jueves, 30 de octubre de 2014

"... Y si no te fa goyo, te'n vas"

"Isto ye lo que bi ha, y si no te fa goyo, te'n vas". La de vegadas que m'habré habiu de sentir ista frase u parellanas... Reflexo d'ixa grandisma intolerancia que bi ha tant espardida. Pero tamién de ixa ideya tant fastiosa de que o feito d'estar en mayoría da dreito divino no nomas a imposar as tuyas ideyas, sino a poder antimás forachitar a qui no las comparta.

Asinas, me trobo con que m'han mandau ta Catalunya, quan he charrau de dreitos lingüisticos, ta Venezuela u Cuba, quan charraba de qualsiquier dreito social, u de cambiar o sistema, ta Iran quan charro d'o laicismo u d'o feminismo y asinas asinas.

Ye ixa ideya d'una Espanya a on que nomás existe a posibilidat d'una luenga, una nacionalidat, una cultura, un modelo economico y social, una relichión, etc... a que refuso de tot y una d'as que me leva enta posturas que belun les diz radicals.

Ista mena d'argumentación, por clamar-lo de bella traza, ye terminal. Quan l'individuo u conchunto d'individuos se queda sin garra argumento de verdat ta esfender as suyas opcions u as suyas anvistas sobre o problema que siga siempre se remata en dos opcions: "Isto ye asinas porque siempre ye estau asinas, porque somos mayoría, porque tenemos o poder u por bella combinación d'as tres cosas, y no puetz nian qüestionar-lo, y si no te fa goyo, te'n vas" u "Isto ye asinas porque lo mete en iste papel (Constitución, DNI, Estatutos, Biblia, etc...) y si no te fa goyo te'n vas".

Dende ixe inte ya no se puede razonar con o sucheto u suchetos. Han perdiu a batalla dialectica, pero lo pior no ye que no lo sepan, sino que, por un regular, tienen una ripa de chent aplaudindo l'argumento y chilando "ixo, ixo, que se'n vaigan" y, lochicament, se sienten y se saben ganadors.

Ye tamién una frase dita dende l'autoritarismo. Dende qui sabe que a suya posición ye hechemonica y inquestionable y, alavez, no le cal dar garra explicación más. Tien l'autoridat de decidir qui puede estar-se-ie y qui ha de marchar-ne. Y mesmo ta do ha de marchar.

Os conceptos d'a democracia liberal en l'Estau espanyol fan imposible sisquiá planteyar si as posturas hechemonicas son mayoritarias. O tarabidau constitucional y lo que agora le dicen "casta" nunca no acceptará votar sobre o modelo d'estau u sobre a independencia de bella parte d'o mesmo, igual como no acceptarían una votación sobre a laicidat, porque saben que pueden perder-lo. Entre que no se vote, yes espanyol, en un estau catolico, has de comunicar-te en castellano ta "lo important", has d'asumir o libre mercau, etc... porque lo mete en a Constitución, en o tuyo DNI y porque "si no te fa goyo, te'n vas".

En qualsiquier colectivo humano, dende una asociación cultural, dica un estau, ha d'haber y ye sano que bi haiga, disidencia, diversidat d'opinions y heterocheneidat. Que ixo siga entendiu como un entrepuz ye sinyal d'una gran ignorancia y d'una medrana quasi patolochica a lo debat. Ye lo contrario d'aquello que deciban de "no queremos vencer, queremos convencer".

En os colectivos politicos, socials y culturals d'abantguardia, ista mena d'actitutz habrían d'estar ixublidadas de tot. Son parte d'as "viellas trazas" que, en a mia opinión, l'anticapitalismo habría de refusar de tot. Por desgracia continan fendo-se en bells puestos, contrimostrando que, encara, tot ye por fer.

No hay comentarios: