martes, 1 de octubre de 2019

Aniello #Inktober 1

No me l’explico. Siempre he tractau bien a totz los mios tigres, pero sobre tot a ell. Dende que yera chiquet, quan chugaba con ixe gran chubillo de lana roya que le chitaba pa que ise aprendendo los primers trucos. De minchanga, nunca no le’n ha faltau. Pareixeba tant contento siempre. Puyando las escaleras, blincando por dencima d’a paret de fusta, y mesmo pasando a traviés de l’aniello de fuego. ¡Con tot lo miedo que le feba en primeras y lo que me costó que lo conseguise!

Le cambiaba l’augua totz los días. De todas las gavias d’o circo, a fe que la suya yera la mas escoscada. Nian lo capé. Mesmo le deixe gatir con la tigresa aquella d’o zoo. ¡Buenas perras me costó sobornar a lo guardia!

Pero be d’estar que los tigres son uns desagradeixius. Astí lo tiens, con una garra pisando-me la man d’a zurriaga entre que se mincha los mios bodiellos. Siento cada lapada d’ixa aspra luenga por totz los mios organos, agora a l’aire, y me pregunto porque no he perdiu l’esmo fa rato.


Iste relato fa parte de l'Inktober literario en aragonés de 2019. 

No hay comentarios: