domingo, 25 de agosto de 2024

Vrano desconectau

Un d'os  obchetivos que me proposé pa iste vrano estió desenchegar-me, en la mida d'o posible, d'a tecnolochía. No pas como un nuevo dogma en la mía relichión personal ni como cualque churamento sagrau, simplament no estar-ne tot lo día pendient. Ni de rez ni de l'actualidat ni de res. Una uelladeta de cabo ta cuan y prou.

Ixo incluyiba l'actividat publica y mesmo la privada. No quereba mirar-me Whatsapp terne que terne, ni compartir-ie los reels que me fesen gracia ni comentar noticias u eventos nian reaccionar con lo didet entalto a lo que me decisen.

En iste curso 23/24 paré cuenta de que teneba una miqueta d'adicción a lo mobil. Me sentiba como cuan fumaba que, siempre que podeba, heba de fer-lo como si isen a verdar-lo u si bel contorniello m'ise a privar de poder fumarriar a saber qué rato. Lo feba tamién por un poquet d'ansiedat social  que veniba sentindo en lo segundo trimestre y que va acabar en una mini-crisi pa cabo de chulio. Cosa d'importancia pero barrunto d'un problema que podeba creixer.

Asinas que, como qui me seguiz habrez puesto comprebar, la mía actividat estivera ha estau radida de  tot. Bel par de videos en TikTok sobre l'Aplec dels Ports y lo nuestro viache en bici por la Vía Verda de Val de Zafán, y prou.

Pa cerca d'a Virchen, ya andaba meyo curau. Zero ansiedat social, lo mobil en modo avión la metat d'o día y yo disfrutando d'o present.  Ixo con que tanto ferrete dan las psicologas. Ahiere, en ixe disfrute, pasemos d'o codetazo que feba empecipiar las fiestas de Zarautz y marchemos a fer una cursa por Pagoeta, un puesto rebonico, pleno de vida, a on que la color verda lo imple tot y entiendes por qué las vascas aman tanto lo suyo país. 

De tornada, ya en lo camping, Tamara me pasó beluna d'as fotos que heba feito por lo camín. En una, i amaneixeba yo, rodiau d'arbols d'ixos que nunca no acaban, pingaus dica lo ciel. Yera en lo bel meyo d'o camín, en buena postura, riso majo y sin que se me notase guaire la pancha de cuaranteno. Por una vegada no feba momos ni saliba con los uellos zarraus. Una foto de diez. Cuasi por instinto la ubrié, cambié la dimensions a 1:1 pa fer-la instagrameable, toquitié los libels de contraste, brilo, nitidez, etc, retalle por aquí, retalle por allá y lista pa compartir. "Afegir titol", me demandó la app (tiengo lo mobil en catalán). ¿Qué le meto? Que me sé yo: "desconectando". Y en ixe inte, un segundo antes de dar-le a ninviar, bel electrón cambió de napa u cualcosa pasó que me fació parar-ne cuenta. Dimpués de semanas de desconexión real, un momentet de relax, un despiste de no res y la mecanica aprendida en los zaguers anyos actua cuasi como un imperativo biolochico. "He de fer veyer lo feliz que soi. He de creyar conteniu. He de dar de minchar a los putos algoritmos". Preté lo trianglet que indica t'a cucha. "Recula amigo. No pasa res porque la chent no sepa a ón yes, ni qué fas, lo que has minchau u l'actividat superinteresant que te ye cambiando la vida", me dicié. Desconectar no ye ir t'o mont y fer-te-ne la bamba malas que arribas ta bel cabo con cobertura.

Reconectaré, deixaré d'escribir en libreta, compartiré estaus de WhatsApp, alimentaré a l'algoritmo y daré muito ferrete, dica fer-me canso, dica sentir ixe "joer, Carlos, que no aturas", que, en lo fundo, tanto goyo me fa y tanto m'imple l'ego. Prou que lo faré, Si leyes isto, ye que ya lo soi fendo, de feito. La vida en 2024 ye asinas, cal asumir-lo, y mas encara pa los apasionaus d'a comunicación como yo.

Pero, ixo sí, iste vrano m'ha feito firme honra pa fer-me a vivir sin mobil, sin angunias, sin quefers tecnolochicos autoimposaus. Ha estau una experiencia tan satisfactoria que a fe que a l'atro anyo lo faré y mesmo en un grau mayor. Prebaz-lo, si no lo hez feito ya.

Addenda: La primer versión d'iste post s'escribió en la mía libreta de vrano, boli sobre papel, lo 15 d'agosto de 2024 en Zarautz (Euskal Herria).