viernes, 7 de octubre de 2022

La Seu. Zaratober 07


Ye prou común que qui menos conoixca los monumentos d’a suya ciudat sigan los suyos ciudadanos. Ye lo que me pasó a yo con la Seu d'o Salvador, a on que tardé a entrar quasi trenta anyos porque “total, ya bi iré belatro día”. Yera un 29 de chinero, día de Sant Valer, patrón d’a ciudat quan, en veyer que bi heba entrada libre, decidié de visitar-la por primer vegada en la mía vida. Astí yera la ringlera de chuntamanetas aguardando a besar la reliquia d’o santo. Yo iba mas intresau por trobar rastro de l’asesinato de Pedro Arbués, historia que heba conoixiu poco tiempo antes.

Si l’exterior de “l’atra catedral” de Zaragoza siempre m’heba feito goyo, l’interior no feba burro falso. M’habié d’estar-ie firme tiempo pa veyer-la con un poquet de ficancia, con la minima que aprecisa una choya como ista que tenemos en la nuestra ciudat. Dimpués he tornau bella vegada mas. La una, pa una visita interpretativa bien intresant. La segunda, pa unatra que faciemos organizada por Nogara y, prou que sí, en aragonés.

En vivir tant cerqueta i paso a ormino. Quan veigo la parrafiquera de turistas mirando t’alto entre que la guía les explica l’arte mudechar, la importancia d’os Luna, la polemica portalada neoclasica u lo que pertoque, no puedo evitar sentir-me afortunau de poder veyer-la y visitar-la quan quiera y me los miro con un cenyo de “¿mola, eh?”. De vez, pienso en las maravillas que tendrán en las suyas respectivas ciudatz y lugars y en si habrán tardau trenta anyos en visitar-las.

No hay comentarios: