miércoles, 5 de febrero de 2020

L'auto, como lo tabaco

"Espacio pa aparcar" ye un d'os reclamos publicitarios que mas me clama l'atención. Lo caso ye que, encara que personalment no ye un motivo pa que vaiga ta garra cabo, ya que no goso de fer servir l'auto que pa viachar, funciona de pistón con muita chent. Tiengo arredol a-saber-las personas que no van ta seguntes que puestos si no pueden deixar l'auto bien aparcau. Entre atros, lo mio barrio, a on que ixo ye bien dificil.

Los autos han condicionau tot l'urbanismo d'o zaguer sieglo. Las ciudatz, los barrios y los eixamples s'han disenyau pa la comodidat d'iste medio de locomoción. Buena parte d'os debatz y d'as promesas electorals se centran en la movilidat d'os autos. Mesmo i hai partius que un gran porcentache d'o suyo programa ye una lista de infraestructuras pa l'automobil. Y no me pareixe raro porque condiciona la vida de muitas personas. I hai qui ni se le pasa por lo tozuel fer servir garra atro vehiclo. Ni transporte publico, ni bici ni sisquiá moto.

A los catorce anyos empecipié a fumar. Estié adicto a ixa mierda bells vinte anyos. Me costó a-saber-lo deixar-lo. La salut m'importaba poco. La he tenida alto u baixo buena toda la mía vida tot y tener una mica d'asma. Quanto a los diners, podeba permitir-me-lo. Lo deixé antes d'as grans puyadas de pres y quasi siempre fumaba d'as marcas mas baratas. La motivación mas fuerte que tenié pa deixar-lo estió la dependencia que me provocaba y las limitacions que trayeba: lo feito de no poder estar en seguntes que puestos, u haber de marchar cada bell rato a dar-le a lo vicio; estar siempre pendient de levar tabaco y briquetz y, quan yera de embolicar, papels y boquillas; lo ferrete que me daba lo tozuel quan yera con lo mono y no lo podeba satisfer. A la fin lo deixé y un d'os mas gran goyos que trobé estió sacar-me ixa preocupación de dencima. Ganar autonomía. Podeba estar-me ueito horas en un bar sin salir ni una sola vegada. U veyer-me una cinta entera sin haber de salir t'o balcón u fer minchar fumo a la pobra mía parella. Soi un poquet mas libre.

Si lo carnet de conducir me suposó a-saber-la libertat pa ir de viache sin pender d'o radiu ret d'autobuses y trens que patimos en Aragón, pa mover-me por Zaragoza yera, y ye, bien ineficaz la mas gran parte d'as vegadas. A sobén m'estaba mas tiempo mirando puesto pa aparcar que en lo propio trachecto. Empecipiar a fer servir la bici en la ciudat lo cambió tot pa yo.

Voi de puerta ta puerta, sin guaires problemas de trafico, sin haber de mirar a qué hora arribo t'a on que siga pa que bi haiga puesto a on que aparcar. Si tien bell problema mecanico, puedo simplament candar-la y  fer servir transporte publico u bell vehiclo personal de loguero d'ixos que i hai agora. Mesmo, si tiengo tiempo y lo trachecto lo permite, m'estimo mas d'ir caminando que de qualsiquier atra traza. Muitas d'as mias amistatz que penden tanto de l'auto no sé si paran cuenta d'ixas limitacions. De que por haber trigau una manera de mover-se tienen un determinau numbro de zonas d'a ciudat vedadas de tot. N'i hai que no les queda atra. Que por diferents razons l'auto particular ye la sola manera que tienen de transportar-se. Pero n'i hai de muitas atras que creigo que nian s'han planteyau atra opción. L'auto contina estando hue lo rei, amo y sinyor d'as ciudatz y pa muitas ye inconcebible atra cosa.

Regular que les habrán dito que contamina u que ye caro, igual como yo sabeba lo que me costaba en salut y diners lo tabaco. Pero no sé quánto piensa la chent en l'autonomía perdida por no valurar l'uso d'atra mena de vehiclos. Pa yo la independencia personal ye qualcosa muit important y tot lo que la comprometa en mayor u menor mesura me molesta a-saber-lo. Vivir sin auto, en muitos d'os casos que conoixco, no nomás ye posible. Ye a saber que recomendable pa tener mas libertat.

No hay comentarios: