viernes, 10 de septiembre de 2010

Hawkings, Dios y ixas cosetas


Dende que Hawkings tornó a “matar a Dios” muitas han pretau a correr ent'os periodicos a afirmar que no puet decir ixo, porque no ye en a suya demba. Que as fisicas y, más amplament, as scientificas, no pueden negar a existencia de Dios. Prou que lo contrario no lo dicen. Si maitin Hawkings “descubrise” a Dios prou que lo ferían servir como un “¿Viyes? Un fisico d'a categoría de Hawkings crei en Dios”. Y isto no ye un “What if...?” como os d'os comics marvelianos. Ya ha pasau. En un libro que escribió Hawkings fa anyadas nombró a Dios. Ixa frase, sin o contexto, sin preguntar qual ye o concepto de Dios que se'n referiba Hawkings, ha estau emplegada por as teístas dende alavez como refirme d'a existencia de Dios. T'a part d'alavez, Hawkings sí que podeba estudiar a existencia de Dios, sí que podeba pronunciar-se-ne. Agora no. Sobre iste tema en concreto, podetz leyer os primers capitols de “The God Delusion” (“El espejismo de Dios” en su edición en castellano), a on que charra d'o concepto einsteniano y hawkingsiano de Dios y o suyo (mal) emplego de man d'os relichiosos.

Pareix que, seguntes muitos, Hawkings no puet decir que Dios no existe (u que a suya existencia no ye menister ta explicar o mundo, que ye si fa u no fa, lo mesmo). Ixa mesma semana, chent de toda mena ha afirmau lo contrario: que Dios existe. Mesmo con buena cosa de superioridat moral y ixe cenyo tan cristiano de “perdona-le porque no sabe lo que diz”. Periodistas, mosens, rufierters y asinas asinas... Istas sí que pueden afirmar, y sin meter-se royas como ababols, que dios existe basando-se en... Bueno en lo de siempre. Experiencias personals, creyencias, as marabiellas d'a naturaleza... Fe, a la finitiva. Ye decir: “Dios existe porque YO creigo que existe”, “Dios existe porque ye evident que existe” u “Dios existe porque a naturaleza ye muito pincha” (ixublidando, en iste caso que o virus d'a SIDA, os tierratremos u muitas atras cosas horribles son parti d'ixa “polida y divina naturaleza”)

¿Por qué tanta chent no vei a Hawkings autorizau a decir que Dios no existe y toda a crica que diz lo contrario sí que pareix tener ixa autoridat t'afirmar a existencia divina? Y lo que ye más important, ¿por qué se tien ixe concepto de que a sciencia no puet encargar-se d'investigar si Dios existe u no pas? ¿Por qué quan una scientifica ye cristiana, u nombra a Dios, ye tot un eixemplo y sí que'n puet opinar y quan ye atea u niega a existencia de Dios “no ye a suya demba”? De feito a relichión siempre ha feito servir a la sciencia t'os intreses suyos quan istos coincidiban, que en han estau pocas vegadas, cal decir. U preba de disbrazar as suyas barrenadas teyorías sobre os orichens d'a humanidat con una napa de sciencia como se vei en a teoría d'o disenyo intelichent, que, en parolas de no remero qui, no ye que “creacionismo con un trache barato”.

Sobre iste y atros temas relichiosos, tos remero que podetz leyer en Aragón ateo a on que se penchan noticias, textos, videos y toda mena de cosas sobre afers relichiosos u ateos... y que, en zagueras ye muito intresant tamién por os comentarios que van deixando-ie.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Cal recordar-se que creticas tamien ne b’ha, i a’mbute, d’os sectors laicos i/u ateus qüan un cleigo opina sobre qustions “mundanas”, “politicas”.
I a d’Hawkings, a tuya u a mía, no deixan d’estar ixo: opinions, que encara que tiengan voluntat d’obchectivismo, no necesariament exentas de subchectividat, peró, con tot i con ixo, respetables.
Alavetz, qui opina (en tanto que emisor) s’esposa a una replica, ya sían parabiens u “paramals”, como dicen ta part d’aquí: qui ye moneda d’or que tot o mundo se la estima?
Me pienso que, antes con antes, cal preguntar a sinyor Hawkings i os suyos actuals detractors, qüal ye o proprio concepto de Dios, perque igual no se ye parlando de o mesmo…
A experiencia de Dios puet estar igualment emocional, como mental i mistica.
en fin rispeto, que como deciba un sinyor mayor "que totz semos fillos de Dios"

Anónimo dijo...

No lo puedo entender garra traça, ya seiga instintiva, intuitiva, mitica u racionalizata, d'ateïsmo. Que per qué?, pos perque un ateu neseçariament ha á estar agradeixito á la evolucion per haver feito d’él un ser que afirma raçonar, en cuenta d’un "quadrumano" qualsiquiera. Ademés, ha á estar agradeixito á la evolucion, perque él evoluciona, no se sabe guaire bien dende qué u enta qué, u dende án e enta qué; pero ixo rai, o important, o interesant ye evolucionar. No ye menister explicacions embolicatas, tot se troba en l’ADN e en os millons d’anyadas que bi ha entre qualsiquier ser e a suya rafollada. E si resulta que o darwinismo no ye que una tautologia que ni sisquiera fa honra ta describir o mundo, no digamos ya ta explicar-lo, pos rai, que l'ateu tiene os suyos ideyals e no puede dixar que a realidat le'n malmeta.
Tamien estará agradeixito de tot á las decisions de l’açar, que, ya sabez, ye qualcosa que aconorta arrienda. E estará muito agradeixito á o sinyor Dawkins per decir-le tamien que ye "una maquina autorreplicant", "maquinas de supervivéncia automatas programatas á ciegas", asinas emprencípia The Selfish Gene. Quí programa? No tos ixorrontez, ye l’açar.
Pero de vez á qui cal agradeixer-le a explicacion ye á o sinyor Atkins, incansable esfensor d’a logica de l’açar, que funciona como una mena de demiurgo, pero rai, l’açar ye asinas. O malo ye o chiquet dandalo, toz dubdamos, os teïstas dandalean e os ateus no podrian estar menos, perque l’ateu que preva de dar coheréncia á "as suyas creyéncias" se fa cargo d’o feito de que deçaga de qualsiquier fenomeno de l’açar siempre b’ha una causa anterior. Si se caye un clau ye perque existe a gravedat; si qualcosa no ye viable ye perque belatra le’n impide; en toz os casos, si se piensa con logica, ye clarismo que siempre, siempre, b’ha qualcosa deçaga de cada feito "casual". E ixo permea muito á l’ateu. E ye que l’açar tiene mugas. Dinantes e dimpuesas tiene mugas, ya que si continás actuando dimpués de qualsiquier feito, apareixeria o caos absoluto e a imposibilidat de tot. Quí amuga á l’açar? O mesmo açar s’autoamuga? E cómo sabe án ha á emprencipiar e án rematar?
Pero rai de nuevas, perque sobre os feitos anteriors á o Big Bang se sabe, ye un decir, grácias á o sinyor Hawkings, que iste existió no perque b’haiga un "dios", sino perque bi ha un fascal d’universos paralelos, apuyalatos, alternativos, fendo globulos, u acamatonatos como as fuellas d’un libro e asinas l’açar torna á tener a oportunidat d’estar, d’actuar metendo cada cosa en o suyo puesto.
E, como conseqüéncia, l’ateu ha á estar pero que muito agradeixito á toz els per dar-le tota una asperança. E ye que os suyos “memes” remataran per esbafar-se en a no-cosa una vegata que o cuerpo seiga muerto, perque espritu no bi ha. Pero tampoco no pasa res, perque os memes se transformaran en particlas elementals e s’espardiran per os buedos interestelars. Pero como l’ateu ye "polvo d’estrelas" seguro, seguro, que rematará per tornar á juntar as suyas moleclas e renaixerá en forma de bel nuevo ser, que igual puede estar una piedra, como una hierbota u bella cosa parellana en qualsiquier punto d’o Universo con condicions adequatas, e si no en o Pluriverso, u mesmo un ser animato e quí sabe si con conciéncia d’él mesmo, encara que ves-te-ne á mirar t’án lo carriará l’açar.
Án ye a inteligéncia en ista mena d’argumentos? "Ye que l‘empirismo ye o que nos demuestra a certeça d’as cosas..." ¡Ya! e per ixo Hawkings conclui que Dios no existe, perque no lo puede ençarrar en un tubo d’asayo. Pero, cómo se bi ençarra una teoria que nos parla de diez dimensions en cuenta de quatre? Como ixas dimensions extra no son pas alufrables, e como a teoria s’ha resistito á la confirmacion experimental per més de tres decadas, no pareix que ciéncia ficcion u, á lo menos, ciéncia fallita. Perque, ateus d’o mundo, a teoria de cuerdas no ye falsable e no ye que una pseudo-ciéncia.

Anónimo dijo...

Dao De Ching