martes, 29 de noviembre de 2022

Historietas de lunetas

No remero no portar lunetas. Empecipié a fer-las servir con seis anyetz. T’a part d’alavez ya teneba la mía primer dioptría de muitas atras que vendrían a l’arreu, seguntes iba creixendo. Con ixas primeras lunetas vendrían las moflas de qui no en portaba, que en aquellas envueltas yera la mas gran parte d’a clase. Tamién las embotadas, la tipica de quatre-uellos, y belatra que me metió un ababol por unas lunetas en concreto que le pareixeban graciosas. Yo, que soi pacifico de siempre, debié fartar-me-ne bell día y respondié a aquella nueva embotada con una punyada en la fonsera que lo deixó por tierra. No en soi argüelloso, pero lo caso ye que no tornó a meter-me garra embotada.

Portar lunetas estió causa de muitas gromas a lo mío redol en los anyos de colechio. Aquellas antiparras yeran, antimás, a saber qué fieras. Bien aluenyadas d’as lunetas modernetas que vinioron quantos anyos dimpués. Ixas que la montura quasi ni se veyeba. Beluna que nian en teneba, que agafaba los cristals d’un puntico. Las modas, que siempre me sorprenden, han feito que agora i haiga una patacada de chent que fa servir aquells horribles modelos de lunetas, grans, de plastico, visteros, con colors marronas, con monturas que habe anyos nos hesen espantau a qui no nos quedaba atra que portar-las.

Pasar ta l’instituto, antiparte de muitas atras alegrías, fació que a la fin sustituyise las lunetas por lentillas. Ixo suposaba abandonar moflas y embotadas y la comodidat de no levar lo zarrio ixe debant d’os mios uellos. Que antimás, y debiu a la cantidat de dioptrías que ya teneba, empecipiaba a pesar y molestar. Ya siga porque l’abandono d’as lunetas me feba mas bonico a los uellos d’as zagalas, porque teneba mas confianza en yo mesmo u porque, simplament, tocaba por edat, empecipié a tener mas exito con las mesachas que, dica alavez, yera quasi nulo.

A sobén me preguntan por qué no me opero la vista. Soi tant feito a las lunetas y las lentillas que fa muito tiempo que no me suposan garra estorbo. Me las saco y me las meto de manera mecanica, sin pensar-ie. Mesmo en acampadas de festivals, quan torno como un cesto t’a tienda, que quasi no adubo ni a caminar, bella cosa en las partes mas institivas d’o mio cerebro consiguen que deixe bien adrezadas lentillas y lunetas adintro d’o mío neceser, la sola cosa en orden en toda la caotica parte mía d’a nuestra circumstancial casa. Asinas que ixa operación, pa yo y por agora, me pareixe malfurriar diners.

La presbicia, ixa filla de mil diaples, amaneixió en la mía vida en la zaguer revisión medica d’o treballo. “¿Levas lentillas?” me preguntó la medica. Asintié. “Pues las siguients, progresivas”. A la miopía he sumau bella mica d’astigmatismo fa bell par d’anyos. Y agora s’anyadiba ixo, respondendo a la pregunta de porqué heba d’estirar lo brazo pa leyer. Yo, que lo de pentinar canas fa lustros que no m’afecta, torné a sentir-me gran, chaquiento, decadent. Lo mío complexo de Peter Pan fa que me prenga muit malament istos sinyals d’a mía edat. Poco tiempo dimpués d’o diagnostico fue t’a optica. “Ola, m’acaban de decir que tiengo presbicia”, les dicié, asperando que me metesen bell catatico d’ixos que tienen pa medir lo que pertocase. A la pregunta de qué graduación heba de portar, me respondioron “¿Qué anyos tiens?” y descubrié que la presbicia se gradua por edat y no pas por dioptrías, por lo que veigo (u por lo que no). Atro trucazo pa ixa vida de chovenón que no quiero deixar marchar. En salié bien encarranyau. No pas con las opticas, pobrichonas, que facioron muit bien lo treballo suyo. Yera encarranyau con la vida, con haber de tornar a portar lunetas, con fer-me viello, con barruntar totz los mals que m’han d’arribar sí u sí, porque la nuestra biolochía ye asinas. Y pa forro de bota, no me’n puedo queixar, que bien sano soi pa los anyos que tiengo.

Istos días, precisament pa fer-me ixas progresivas, m’ha tocau d’estar-me sin lentillas. Tornar a portar lunetas. I hai muitisma chent que nunca no m’heba visto con lunetas, que nian sabeba que soi un top, que no i veigo sin aduya. ¡Quánto han cambiau las cosas dende ixos anyos de colechio! Las mías lunetas d’agora son bien pinchas, tot cal decir-lo, pero la ripa d’afalagos que m’ha veniu en istos días m’ha feito bien contento. Entre la cachimalla, por lo que veigo y lo que me’n recuentan mais y pais, lo de portar lunetas ye mas ixemenau y normalizau. Ya no i hai “quatre-uellos” en las clases porque, de feito, en muitas aulas, en son mayoría. Qui diz que tot tiempo d’antes mas yera millor, s’entivoca por muitas razons. Pero a fé que, miope, no en ye. Ya nomás manca que se incluigan en la Seguridat Social, que igual que no puedo treballar con una garra trencada, sin lunetas, no puedo ni salir de casa.

No hay comentarios: