feito, lo riso s’endevinaba, de manera cheneralizada, dezaga d’as fastiosas caretas. Qui no en portaba, mas que mas los ninos y los cans, replegaban en los suyos cenyos l’alegría de toda la resta. Se blincaba, se cantaba y se chilaba. La cachimalla, acompanyada d’os suyos pais y mais, s’eslenaba por las chiquetas laderas que feba lo parque. Las bolas de nieu volaban de barra a barra y un exercito de monyacos blancos, con camaletz de brazos, surtiba cada pocos metros.

Soltó a Titán. Cal que no vienga hue la policía a dar mal, se pensó. Suposó que prou empandullo tendrían con lo trafico u los accidents que a fe yeran pasando por una ciudat brenca feita a los plomazos. Igual como muitos atros en lo parque, lo cocho suyo no heba visto nunca la nieu, y correba enchugardiu experimentando todas las nuevas sensacions que desconoixeba y compartindo-las con la resta d’a improvisada canería.

En plegar abaixo vido millor las caras. Con bell vecín no s’heba trobau dende feba meses. Los suyos pocos contactos yeran atros amos de cans con qui gosaban chuntar-se de nueitz. Cada vegada menos, pues la mayoría no le agradaban guaire y prebaba d’esquivar-los.

- ¡Quanto tiempo, Salvador! - sintió dezaga d’ell.

Yera la voz de Natalia, una d’as integrants d’ixa lista de dispareixius que yeran las suyas relacions dende l’estau d’alarma. Reconoixer-la d’atra manera hese estau dificil, entre lo chapeu, la careta y lo bafo, que amagaba dezaga d’as lunetas los suyos uellos. Se las sacó, pa poder veyer-ie, y le amostró lo punyo, en ixe nuevo codigo de saludos que s’heba imposau dende feba bell mes.

- Fa muito tiempo, sí. ¿A on t’amagas?

- En casa, manyo. No puetz ni entrefilar-te la fayena que tenemos las informaticas agora mesmo, con tot iste embolique. No adubimos. Y prou que sí, tot dende casa. Hue ya no m’he adubiu. Rai si lo lunes he de fer bella extra, pero isto no me lo podeba perder. ¿Y tu? ¿Cómo yes pasando toda ista mierda?

Sin estar-ne conscients, empecipioron a caminar. Arredol d’ells, la patacada de vecins seguiba chugarriando. Adultos y ninos, viellos y borches crebaban una rutina que heba esdeveniu masa pesada por masa tiempo. La nieu, como si trayese un lurte, heba arramplau, lo menos por un día, con toda ixa cansera.

- M’ha encantau de veyer-te pero he d’ixopar - dició Natalia dimpués d’una hora - He quedau a fer las diez con la familia. Pero m’has d’acabar de recontar tot, que m’has deixau en candeletas. ¿T’agana de quedar manyana a fer un café?

Salvador dubdó. Manyana no teneba pensau de seguir existindo. Ixe rato, ixa gambadeta sobre la nieu d’o parque, heba estau lo millor momento que remeraba en lo zaguer anyo. Con muita diferencia. Luent, ixafegando por las corridas que s’heba pretau, Titán se lo miraba fito-fito. No sabeba si aguardaba una orden suya, u si le demandaba, canso, que se’n tornasen ta casa. Talment, como la vispra, le deciba en lo suyo particlar luengache de cocho viello, que acceptase lo convite.

- Vale. Quedamos manyana

Salvador viviría, lo menos, un día mas. 

No hay comentarios: