miércoles, 20 de octubre de 2021

Chito #Inktober 20

Yo yera un follet que viviba tranquilo, en la ribera d’a Uerva. Como tantos atros folletz, me feba goyo de tener lo mio chardinet bien cudiau. Cada vegada que veyeba un chito que surtiba de tierra me feba bien contento y empecipiaba a furnir-le de tot lo que aprecisase. Sobre tot, buenas parolas, que asinas ye como medran millor las plantas. Me bambiaba por tot d’a mía chicota selva, a on que heba invertiu horas arrienda, y que yera envidiada, tot cal decir-lo, por buena parte d’o mío vecindau, que se feba uellos con las mías estrucias botanicas.

Dica aquell anyo.

Pa primavera un d’ixos chitos que tantas alegrías me feba acucutó en un cabo d’o chardinet. Yera d’un verde repoliu, muit claret, quasi blanquinyoso, y por cada día medraba con firme rasmia. Dende lo primer minuto le parlé, como le parlaba a todas las mías plantas. Le recontaba cuentos, le daba las noticias d’o día, le explicaba a qui iba a tener de vecins y le cantaba las mías cancions favoritas. Bell día dimpués lo chito prenió forma. Teneba, por primer vegada en lo mío chardín, y en qualsequier d’os que conoixeba yo en ixa parte d’a Uerva, una planta carnivora. Con ixa mena de dients que pareixen filos, y la color rosa magoría d’a boca que fan ganas de laminar-la. A escape paré cuenta de que m’heba saliu una planta charrina. A la edat que la resta quasi ni tartiban, la mía planta carnivora ya deciba las suyas primeras parolas. Basicament, nombre d’insectos - mosquito, chiboso, mosca, forniga - y lo que les aguardaba: “minchar, trusquir, dicherir”. Yera muit elemental. Atras plantas que heba teniu, tot y que heban tardau mas a prencipiar a charrutiar, l’heban feito d’una manera mas artistica; con un soneto, un microrrelato, u lo menos un monologo d’ixos que tant de moda estioron fa anyos.

Sisquiá s’hese quedau con ixe radiu repertorio lexico. Quan empecipió a fer frases mas complexas, de feito, ye quan empecipioron los problemas y descubrié que la mía nueva planta, toda bonica ella, yera en realidat un catenazo. No feba que charrar y charrar. “Hue he cazau un mosquito”, me deciba, y contino veniba toda una explicación de cómo volaba lo mosquito, de si se posó d’ista u d’atra traza sobre ella, de cómo heba zarrau las suyas fuellas agarrapizando a l’insecto, d’o bien que sabeba y asinas-asinas. No s’escusaba ni un detalle de tot lo proceso. En primeras feba como si m’intresase. Por educación que tien uno. Por cada día me costaba mas. Heba de fer un poder realment gran pa no decir-le que se callase un poquet, que disfrutase d’ixe luxo que ye lo silencio y que tantas mosicas amaga.

¿Creyetz que no podeba estar pior? Tos entivocatz. Malas que s’enteró de que yo yera vegano, no deixaba de dar-me ferrete con lo suyo caracter carnivoro. “No sabes lo que te pierdes. Iste maitín m’he minchau un mosquito que yera de pistón. Te va a faltar proteína.” Asinas terne que terne. En enterar-se de que la resta de plantas tampoco no minchaba carne, empecipió a faltar-les. Les deciba que yeran unas minchasols, que s’iban a quedar arguelladas, que asinas cómo iban a medrar. Ya dimpués opinaba de tot. Que si ixe pato se le heba mirau mal, que si un día s’iba a minchar a un humán, que pleve poco, que pleve masa. Nos teneba a totz aturmentaus. Creyó un pozo fosco a lo suyo redol. Las plantas, contra mas cerca yera d’a carnivora, pior creixeban. ¿Cómo iban a medrar?

Un día, desesperau y a pocas de prener la dificil y horrible decisión de quitar-la de tierra, charrín-charrand con un vecín, me proposoron una solución: plantar-le tabaco cerca. Las plantas de tabaco, me dició, son tamién bien cansas. No deixan de charrar que pa tusir. Asinas, s’estarán tot lo día de capazo entre ellas y no tos darán mal a la resta, me dicioron.

Por prebar no perdeba cosa. Planté la simient d’o tabaco. La tierra d’o mio chardín ye bien rica y la tiengo cudiada de firme, asinas que no tardó mica a amaneixer lo primer chito. Antes tusió que charró, pero quan empecipió a fer-lo, tot fue pior. Carni, como s’heba baltizau la planta y Fumi, como baltizó a la nueva, se foteban tot lo día charrando entre ellas, pero de vez, animando-se a faltar a la resta. “Qué mal medras. Se te va a minchar un cuco, Tu, exotica, a veyer si vas a tapar-nos lo sol”. Agora en cuenta d’un problema en teneba dos.

Beluna debió pensar ixo de que si no puetz con l’enemigo, une-te-ie y pocos días dimpués la morfuga que Carni y Fumi heban creyau se trasmitió a unas margaritas, y a unas chicorias dimpués. Qui no entraba en ixa dinamica, se quedaba pansideta, caricacha, buscando tornar-se-ne ta tierra sin prebar de pillar la parte de sol que le tocaba. Lo chardín mío, antes mas envidiau por tot follet d’a ribera, yera agora un espanto de faltadas, de plantas farutes chilando sanseladas que, por cada día, las deciban mas bordes y mas altas.

Nunca no pensé que habría de prener ista decisión. En las decadas que levo tenendo chardín, nunca no heba muerto una planta. Hue, Carni y Fumi, serán desenradigadas, y sisquiá no haiga de seguir con tantas atras que s’han uniu a la causa de malmeter un puesto tant rebonico como yera. Ixo sí que me penaría de tot. Asinas que paratz cuenta con las plantas carnivoras que tos chiten en lo chardín. A la primer fatera que digan, estixeras. 

No hay comentarios: