martes, 4 de abril de 2017

Un maitin zaragozano

Quan os youtubers locals, os barrenaus d'o palo y o rosario, u os comentaristas de Heraldo te fan planteyar-te deixar la ciudat, ye buena cosa fer alcordanza d'ixa atra Zaragoza que vivo totz os diyas y que tanto amo. A Madalena ye, antimás, un lugarón adintro d'o monstruo zaragozano. Un puesto con a suya propia lochica, diferent d'a resta de vicos  y con dinamicas socials que, pa bien y pa mal, remiten a soben a la ruralidat.

Yera un maitin d'ixos que o sol t'eslucerna en salir de casa. Un abrazo de luz y calor que anuncia ixas poquetas semanas de goyosa primavera que van antes d'o furo y rusient verano zaragozano. As vecinas queremos decidir sobre o nuestro barrio -¡qué loquería! -y nos hebanos convocau pa fer-le un abrazo a la ilesia d'a Madalena. En istos primers diyas de caloreta, os capazos se prolargan. Ya no fa galvana estar-te firme rato de charreta. Encara que a nueit d'antes no s'embolicó, un cafe nunca no ye por demás pa sacar-se as zaguers laganyas. Charrin charrand, se nos pasa la hora d'a convocatoria y os camaras de televisión ya se nos miran, preguntando-se quan podrán hopar t'a siguient noticia. As periodistas siempre atabaladas!

A la fin, beluna pilla o megafono. Nos imos agafando d'as mans. Como lo contacto fisico no me fa guaire goyo, prebo de no aleixar-me d'as personas de mas confianza. Me miro de bislai, y con cansera intelectual, a una que demanda que a ilesia pase d'a superstición catolica a la superstición new age. As vecinas que fan tarde, s'han d'unir a l'abrazo sin o capazo previo. Ya se lo farán dimpués, en o vermut. Femos o fato bell ratet. Nos redimos. Enfortimos, unatro diya, o rete que nos enreliga a todas as madaleneras. A lectura d'o manifiesto reivindica que a ilesia catolica deixe d'arramplar con tot. Tot ixe patrimonio, feito a pur de furtar y explotar fisicament, intelectual y espiritual a tantas y tantas personas. Dito con mas elegancia y millors modos, que pa ixo tenemos buen cudiau.

Acaba l'acto y a mitat d'as presents nos enfilamos ent'a Plaza d'o Pilar. T'a nuestra Plaza d'o Pilar tamién. De todas as zaragozanas. En a Plaza Sant Bruno, l'azoque anima lo maitin d'o domingo. Entre zarrios y quincallas, siempre se i troba bella choya. Ya tiengo un puesto que siempre tien bell libro intresant sobre Aragón. En a pocha, pocas perras. O sabado no estió furo, pero me deixó lasa la cartera. En una d'as caixas d'o puesto, un libro sobre a obra de Asso, escrito por Antonio Peiró. "Qué vale?" pregunto a lo botiguer. Se me mira. Cuento que analizando quanto sería disposau a pagar por ixe libro, y sumando-le bell par d'euros. Siet. Yo no sé recatiar. Dubdo. Una amiga quier mercar-le-ne unatro. "Diez por os dos" - l'ufre la mia parella. Antimás de no saber recatiar, ye qualcosa que me mete niervudo y me fa a saber que vergüenya. O botiguer accepta a escape. L'amiga me deixa chanfles pa pagar o libro. "- Ya te los tornaré". Un "Tira!" me fa pensar que será mas facil convidar-le a una biera.

Con l'alegria que nomas un nuevo libro puet dar-te, continamos o camin ent'a plaza. Unas mozas portan unas pelucas azulas y son cantando. "Be d'estar una despedida de soltera", nos pensamos. Pero ¿a ixas horas d'un maitin de domingo?. En acercar-nos-ie descubrimos que a letra d'a canción ye un canto antiabortista. Unatra asociación d'as que preban de decir-les a las mullers qué fer con o suyo cuerpo. M'ufren no se qué. Les ne refuso. ¡Cómo va ista ciudat!

Pocos metros dimpués, a color azula torna a protagonizar la plaza. En iste caso ye o nuestro destino: a manifestación d'o Rete Augua Publica d'Aragón. Lo d'a Madalena y d'o Pilar son dos actos prou diferents pero con pareixius. A la fin, en os dos, nomas demandamos que todas podamos decidir sobre os nuestros recursos. S'estendillan una telas que represientan os rius nuestros .Uns globos chigants entretienen a catrinalla y a las mas enchugardidas d'a plaza. Atra vegada, trobar-te con chent arrienda. As d'a Montanya y as de Tierra Plana. D'o norte y d'o sur. De l'activismo politico y qui simplament desfiende o lugar suyo. Mas capazos. Mas abrazos. Mas complicidat. O rete que s'ixampla d'o barrio ta cada cabo d'Aragón y dillá.

Hemos de marchar, que hemos quedau a chentar en Penyaflor. A resta se'n iran en un rato t'o vermut. Regular que en tornar d'a chenta, nos ne trobamos a mas d'un, que encara ye vermutiando. ¡Paratz cuenta, que a l'atro ye lunes!

Zaragoza ye hostil bellas vegadas. Y t'agana d'exiliar-te ta bell cabo ideyalizau que, manimenos, tendrá as suyas propias miserias, que por agora ignoro. Atras, Zaragoza ye amable, polida, una amiga mas d'as que comparten la vida con tu. Un maitin pa disfrutar as suyas carreras, plazas y paisaches, un ratet con as amigas y companyeras de luita, ... ixo ye de mal sustituir. Zaragoza ye casa mia, y encara que tienga bella tubería embozada, y bella paret con crepazas, la amo con ixe "carinyo ancestral", que deciba Labordeta.

No hay comentarios: