lunes, 4 de octubre de 2021

Nyudo #Inktober 04

Nunca no me fació goyo la truqueta. Me pareixe una prenda de tot inutil. Odiaba fer-me lo nyudo, totz los maitins, debant d’o espiello, antes d’enganchar. Ni sisquiá se me daba bien. La mayoría d’os días, me l’heba d’esfer y tornar a fer tres u quatre vegadas antes de salir de casa. Dimpués d’a reunión d’o consello d’administración d’a interpresa, quan a la fin me podeba estar solo en lo mio estudiet, me l’afloixaba de camín. Y con tot y con ixo, me seguiba pretando. Creigo que yera qualcosa mental, porque la suau tela d’as truquetas que teneba en ixas envueltas nian s’acercaba t’a piel mía. Garra d’ellas, porque en poseyeba buen fascal. D’elegants, de chuzonas, d’un ciento de colors pa que combinasen, de amplas, de finetas… de toda mena.

Quan me despidié d’o treballo estió la primer cosa que aventé. ¡A cascar-la! Me saqué la truqueta que portiaba y la chité t’a primer papelera que me trobé por la carrera. La resta, ya mas calmau, las levé ta un contenedor d’ixos que les dan la ropa a los pobres. No sé si les fará guaire honra, nunca no he visto un pobre con truqueta, pero que me sé yo, puet estar que las faigan servir pa trapos. U pa quan faigan bella entrevista de treballo.

La baixa por depresión me fació cambiar la vida de tot. Pillé la patacada de diners que empliba la mía cuenta corrient y me merqué, muito mas barato que no m’hese pensau, una cabana en la montanya, quantos animals y tierras pa cautivar. Habié d’aprender-lo tot quasi de zero. Tasament heba visto bella uella quan nos n’ibanos con los companyers a fer trekking. Las verduras me las minchaba con anglucia, que me feban firme goyo, pero dica alavez yera un misterio pa yo cómo arribaban t’o plato mío. No se me dio malament. Creigo que no se me da malament cosa. Tot lo que he feito en la mía vida m’ha saliu acceptablement bien. Las uellas daban corders, l’hortal daba verdura y la vida yera simpla y sin truquetas. Siempre portiando ropas amplas, sin preocupar-me de cómo me veyería Fuleno, que yera d’atras interpresa bien important, u Mengueno que yera conceller y nos podría conseguir un contracto bien laminer.

Pero tener-lo tot, lo menos a nivel teorico, tampoco no te salva d’a depresión. Torné, astí en lo mont, a los ploros sin sentiu, a no reconoixer-me, a perder de tot lo rumbo d’a mía vida, a querer pasar mas rato dormindo que dispierto. Diz que totz somos conectaus y que la naturaleza nos influye igual como le influyimos. Yo no sé si ye pa tanto, pero lo caso ye que las uellas yeran pior y l’hortal no me daba tanta verdura.

Deixé lo lugar. Malvendié la casa, las uellas, las tierras y mesmo un tot-terreno que m’heba mercau. Me’n baixé t’a ciudat unatra vegada. En la interpresa m’asperaban contentos. Lo director cheneral se chuntó con yo personalment, y ixo no lo fa guaire. No le agrada mica lo contacto tant cercano con personas, asinas que gosaba reunir-se por videoconferencia. Que nos trobasenos cara a cara yera sinyaler d’o que se m’estimaban. La mía marcha s’heba notau. En los cinco anyos que heban pasau la interpresa heba deixau d’ingresar a-saber-los diners. Seguiba estando rendible, prou que sí, pero s’empecipiaba a veyer la craba roya de fer fallita. La negociación estió larga. Quereba mas diners, mas capacidat de decisión y bell concieto como un auto d’interpresa d’alta gama. Chusto antes de sinyar, en l’espacio blanco baixo lo mío nombre, recordé una zaguer clausula. “No quiero portar truqueta. Nunca”. Lo directo se’n fació a rialleta. Lo mío cenyo no cambió, transmitindo que no yera una chanza. “Nunca”, repitié. L’acceptó de camín. “Agora los modos s’han relaxau”, me dició, “y muito executivo no en porta”.

La verdat ye que soi l’unico que no en porta. En atros paises sí que ye asinas, y lo d’as truquetas se veye mesmo antigo, demodé. No pas en lo nuestro. Lo caso ye que no he tornau a cayer en la depresión. La vida neorural no yera la respuesta a la mía malotía. Ni lo treballo lo mío problema. No puet estar la truqueta. Sería absurdo que nomás una prenda, por molestosa que siga, me provoque ixa angunia. No sé lo que será, pero hue, aquí, entre que firmo l’ERE que salvará las cuentas d’a interpresa, soi feliz y sin truqueta.

No hay comentarios: