domingo, 17 de octubre de 2021

Tambonazo #Inktober 17

Lo parachoques yera por tierra, a l'atro canto de l'auto. Ell yera posau en un recatillo, rodiau d'os chiquetz trozos de cristal d'as finestretas crebadas. Tot lo morro heba quedau escachau por lo tambonazo. Lo suyo auto nuevo. La brilosa napa de pintura azul metalizau yera agora traviesada por ringleras d'un fiero gris que revelaba la verdadera color d'o material con que yera construyiu. Las luces d'a policía se i reflexaban, manimenos, fendo un espectaclo de luces en lo preto d'a nueit zaragozana. ¿Quánto le costaría la reparación? ¿Podrían apanyar-lo? Tasament teneba dos meses y ya le furtaban lo placer de guiar ixa maquinaza, ixe concieto que por una vegada en la vida s'heba permitiu. Heba habiu de demandar buen credito y s'heba escusau lo seguro a tot risgo porque no le plegaba. “No i hai millor conductor que yo. Si me foi bell ixarringlazo, que cal que no, ya lo iré pagando quan pueda” se pensó.

L'ambulancia ya heba plegau. Certificoron la muerte d'o ciclista. Yera cabolioso que no teneban res a fer. Lo taporon con una d'ixas mantas de color dorada que amaneixeban en las pelis americanas. Dica alavez creyeba que yeran cosa d'o cine nomás, que en la vida real no se feban servir. Prebó de sentir la mesma pena que teneban los enfermers, pero no podeba. En que prebaba de pensar en lo muerto, la ment suya se'n iba ta l'auto. Ta ixe morro escachau y l'arreglo que sería imposible sin haber de demandar que le ixamplasen lo credito. ¿D'a on conseguiría las perras? Miró de tornar t'o calavre. Quereba sentir-se responsable. Los enfermers yeran bien afectaus, tot y estar feitos a trobar-se muertos y ferius y toda mena de desenfins y desgracias. ¿U talment ya sabeban fer a momenaza, fer veyer que les importaba muito lo suyo pacient entre que por adintro repasaban la lista d'a compra u los mandaus que heban de fer en rematar lo turno?

Debeba d'estar ixo. Ell yera una persona sensible. Con muller, un fillo y un can que enamoraba a tot qui lo veyeba. Un retriever rebonico con qui asperaba fer a-saber-los viaches en ixe auto que agora tardaría a tornar a funcionar si ye que nunca lo feba. Paró cuenta d'o cabo de semana. S'heba compromeso a levar a lo fillo y tres amigos mas d'acampada. Habría de buscar qui lo fese. Yera claro que, de tener solución lo zancocho que le heban feito, no sería pa ixe sabado.

Lo viento movió la manta d'o calavre que seguiba chacendo a bell metro d'ell. La capeza se descubrió y como si fuese un zaguer movimiento niervoso, d'ixos que fan los muertos tiempo dimpués d'escrabutar, se chiró enta ell. Ixos dos uellos, immovils como los d'un peix, encara ubiertos, se le clavoron. Miró de trobar fuerzas pa plorar, pa sentir qualcosa por lo ser humán que acababa de matar. La glarima no sentiba la suya clamada. Lo he muerto. He muerto a unatra persona, se repitió, prebando fer-la salir. Que surtise por los costaus d'os suyos uellos que, a diferencia d'os d'o ciclista, sí que esparpellaban. Talment fuese ixuto. U en shock.

Sí, yera ixo. Yera lo shock. No ploraba por lo shock. No sabeba guaire bien lo que yera un shock, pero yera la razón por la que no ploraba. Antimás, no lo heba muerto. S'heba muerto. Probablement no levaría las luces reglamentarias u lo casco u lo que pertocase. No sabeba cómo yera la normativa pa ciclistas porque ell nian sabeba montar en bici, pero a fe que qualcosa sería incumplindo. Ell yera lo millor conductor d'a ciudat. ¡Si mesmo teneba los quince puntos d'o carnet!

“Perdona, s'ha volau la manta” indicó a un d'os enfermers que se lo miró con cenyo duro antes de tornar a meter-le-ne. Se devantó d'o recatillo. Se limpió una miqueta de sangre que teneba en la cella y s'enfiló enta l'auto suyo. L'airbag desinflau cayeba sobre lo posiento. Lo d'o copiloto yera pleno de cristaletz. La pantalla de l'ordenador de a bordo teneba una fensiella de barra a barra. La glarima cayió por lo suyo caixo. Se miró ent'o calavre. Lo menos faría que pareixese que yera por ell.

No hay comentarios: