lunes, 9 de agosto de 2021

Euskoaventura ciclista. Cap. 1: Sin salir d'Aragón

Diz que la ciudat nunca no duerme, pero a las 5 d’o maitín d’un chueves de cabo de chunyo Zaragoza se be d’estar pretando buena siesta. Dormir ye bueno. Cal descansar-se. No fer-lo ye una tortura. Talment por ixo las grans ciudatz siempre son encarranyadas. Porque no duermen. Antes de plegar con las bicis en la gara de Goya nos trobamos con lo zarrio pilarista. Ixe tarabidau de fierros que pareixe un cerrullo y que l’alcalde quier que vaiga dondiando por totz los barrios. Flors, relichión y zaborrería: las marcas d’o cacicato aragonés.

Puyamos, a la fin, en lo tren. No i hai vagón pa bicis. Ye normal, diz Arale. U lo menos, cutiano. Nos cuesta, pero a la fin adubimos a enreligar las bicis y tot lo paramento dimpués de diez minutos zurciquiando. Amaneixe, quan hemos completau lo puzzle, lo revisor. Una truqueta con un sinyor dezaga, que lo suyo treballo ye fer cumplir reglamentos y creyar problemas. Como la policía pero sin que calga aprebar una oposición. Nos diz que cal mover las bicis ent’o vagón habilitau, que no existe. Lo mozo de seguridat, que dica alavez no heba tartiu tot y que ye estau testigo de tot l’empandullo que hemos formau, fa uellos quan empecipiamos a desenreligar las bicis.

- Itz a mover-las con lo tren en marcha?
- Ixo nos ha dito ixe - le respondemos sinyalando a lo revisor.
- Ah, pues res - diz cargando-se de huembros - tiratz, tiratz

Nos fa deixar-las en una zona mas ampla pero a on que no i hai a on enganchar-las. Femos un apanyet, entre que esquivamos una puerta bandoliant d’una maquina de venda de snacks esmarchinada. Quasi una hora dimpués d’haber puyau t’o tren, ye tot presto. Nos posamos, mirando-nos lo paisache. A un canto, la Canal Imperial. A l’atro, Moncayo. A l’endrecho, lo satisfeito revisor con las mans en l’anca, se mira lo vagón. Tot lo tren ye territorio suyo. Hue dormirá feliz.

No hay comentarios: