Parlo d’ixe meme que circula tantismo de «Atro día que no foi servir pa cosa lo minimo común multiplo», en la versión de letras, u «Atro día que no foir servir pa cosa lo complemento predicativo», en a de ciencias. Ista semana m’arribó unatra variant con a flauta dulza que aprendebanos las d’a mía cheneración en l’asignatura de mosica.
Tot son obchecions.
La primer ye la consideración d’os conoiximientos, rai de qué mena, como utils nomás en a mida que tienen una dimensión economica u practica immediata y evident. Ixe pensamiento tan ixemenau de que tot lo que no da diners u aduya a dar-ne, no vale pa res. Clamaz-me romantico u birontón, pero soi d’ixos que creye que lo conoiximiento por sí mesmo ye valioso. Soi d’os que chustifica que se inviertan chanflonadas en investigación teorica, en tirar naus ta l’espacio por muito que aquí nos quede a saber qué conoixer, en entender lo mundo sin haber de buscar aplicacions practicas immediatas. Nunca no sabemos d’a on vendrá la siguient revolución tecnolochica u cientifica. Muitas han saliu d’ixa investigación «pura» u «abstracta» que se suposaba no valer pa res. Y, en tot caso, tot ixe conoiximiento nos aduya a entender millor lo mundo. ¿Que no ye ixo valioso per sé? ¡Cuánto mal ha feito la ideolochía capitalista!
Lo segundo ye lo desprecio a la educación. A sobén sí que femos servir ixe minimo común multiplo, lo complemento predicativo y la flauta dulza en a nuestra vida cutiana de maneras que no en somos conscients. Mesmo si tu no lo fas servir, sí pas atras. Personalment, todas tres habilidaz m’han serviu bella vegada en a vida mía. Lo mcm, a todas horas. Tos recomiendo, como chimnasia mental, abandonar calculadoras y mobils y fer TODAS las cuentas cutianas, con o tozuel. Pero encara que ixe conoiximiento no lo aplicasenos, la manera d’adquirir-lo en la educación obligatoria ye un procedimiento que nos aduya durant toda la resta d’a vida nuestra a adquirir-ne atros d’ixos que sí que consideraz utils. Igual como estudiar una luenga, cualsequier luenga, ye un proceso que fa honra pa ixamplar las astrucias lingüisticas en a luenga propia y amillora l’entendimiento d’as sucesivas que s’aprendan.
Y lo tercer ye un mal d’a nuestra era: la celebración d’a ignorancia que’n charraba Carl Sagan. Ixo que denunciaba Jesús Quintero en o suyo famoso discurso de que «nunca como agora la chent s’heba feito la bamba de no haber-se leyiu un puto libro». Ploro por adintro cada vegada que cualcún diz «ye que soi de ciencias/letras» pa chustificar que no sabe sobre cuestions basicas d’a vida consideradas de l'atro canto d'ixa maldita muga que belún dibuixó entre unas disciplinas y atras. Pareixería que, en trigar l’itinerario en a ESO se chustifica esborrar d’a tuya ment tot lo que sabebas d’as materias de l’atro itinerario. A un matematico ya no de caldrá saber mica d’historia, ni lo mas basico, y de revés. ¿Por qué nos hemos de fer contentas de no saber cosas, de no tener bella competencia en bella materia? Prou que no podemos abracar tot, pero, personalment, tot lo que desconoixco me fa pena u mesmo vergüenya de no saber-ne mas. Por muito que seguntes que arias d’o saber me interesen poco, la zaguer cosa que faría sería presumir d’a mía ignorancia.
Me salió en os rez una humorista que seguiba con ixe ferrete y reinvidicaba, como tantas vegadas he sentiu en a vida cutiana, que en os coles habrían d’ensenyar a fer la declaración d’a renta, que ixo sí que ye util. Seguindo con o suyo pensamiento utilitarista y capitalista, a on que delegas la capacidat de calculo a una app, nunca en a vida mía m’ha feito falta fer la declaración d’a renta. Siempre me la han feita. Mesmo podría firmar lo borrador que me ninvian. La sola cosa que se deixan, toz los anyos, ye la conduta d’o sindicato. Levo toda la vida treballando pa otri y ixa declaración ye de buen fer. No tiengo ni ideya de cómo funciona ixa declaración ni sabría por dó empecipiar si me la hese de fer yo. Y no veigo garra necesidat de que en a ensenyanza obligatoria s’amuestre cómo fer la renta. Pero no, no me’n foi argüelloso, de no saber-lo. Ye una pena y, si nunca me calese fer-la, me suposaría buen entrepuz.
Gracias, profesoras y profesors d’a vida mía, por tot lo que m’amostrez. Por lo minimo común multiplo, por lo complemento predicativo y mesmo por la tortura d’a flauta dulza y lo solfeo que tan mal se me daba. Y a qui me fa la declaración, ya de paso, porque ixe tiempo que me costaría aprender y fer-la, lo puedo adedicar a escribir en o blog.
