miércoles, 7 de septiembre de 2022

Opinions dichitals

Quan estudiaba electronica bi heba dos brancas que, a primer vista, teneban poco a veyer: l’analochica y la dichital. La diferencia mas basica ye en las valors que pueden prener las magnitutz medidas. En dichital tot se mide seguntes dos valors: zero y uno. Asinas que qualsequier atro numero cal construyir-lo a traviés de combinacions d’ixos zeros y unos, que son la representación, en realidat, d’atros parametros como lo voltache. Un valor entre 4 y 5 voltios en un circuito, por eixemplo, representaría un uno, y uno d’entre 0 y 2 voltios un zero. No i hai atras posibilidatz. ON/OFF. Funciona/no funciona. En analochica, manimenos, cada valor tien un resultau diferent. Un eixemplo cutiano serían las luces. Un interruptor “dichital” puet estar activau u no y tendremos luz u no en tendremos. Un “analochico” sería una d’ixas ruedetas que fan que la luz d’a lampa tienga mayor u menor intensidat. I hai infinitos valors entre la “luz total” y la “foscor total”. Ya podetz entrefilar-tos que ye mas embolicau que isto, pero cuento que la explicación ye prou pa la intención d’o post.

Quan se diz que vivimos en una sociedat dichital se gosa fer referencia a la cantidat de cataticos que fan servir la electronica dichital y la informatica en la nuestra vida cutiana. Pero antimás creigo que tamién nos hemos creyau una sociedat dichital quanto a la manera d’opinar de quasi tot: con zeros y unos, sin toda la infinitidat de valors que i hai entre ixos dos numeros.

En zagueras nomás se puet amar u odiar lo que siga. No puetz estar-te indiferent. No te puet fer simplament una mica de goyo, u creyer que tien cosas buenas y malas. Isto s’aplica en politica, prou que sí, pero tamién en qualsequier atro campo: cultura, aficions, moda…

Un comercial, quan nos daba la maldita enqüesta de satisfacción que imposan agora las interpresas, nos avisaba a escuchetes de que nomás valeba lo 9 y lo 10 como “bien” y que toda la resta de notas yeran “mal” y no cobraría no se qué plus. Describe perfectament la dichitalización social que en charro, en pasar d’ixa escala mas cercana a l’analochica - encara que no pas sensu stricto - a la binaria.

En electronica i hai circuitos que responden a l’inte a l’estimulo d’entrada. Malas que s’activa una tecla, por eixemplo, s’enchega la luz. N’i hai d’atros que van a moniquet. En ixos, la luz iría puyando la suya intensidat poquet a poquet dica plegar en la valor final que se deseya. Ista sociedat dichital, en iste sentiu, tien tendencia a estar d’os primers.

Asinas que malas que se publica la zaguer canción d’o grupo de moda, amaneixe lo trailer d’a siguient serie de l’anyo, s’informa d’a mida politica que siga… de camín totz hemos de estar en lo zero u l’uno. A l’inte y sin pasar por garra valor meyo. Sin tiempo pa poder analisar con calma lo que i hai u puet haber-ie de bueno y de malo.

Amo y odeo cosas. Prou que sí. Soi una persona muit apasionada y quan bella cosa m’emociona, pa bien u pa mal, me hooliganizo una miqueta, he de reconoixer-lo. Tampoco no me pienso que siga malo. De feito, tiengo tendencia a desconfiar d’as personas mielsudas. Pero chunto a ixas pasions y opinions radicals, en convive una patacada d’atras que traviesan totz ixos valors meyos. De muitas novedatz tardo a saber qué tiempo en formar-me una ideya, habendo de pensar-ie, repensar-ie y remugar las suyas virtutz y defectos. Y en veyendo las opinions d’otri, i hai vegadas que cambeo d’opinión. Porque sí, ixo ye posible y mesmo sano. No entiendo que bi haiga tanta chent que siempre, tot y a l’inte, le pareixca u una choya u una mierda.

Sí que ye verdat que tamién en ista sociedat dichital i hai una tercera valor antiparte d’o zero y l’uno, d’o fav y lo hate: lo meh. Ixa expresión popularizada pa expresar que una cosa ni t’emociona ni t’encarranya, ni fredor ni calor. Ixos mehs tienen lo problema de condensar tot lo rango d’opinions intermeyas, pero la virtut de dar una salida a ixe maniqueismo tant ixemenau. Asinas que a yo, como expresión, lo meh me pareixe una mica meh.

Una vegada mas me pareixe un problema derivau d’a velocidat que nos exiche iste sieglo XXI. Si tardamos en opinar d’una cosa, quan lo faigamos no i habrá dengún a qui le importe un sacre. No pasa - u no habría de pasar - cosa por reconoixer que no s’ha teniu tiempo pa formar-se una opinión. No se nos habría de demandar de camín un chuicio global sobre lo que tien virtutz y defectos. 

Iste post se puet chuzgar baixo muitos parametros. En tres segundos y sin releyer, ¿que’n opinatz? Pa yo: meh.

No hay comentarios: