jueves, 12 de agosto de 2021

Euskoaventura ciclista. Cap. 2. Iruña - Lizarra

Lo viache empecipia con la visita en Iruña a la mía prima. Cal que nos desayunemos firme, que tenemos la enchaquia d’a pedalada que nos hemos de foter. Aproveitamos los escusaus d’o furno a on que nos femos lo café pa cambiar-nos y, un ratet dimpués, tiramos por la carretera secundaria (la N-1110) que nos enfila enta Obanos. Puyamos buena parte d’o puerto de El Perdón. Alto i hai un esbarre que nos i levaría. Seis kilometros mas de puyada. Pasamos y tiramos costera t’abaixo, que no se nos i ha perdiu cosa.

En Obanos, a on que nos aguardan una parella d’amigas pa fer vermut, empecipia tot lo chiringuito d’o Camín de Sant Chaime. Ye bien anunciau dende la entrada t’o lugar con un mural que nos charrar tamién d’a leyenda local: lo misterio d’Obanos. La primer Vía Verda que imos a fer empecipia en Lizarra, asinas que aproveitamos ixe camín pa ir ent’alla. Si ye feito pa bicis, no pas pa las nuestras. Terne que terne nos ne pasan d’ixas electricas de montanya que fan agora y pareixe que puyen solas. Sin mochilas ni alforchas ni costodias, porque a muitos les ne levan d’un alberde t’atro, interpresas que s’adedican a ixo. En qualque costera nos toca de baixar-nos d’a bici y empentar. Lo sobo, con firme sol, pa forro de bota, nos va escamallando, pero a la fin arribamos a Lizarra. Levabanos ideya de dormir, siempre que podesenos, por tierra en qualsequier puesto, pero la cansera nos fa intresar-nos por los pres d’os alberdes de pelegrins. Lo lugar ye a rebutir. Tasament queda bella cambra y valen buenas perras. Por un poquet menos nos ne deixan compartindo-ne con mas chent. En atras circumstancias ni l'hesenos dubdau, pero con la pasa no nos imos a estar alentando l’aire d’otri toda la nueit.

Quan ya hebanos decidiu de dormir en un parque, que mesmo i hebanos trobau un puesto curiosico pa chitar-nos, y yeranos fendo-nos un hordio, nos plega un mensache d’una amiga. Ha visto l’estau de WhatsApp de Arale. “Sotz por la mía tierra, no? Ya m’avisaretz si pasatz por Lizarra”. Ni nos n’alcordabanos, de que yera d’astí. D’atra man, levaba tiempo vivindo difuera, asinas que ye toda una sorpresa. “Aquí somos, en una terraza d’o parque X”, le respondemos, y pocos minutos dimpués amaneixe por astí, con un riso en la cara y la ufierta d’acullir-nos ixa nueit en casa suya. Ye organizando unas chornadas LGTB asinas que en ixe momento ye aqueferada con una prochección que fan, pero quedamos en que acabe pa chuntar-nos.

Por lo camín nos va contando tot lo que fan en las debantditas chornadas, toda la chent que ye embrecada en ixas luitas en lo lugar. Deixamos las cosas en casa suya y nos convida a acompanyar-la. En un callizo son fendo un nuevo mural. N’i hai qualcuns ya pintaus, de diferents tematicas, y una buena colla de chent treballando en ixe nuevo. Bieras, una mica de birolla y mosiqueta tranquilica pa completar una nueit de charrutiar y reivindicar.

“Fa tiempos que no pintamos un mural. T’alcuerdas d’ixe que faciemos por l’ACTUR? Y d’o zapatista?” Femos alcordanza de quantos murals, propios y allenos, que han decorau las carreras zaragozanas. Bella luita, como la LGTB, ye común. Belatra, como la que reinvidica una Navarra soberana, fa tiempo que no se’n siente guaire por la ciudat nuestra. La lingüistica, aquí ye chiqueta y marguinal. Allí perfectament asumida, con los cartels d’a resta de luitas en las dos luengas. 

Nos apuntamos Lizarra y bell atro lugar por a on que hemos pasau, pa tornar-ie bell día, con mas tiempo y ganas de fer turismo. Ya cal chitar-nos, que a l’atro día empecipiamos la Vía Verda d’o Ferrocarril Vasco-Navarro.

No hay comentarios: