jueves, 26 de agosto de 2021

Euskoaventura ciclista. Cap 6: Zumaia - Leitza

Mas descansadicas dimpués d’un día de tocar-nos la figa, nos pretamos unato d’ixos desayunos buenos de ciclista. En lo camping fan unas torradas basque-size con una mermelada buenisma. Grans placers por quatre perras.

La carretera d’a costa nos la conoixemos, que la hemos conducida un ciento de vegadas, y no nos atrevimos a fer-la con bici, asinas que pillamos l’euskotren que recorre la costa vasca. Cada vegada que femos servir ixe servicio, que gosa estar cada verano, me fa envidia las comunicacions que i tienen. En Aragón, tanimientres seguimos fendo servir lo Tamagotchi entre Zaragoza y Terual y sacando recorrius entre lugars.

Dende Donosti, a on que tornamos a montar, imos dica Andoain, a on que empecipia la zaguer Vía Verda que faremos: la Plazaola. Tot y que tenebanos apuntau un recorriu que no caleba fer carretera, u nos cacegamos u yera mal indicau, asinas que minchamos gudrón pa fartar-nos-ne. La convivencia con los autos siempre ye dificil tot y que, a lo menos en iste país, la mayoría ye bien respetuosa y guarda la distancia con las bicis en pasar debant.

En Andoain empecipian 25 kilometros de pendient suau pero terne, con lo segundo plato siempre engranau y suelo de tierra. Arredol de nusatras, de nuevas tot bosque. Plevizneya, tot ye verde, rodamos practicament solas y lo rebonico paisache fa que creigas que en qualsequier momento se te puet amaneixer por astí lo Basajaun u qualsequier atro ser d’a mitolochía vasca. Por lo camín, traviesamos tunels arrienda. En muitos hemos d’enchegar las luces d’os frontals que, dimpués de tres u quatre, decidimos no guardar entre tunel y tunel. Barruntemos, y no nos entivoquemos, que las ibanos a aprecisar a ormino.

Lo paisache ye impresionant, entre atras razons porque ye luent d’os lugars, asinas que no femos garra d’as nuestras cutianas aturadas pa fer un hordio. En cuentas d’ixos, nos femos una brendeta en un puesto a on que lo camín s’ixampla bell poquet. Lo chenullo cucho m’empecipia a fer mal y l’obchectivo de plegar en Lekunberri ixa tarde va descartando-se en la mía capeza.

Arribamos a Leitza, a on que a escape decidimos que dormiremos. En lo primer bar que trobamos nos femos, a la fin, l’hordio de cabo d’etapa. A lo cambrer le preguntamos por bell puesto con augua y a on que se pueda fer un bocau. En realidat lo que queremos ye que nos indique bell cabo pa dormir, pero no cal pregonar-lo. “I hai un campo de futbol por astí, salindo d’o lugar. Mesmo podetz acampar-ie”, nos diz, endevinando qual yera lo nuestro verdader obchectivo. Cuento que son bien feitos por astí a las cicloturistas.

Lo campo ixe ye en la quinta forca, asinas que miramos atras opcions. Trobamos, en lo lugar, la terraza d’un restaurant abandonau. Tien teito - ye de plever, ¡cómo no! - y no i molestamos a dengún, asinas que lo faremos servir de dormitorio. D’os que hemos dormiu, ye lo puesto mas integrau en lo nuclio urbano, pero de totz los habitadors d’o lugar no me fan miedo que los civils d’o quartel que i tienen, que ya se sabe que si s’empifolan u les da por fer-te la tana, te pueden hoder bien la vida.

Me miro por las finestras d’o restaurant cara t’adintro. Se veye la cocina. Debeba d’estar un buen restaurant, d’os caros. Lo menos, d’os grans. Me pregunto si habrá zarrau por la pasa u por atras razons. Pa buena parte d’a hostelería, lo d’a covid ha estau buena fricasera.

No hay comentarios: