lunes, 23 de agosto de 2021

Euskoaventura ciclista. Cap. 5: Bergara - Zumaia

Salimos de Bergara dimpués d’un buen desayuno. No remero garra mal desayuno, la verdat, en tot lo viache. Nos caleba enerchía, u ixo me digo como sincusa. Por lo camín, poco rato dimpués d’haber empecipiau, preguntamos a un paisano por a ón cal ir t’o siguient lugar. Por astí, por astí, nos sinyala, y charrín-charrand nos recuenta que ell estió policía, “pero de la naval”, aclarindo que no pas de los malos. “Pero hay descarga, eh?” nos avisa. Como no entendemos a qué se refiere, como fatas, le decimos a tot que sí y tiramos entabant. Poco dimpués, con lo plato chicot engranau muito mas tiempo que no querríanos, descubrimos que Deskarga ye lo nombre d’un puerto que lo yayo ixe feba bien en avisar-nos-ne. “Ye bien ixo de l’esporte” nos deciba entre que ixopabanos, abaixo d’o puerto. “Dimpués nos pretaremos buen almuerzo” les respondeba yo. “Ah, lo fetz por ixo, no?”. Alto, en Deskarga, argüelloso d’o sobo, sé que no lo femos por l’almuerzo, pero empecipia a aganar-me.

Dende ixe puerto plegamos en Zumarraga y ya dica Zumaia quasi tot ye bosque. Seguimos lo cauz de l’Urola que da nombre a ista segunda Vía Verda. D’o viache nos hemos aprestau las rutas, los puestos por a on que cal pasar, las conexions entre vías verdas y mil costodias, pero no pas los lugars, los monumentos ni muitas atras cosas que sí que nos miramos quan femos atra mena de turismos. Asinas que quan traviesamos lo santuario de Loiola quasi vulcamos d’a sorpresa. Aquí tienen cauquerré, nos decimos con la uellada Arale y yo, y aturamos un momentet a visitar-lo. Poco rato, que son zarrando ya.

Levaba tot lo día de plever y, como yera de dar, pretó a espurniar. Gotichonas nomas, pero que nos iban chupindo terne que terne. Con la mar en l’horizont, dimpués de traviesar un troz de carretera, arribamos a Zumaia. Ixa nueit decidimos de fer camping pa reorganizar-nos una mica, duchar-nos, lavar ropas y cosas asinas. Ya instalaus, salimos a fer una gambadeta. Nos nos adubimos a estar tant cerca d’a mar y no tocar-la. Astí ye lo flysch, una d’as formacions chenolochicas mas pinchas que he conoixiu. Un puesto bien intresant y rebonico que vale muito la pena visitar y que, pa forro de bota y placer de frikis, estió a on que se facioron a-saber-las scenas de Rocadragón, d’a serie Chuego de Tronos. No m’adubié a fer-me una foto, chenullo por tierra y tocando l’arena, igual como Daenerys en tornar ta casa suya.

A pur d’espurniar, nos hemos chupiu firme, nusatras y las nuestras cosas. Bien se vale que tenemos tienda pa fer mallata. Ye bien lichera, tasament kilo y meyo, disenyada pa cosas asinas. La mercó Arale en un mercau ciclista de segunda man que organizó La Ciclería habe meses. Adintro seremos ixutos, nos pensabanos. La tienda, lochicament, ye bien chicota. Pareixe que nos fiquemos en un atabul, como si totz dos hesenos escrabutau y, por hippies, no nos mereixesenos fusta buena, nomás la simpla tela narancha d’a tienda. Descubrimos, poco tiempo dimpués que, u la tienda deixa pasar lo xirimiri de difuera u, la teoría mas prebabe y a l’atro día confirmada, que la calor d’os nuestros cuerpos fa que l’augua se condense en lo nuestro teito, fendo que nos espurneye baixo teito. Qué alcordanzas de l’Arrebato!

No hay comentarios: