lunes, 13 de abril de 2020

No sotz herois

(Traducción de l'articlo "No sois héroes", de C. Pueyo, publicado en Cierzo Digital lo 12/04/2020. Articlo orichinal en iste vinclo)

Bi habió un consenso automatico en la sociedat quan empecipioron a clamar "herois" a los sanitarios. Se les calificó d'herois porque tot lo mundo sabeba que los treballadors d'a sanidat publica yeran atendendo a los nuestros malaudos en un contexto a on que cal personal, i hai chornadas inhumanas y precariedat de medios, proteccions y material. Sabebanos que, con tot y con ixo, yeran dando lo millor tracto y en ocasions acompanyando a morir a los mayors solos. Pareixe lochico que los que salvan las nuestras vidas, u preban de fer-lo, sigan los herois d'a nuestra sociedat.

Pero de rapiconté amaneixen uns policías que no nomas van buscando l'aplauso sino que agradeixen los aplausos d'as ueito d'a tarde. Te feban ganas de salir por la finestra y decir "perdone, que no le soi aplaudindo a vusté", pero si no en paran cuenta fa pena sacar-le la ilusión. A l'atro dia en la tele tamién belún les clama herois y poco dimpués los videmos por astí con las suyas sirenas aplaudindo-se a sí mesmos. En los suyos retz socials se fan floretas y s'afalagan. Asinas que ye inevitable de pensar ¿Pero que han feito vustés pa proclamar-se herois?

Lo que definiba a un heroi en l'antigüedat yera fer fetas quasi imposibles pa un ser humán corrient y dende Chesucristo, l'heroi ye qui sacrifica la suya vida por la resta. Veigo isto en los sanitarios que se deixan mesmo la salut pa curar u acompanyar a los nuestro malaudos. Y he visto isto en la policía quan s'ha chugau la vida pa aturar a belún d'ixos yihadistas que asesinaban civils por la carrera. Manimenos, no veigo mica heroicidat en meter pinyoras a qui se blinca lo confinamiento, cusirar que no se cometan delitos y, a la finitiva, fer lo treballo policial cutiano d'antes d'a pandemia. Menos heroico encara ye ir con l'himno nacional a tot estrús por los altavoces de l'auto patrulla u fer comedia entre que suena l'Ave María de Hendel mirando l'aplauso d'o vecindau. No nomas no ye heroico sino que banaliza la situación y fa pensar en qué mena de personalidat infantil tien la chent a qui hemos concediu lo monopolio d'a violencia y portar armas. D'os que levan uniforme y pistola, n'asperamos mas seriedat y mas respecto a la pluralidat politica consagrada en la Constitución. Ye cabolioso que no aporta mica tranquilidat conoixer a qué sindicatos policials ultras han dau refirme mayoritario en las suyas eleccions sindicals, tanto policía nacional como local.

Asunto aparte ye que de siempre estió de buen gusto refusar ovacions quan un pensaba que nomás yera fendo lo suyo deber. Isto en tiempo d'o narcisismo brila por la suya ausencia pero lo menos lo hemos visto en sanitarios arrienda. No lo hemos visto encara en ixas collas d'hombres musculosos que van por astí fendo sonar las suyas sirenas como si la ciudat fuese lo suyo patio de recreo. Belún habría de recordar-les que son una institución d'un estau social y democratico de dreito y que como tal han de mantener neutralidat, eficacia, eficiencia y todas ixas cosas que les pertocan.

Ni yes heroi por portar un uniforme ni yes heroi por quedar-te en casa tuya durant la pandemia como preba de decir-te un anuncio d'a tele. "Heroi" habría de reservar-se pa qui de verdat fan un sacrificio por la resta porque si totz somos herois, alavaez dengún no en ye. Pero mesmo millor sería que no calese herois, millor sería fer una inversión historica en sanidat publica pa que los sanitarios no haigan de fer heroicidatz y puedan atender-nos con prous medios.

No hay comentarios: