jueves, 19 de octubre de 2023

Individualismo, d'Extremoduro a Suu

No quiero ser como tú” chilaba Robe, lo cantaire de Extremoduro en lo concierto que gravoron en 1997 y que s’acabó editanto baixo lo titol “Iros todos a tomar por culo”. Qui lo ascuitabanos en aquellas envueltas coriabanos a tot estrús. Personalment me lo preneba como un chilo contra tot lo que no quereba estar u esdevenir, contra ixos burgueses con truqueta que representaban tot lo que odiaba en la mía adolescencia. Yo nunca no sería asinas. En ixe mesmo disco sonaba tamién “Ama, ama, ama y ensancha el alma”, a on que lo deixaba bien claro: “Prefiero ser un indio que un importante abogado”.

No quiero ser como tú”. “Ni como nadie”, anyadiba en ixa versión. En fación chambretas. Poco dimpués insistiba sobre ixa ideya d’individualidat extrema titulando un disco “Yo, minoría absoluta”. Feba asinas, intencionadament u no, un clamamiento a l’individualismo, a la negación d’as identidaz colectivas. Un pensamiento que me pienso chupió a la nuestra cheneración muito mas que no nos pensamos. Ixe individualismo ye un d’os piors mals d’as sociedaz y no tiengo guaire claro si va a mas u lo siento asinas por ixe aviellar-se que te leva a creyer que las chovens d’agora lo fan tot pior que no antes.

Todas somos unicas. Creigo que ixo ye una evidencia, ya dende la mesma envista biolochica, que nos fa a todas diferents, pero tamién dende las culturals y socials. De vez, todas somos muito menos unicas que no nos pensamos. Y muito menos que no querríanos. Compartimos un ciento de cosas con tot qui tenemos arredol. Nomás si femos a-saber-la ficancia en las pocas cosetas que nos ne diferencian ye cuan prenemos conciencia d’a nuestra unicidat. Precisament fer ficancia en ixo, en lo que nos diferencia y no en lo que compartimos, ye lo que trenca a sobén los vinclos de solidaridat con atras personas que fan parte d’as nuestras identidaz colectivas.

En lo suyo libro Walkaway, Cory Doctorow, (resenya aquí) entre atros muitos temas charra d’ixe individualismo como un d’os gran problemas d’a sociedat que los protagonistas quieren deixar dezaga. En la suya novela, un grupo de chent por cada día mas numbrosos, clamaus los caminants, construyen un sistema alternativo y diferent a “pordefecto” como le dicen a lo capitalismo extremo a on que viven. Doctorow fabla d’as personas que se fan la bamba d’estar unicas como los flocos de nieu especials. Lo fan en cuantas ocasions, como en ista:

Tot lo mundo charraba d’os flocos de nieu especials y yera la mena de comentario que suposaba una faltada cuan veniba d’un desconoixiu, pero no pas si lo deciba un amigo. S’entendeba que no amenistabas estar un floco de nieu especial porque la realidat obchetiva yera que, por muit important que fueses pa tu mesma y pa las personas mas cercanas yera poco prebable que cosa d’o que feses fuese insustituyible. En que te considerabas un floco de nieu especial t’enfilabas enta l’autoenganyo de que habrías de tener mas que no garra atra persona pues la tuya condición de floco de nieu lo exichiba. Si bi heba cosa que yera de tot difuera de onda entre los caminants, yera l’autoenganyo.

Focalizar-nos en lo común ye un d’os quefers pendients d’a izquierda alternativa u como le queramos decir. Y en cheneral de cualsequier persona que no quiera cayer en la trampa capitalista de creyer que mereixe mas que no atras y que la resta no son que rivals por recursos.

Una miqueta d’humildat - no trafucar con subestimación - nos faría muita honra. Como he dito antes, no sé si las cheneracions d’agora son mas individualistas que las d’antes - ¿bella sociologa que m’aduye? - pero sí d’una canción que, cuento que sin intención, va en contra de tot ixe sentimiento “no soi como tu ni como dengún”. Suu, una d’as cantaires mas naif que conoixco, le canta a sobén a l’amor y a las relacions personals. En lo disco Ventura, de 2020, incluye la suya canción “No eres tan especial”, a on que le diz a un amigo: “no yes tant especial / conoixco a muitos mas que son de tot igual / Estar como la resta ye la tuya sola especialidat”.

Vivimos rodiadas de flocos de nieu especials, que niegan tener identidaz coletivas, que se fan a bamba de no fer parte de garra organización, que son “ciudadanas d’o mundo”, que piensan “de manera libre”, que no les manipoleya dengún y que tienen referents culturals que creyen superunderground. Cada vegada que en veigo a un d’ixos, la mía vesant pesimista piensa en lo fracaso cultural d’a izquierda. La positiva, la chuzona, se’n fa la mofla y canturreya “no, no eres tan especial”.

Iste texto se va locutar en lo programa 10x03 de Tierra de barrenaus radio, fendo sonar las cancions nombradas. Si quiers sentir-lo, puez fer-lo aquí, a partir d'o minuto 8.



No hay comentarios: