lunes, 9 de septiembre de 2024

Lo silencio d'o vrano

Nota: La primer versión d'iste post s'escribió en la mía libreta de vrano, boli sobre papel, lo 9 de chulio de 2024 en Morillo de Galligo (Aragón)

Fa uns días un compa que s’adedica a l’amostranza deciba que en ixos momentos d’o curso (finals de chunyo) i arribaba muit canso. Los zaguers meses de docencia ben d’estar bien furos, por lo que veigo en todas las amigas y conoixidas d’o sector. Deciba iste zagal, con una mica de desaspero, que amenistaba silencio. Que la cachimalla feba masa estrapalucio. Deciba, con voz floixeta, cuasi una mormor, que no deseyaba que una mica de silencio.

En ixo chustament consistiba lo mío primer plan d’o vrano. En buscar lo silencio. En ixa busca amaneixié aquí dende a on que escribo isto, lo camping Armalygal de Morillo de Galligo. Un puesto cerqueta de Zaragoza, troz d’ixe paradiso que ye Aragón, parafraseando a Silvia Cebolla.

Si nos metemos niquitosas, u literals, de silencio, tampoco no n’i hai aquí. Las carcanetas cantan de contino. No deixan de dar ferrete, como las alparceras d’a carrera a on que vivo en Zaragoza cuan las suyas fayenas les dan treugua y aduben a chuntar-se debant de casa mía. I hai ninos tamién, que, por muito educaus que sigan y por muito que tasament s’esten en lo camping porque tienen plans millors, son ninos, y los ninos fan rudio y cuento que ye bien que en faigan. Tamién i hai autos, claro. Porque en la nuestra sociedat siempre i hai autos. Tot y que, aquí, poquez y cuasi siempre aturaus. Belún mesmo electrico, que fa ixe sorollet cuasi imperceptible y diferent d’os de combustión que por cada día pareixen mas antigallas. D’aquí a no guaire en serán, d’antigallas, tanto como los carros de caballos u las casetes y amaneixerá bel carnuz que los reivindique.

No ye silencio sensu stricto lo que miro. Fuigo, barrunto que igual que ixe compa que’n charraba antes, d’o rudio en lo sentiu comunicativo, d’as interferencias. D’ixas que tiengo adintro, que a sobén m’empachan de poder decidir qué ye lo que quiero fer. D’ixas que no me permiten charrar con yo mesmo, preguntar-me cuals son los míos deseyos, t’a ón quiero ir, cómo, con quí. D’as que no me deixan conoixer-me, cuestionar-me cómo me va la vida, si ye tot bien u aceptable, que no ye poco, u me soi aconortando u b’habe que yera tot un zancocho y no heba puesto parar-ne cuenta.

No sé si ixe compa me leye pero creigo que lo rudio no lo feba lo suyo alumnau. Que sisquiá yera silencio lo que miraba. U no nomás silencio. Que lo que el y yo querebanos yera fer callar por un tiempo a los chefes y chefas que nos dan mal toz los días, a lo cunyadamen faixista encarranyau por l’amnistía, la Begoña, los mena-vampiros de l’IRA u ves-te-ne tu a saber qué invento. Quereba, por uns días, deixar d’estar-se en los rez, limpio producir, limpio consumir contenius. Que lo catatico mobil fese honra nomás pa saber l’horario d’a cafetería, l’orache de manyana y pa preguntar-le a ixe colega que tiens abandonau que cómo le va y mentir-le churando-le que d’iste vrano no pasa que t’acercas a visitar-lo.

No sé tu, compa, pero a yo m’ha funcionau. Levo tasament 24 horas aquí. Leyer, escribir, una mica d’esporte y poco mas. Y charrutiar con yo, que igual como a lo colega ixe que iste vrano a fe que visito, me teneba muit abandonau.

No hay comentarios: